Φρεσκάδα. Πολλή φρεσκάδα. Χιούμορ απολαυστικό. Μία τρέλα -ωραία τρέλα. Αυτοσαρκασμός αφοπλιστικός. Τρία παιδιά πάνω στα μπετά του «Basement» του «Bios», μία φτηνή γιρλάντα με φωτάκια, δύο-τρία απαραίτητα είδη φροντιστηρίου και τα κείμενα του Δανιήλ Χαρμς.
Εβραίος της Ρωσίας, παιδί της γενιάς των διανοούμενων, που μετά την Επανάσταση, τη δεκαετία του ’20, άνθισε αλλά στη δεκαετία του ’30 καταπιέστηκε, κυνηγήθηκε, ξεριζώθηκε, φιμώθηκε και τη δεκαετία του ’40 αφανίστηκε στις φυλακές, στα κάτεργα, στις εξορίες και στα ψυχιατρεία, φουτουριστής, πρώιμος σουρεαλιστής και προάγγελος του Παραλόγου, ο Χαρμς άφησε πίσω του σύντομα κείμενα -όσα διασώθηκαν…-, βινιέτες, πρόζες, μικρές ιστορίες της καθημερινότητας, που, στην εποχή τους, ποτέ δεν εκδόθηκαν στην Σοβιετική Ένωση και που κάτι διατηρούν από το χιούμορ και το άρωμα των εύθυμων διηγημάτων και μονοπράκτων του Τσέχοφ.
Η Νάνσυ Μπούκλη, όμορφο κορίτσι και εξαίρετη ηθοποιός, όπως, πρόσφατα, διαπίστωσα στην παράσταση «Θέλετε να χορέψομε Μαρία;» πάνω στη νουβέλα της Μέλπως Αξιώτη, οδήγησε, σκηνοθετικά εδώ, τρεις ταλαντούχους νέους ηθοποιούς -την Άννα Χανιώτη, πρώτη μεταξύ ίσων, τον Γρηγόρη Μπάλλα και την Μαριάννα Λιανού- σε μία παράσταση-σύνθεση από τα κείμενα αυτά, δεμένα με μικρά στιγμιότυπα της δικής τους, προσωπικής καθημερινότητας, και σε ένα αποτέλεσμα εύφορο, τραγανιστό, 
σπαρταριστό, που σε ανεβάζει και σε πλημμυρίζει χαρά. «Περιστατικά» ο τίτλος της. Αξίζει να τη δείτε -την Τρίτη παίζεται για τελευταία φορά. Ελπίζω όχι οριστικά τελευταία.
No comments:
Post a Comment