To Tetarto Koudouni The Musical ή Πώς η Τζούλια πολιτογραφήθηκε Ελληνίς ή Το τάμα του έθνους της Νέας Δημοκρατίας

Το Τέταρτο Κουδούνι / 23 Φεβρουαρίου 2017
(ΓΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΝ)

Ο Ντέιμιεν Σαζέλ μεταφέρει σε σπονδυλωτό μιούζικαλ το «Τέταρτο Κουδούνι»! Ο σκηνοθέτης του περίφημου «La La Land» -της υποψήφιας για 14 Όσκαρ ταινίας, υποψήφιος για Όσκαρ Σκηνοθεσίας κι ο ίδιος- διάβασε μια μεγάλη γκάμα μεταφρασμένων στα αγγλικά σχολίων της στήλης που έφτασαν στα χέρια του μέσω κοινών φίλων, ενθουσιάστηκε και, λίγες μέρες πριν απ’ την απονομή των Όσκαρ, μου ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να τα μεταφέρει στην οθόνη ως μιούζικαλ 3D, σε μουσική του Τζάστιν Χάργουιτς με τον οποίο συνεργάστηκε και στο «La La Land», επίσης υποψήφιο για Όσκαρ σε δυο μάλιστα κατηγορίες -και Μουσικής και Tραγουδιού. Λεπτομέρειες για την παραγωγή και φωτογραφίες απ’ τη συνάντησή μας, προσεχώς.

Η Αγνή Μπάλτσα, 73 ετών, θα εγκαινιάσει επίσημα την Κεντρική Σκηνή της Λυρικής στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος του ΚΠΙΣΙΝ τραγουδώντας Κλυταιμνήστρα στην Ηλέκτρα του Ρίχαρντ Στράους, που την έχει τραγουδήσει και δέκα χρόνια πριν -το 2007- στο Μέγαρο Μουσικής. Ελπίζω να ’ναι σε θέση να τραγουδήσει -Μεγάλη Φωνή!- το ίδιο ακμαία όπως κάποτε. Θα πρόκειται για πολύ ευχάριστη έκπληξη. Ε, ομολογώ, όμως, ότι κάτι πιο φρέσκο, κάτι πιο νεανικό περίμενα…

Διάβασα                    το -όσο- πρόγραμμα αναγγέλθηκε, κάπως μπερδεμένα, απ’ τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή της Λυρικής Γιώργο Κουμεντάκη -απ’ τον οποίο πολλά περιμένω (-ουμε)- για το υπόλοιπο της τρέχουσας σεζόν, την επόμενη και, γενικώς, μελλοντικά και ζαλίστηκα και μπερδεύτηκα: ονόματα, ονόματα, ονόματα, παραστάσεις, παραστάσεις, παραστάσεις, δράσεις, δράσεις, δράσεις… Εντυπωσιακό! Μακάρι ολ’ αυτά να λειτουργήσουν κι ολ’ αυτά να βρουν κοινό.

Παιδιά, του θεάτρου παιδιά! Ναι, σπουδαίο έργο είναι η «Δεσποινίς Julie» -«Δεσποινίς Τζούλια» συνήθως το μεταγράφουν στα ελληνικά- του Στρίντμπεργκ -καλά, οι Σουηδοί Στρίντμπάριε τον προφέρουν, αλλά πώς να τον μεταγράψω έτσι, με τις πέτρες θα με πάρουνε…-, ναι, έργο-σταθμός είναι, ναι, έργο προδρομικό είναι, ναι, έργο τριπρόσωπο, βασικά, είναι κι η σκηνή-ιντερμέδιο με τους χωρικούς εύκολα κόβεται, ναι, έργο μονοσάλανο -μονοκούζινο, για να ακριβολογούμε- είναι, αλλά… 
Δε νομίζω ότι έχει άλλο έργο του ξένου δραματολογίου ανεβεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ΤΟΣΕΣ φορές. Τουλάχιστον δυο φορές ετησίως. Έτοιμη να πολιτογραφηθεί Ελληνίς η Julie/Τζούλια! Ώσπου, φέτος, φτάσαμε στο… απροχώρητο. «Δεσποινίς Τζούλια» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κανέλλου στην Β΄ Σκηνή του «Οδού Κεφαλληνίας». 

«Δεσποινίς Τζούλια» σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη στο «Cartel». «Δεσποινίς Τζούλια» σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη στο «Από Μηχανής». «Δεσποινίς Τζούλια», φλαμένκο εκδοχή, σε χορογραφία-σκηνοθεσία Σταύρου Λίτινα στο «Άνεσις» μέχρι πρόσφατα. Οι άλλες τρεις παίζονται ταυτόχρονα!!!!!!!!!!!!! Τέσσερις, συνολικά, στη σεζόν -προς το παρόν, μη λέω και μεγάλα λόγια.

Παιδιά, δεν ξέρω τι θα βρείτε να κάνετε αλλά, άλλη μια «Δεσποινίδα Τζούλια» να δω να ξαναξαναξανανεβάζετε, θα τις κόψω τις φλέβες μου. Πιστεύω πως ούτε στην Σουηδία του Στρίντμπεργκ (Στρίντμπάριε) έχει ανεβεί τόσες φορές όσες στην Ελλάδα… Κάπου έλεος, δηλαδή -που λένε.

Το                         ’ξερα ότι είναι έξυπνος άνθρωπος. Ο Ορέστης Ανδρεαδάκης. Κι ευγενής -Κύριος. Και δεινός διοργανωτής. Κι έξυπνος φεστιβαλικός προγραμματιστής. Και ικανός επιλογέας άξιων συνεργατών. Το ’ξερα απ’ τις εδώ «Νύχτες Πρεμιέρας». Απ’ το εκεί -στην Θεσσαλονίκη- Φεστιβάλ Κινηματογράφου το σιγουρεύω. Με το επερχόμενο -19ο- Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ κι απ’ όσα του προγράμματός του ήδη έχουν ανακοινωθεί επαυξάνω.

Αλλά ένα είναι που τον χαρακτήρισε μέσα μου περισσότερο. Όταν, στην Ελλάδα, όποιος αναλάβει καλλιτεχνικό -και μάλιστα δημόσιο- οργανισμό δε χάνει την ευκαιρία να μιλήσει για τον προκάτοχό του με τα χειρότερα λόγια ή, έστω, με δηλητηριώδη υπονοούμενα, με καταγγελίες για ατασθαλίες και κατηγορίες περί «καμένης γης» που βρήκε κι ο προκάτοχος να χύσει όσο δηλητήριο μπορεί για τον «καινούργιο» ή να βάλει τους «ανθρώπους» του να τον υπονομεύουν, ο Ορέστης Ανδρεαδάκης κάλεσε, φέτος, τον προκάτοχό του στην διεύθυνση του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, τον Δημήτρη Εϊπίδη, ο οποίος και δημιούργησε το θεσμό του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, και τον τιμά παραχωρώντας του «carte blanche, προκειμένου να επιλέξει δέκα ντοκιμαντέρ που θα παρουσιαστούν στη φετινή διοργάνωση. Οι ταινίες αποτελούν ντοκιμαντέρ πρόσφατης παραγωγής (από το 2005 μέχρι το 2013), τα οποία (σ.σ. ο Δημήτρης Εϊπίδης) ξεχώρισε από εκατοντάδες άλλα και τα παρουσίασε σε προηγούμενες διοργανώσεις του Φεστιβάλ», σύμφωνα με το δελτίο Τύπου που έλαβα. Εάν αυτό δε λέγεται εξυπνάδα κι ανωτερότητα κι ευγένεια, τότε τι λέγεται έτσι;

Καλά -πολύ καλά- το εισέπραξα αυτό το πιλοτικό δίκτυο φεστιβάλ που ανακοίνωσε η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου -πρωτοβουλία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, όπως μετονομάστηκε (;) πια το «Ελληνικό Φεστιβάλ», Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Το θέμα είναι πώς υλοποιείται. Ελπίζω να υπάρξει μια θετική συνέχεια.

«Το Υπουργείο Οικονομικών αντιμετωπίζει θετικά και με κατανόηση την προσπάθεια που καταβάλλει η Διοίκηση και η Διεύθυνση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και έχει τη διάθεση να την στηρίξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο» έλεγε η ανακοίνωση του ΚΘΒΕ μετά τη συνάντηση του προέδρου του Δ.Σ. του Θεάτρου Άρη Στυλιανού με τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο. Κα’να ευρώ θα τους δώσουν; Με τόση δουλειά -καλή δουλειά- που κάνουν εκεί πάνω; Αυτό είναι το θέμα. Διότι από καλή διάθεση, να φαν’ κι οι κότες. Κι εγώ «θετικά την αντιμετωπίζω την προσπάθεια» αλλά λεφτά πώς να τους δώσω. Δεν έχω…

Αμ’ αυτό πάλι; Που θυμήθηκαν 18 (ναι, δεκαοχτώ) συνολικά βουλευτές -εκ των οποίων 16 (ναι! Δεκάξι) της Νέας Δημοκρατίας ΤΙ; Το περίφημο «Τάμα του Έθνους» -ανέγερση Ιερού Ναού του Σωτήρος Χριστού; Που οι χουνταίοι είχαν προβάλει ως υπέρτατο στόχο -του Έθνους- κι είχαν ρουφήξει από αφελείς -ή και καθόλου αφελείς…- ΤΑ εκατομμύρια δραχμές -453 συνολικά…- τα οποία εξανεμίστηκαν αλλά ποιος να τολμήσει να μιλήσει επί Χούντας για σκάνδαλο... Και που πρότειναν -οι βουλευτές (εκ των οποίων 16 της Νέας Δημοκρατίας)-, δια ερωτήσεως παρακαλώ που κατέθεσαν στην Βουλή, ν’ ανεγερθεί στο Ζάππειο (!!!!); Ερώτηση που οδήγησε, λέει, τον Πρόεδρο Μητσοτάκη να «ξεχειλίσει από οργή» και τους έκανε ντα και την απέσυραν; Όπως διάβασα στον Μικροπολιτικό των «Νέων» που, προφανώς, τον εκπροσωπεί: «‘Επιτέλους, να σοβαρευτούμε!..’. Η προτροπή του Κυριάκου Μητσοτάκη ξεχειλίζει και από οργή την οποία δεν κατέγραψαν μόνον (δηλαδή; Την κατέγραψε κι ο Μικροπολιτικός;) ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Μιχάλης Μπεκίρης και λοιποί συνεργάτες που τον ενημέρωσαν για τις 16 υπογραφές των γαλάζιων βουλευτών για το φαραωνικό ‘Τάμα του Έθνους’. Εν χορώ χθες από το γαλάζιο επιτελείο διεμήνυαν ότι η απόσυρση των 16 γαλάζιων (σ.σ. δηλαδή μπλαβί, σχεδόν μαύρο) υπογραφών ήταν απαίτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη». Τι λες βρε παιδί μου; Μα δεν είχε ενημερωθεί για την ερώτηση; Πριν κατατεθεί; Ποιος επιτέλους -θα παρέφραζα- κυβερνάει αυτό το κόμμα;

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… (Επιθεώρηση, που είσαι;).

Πολύ καλή -εξαιρετική θα ’λεγα- η ιδέα του «Συγγραφέα του Μήνα» που υλοποιεί το Εθνικό για προώθηση της νέας ελληνικής δραματουργίας. Την αρχή, πάντως, με τον έμμετρο(!) «Σούμαν» της Σοφίας Καψούρου σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη, προσωπικά απογοητευτική τη βρήκα. Από κάθε άποψη. Ευελπιστώ για τη συνέχεια.

Να επανέλθω σ’ ένα εγγενές, χρονίζον πρόβλημα του εναλλακτικού χώρου/θεάτρου «Bios». Τόσα χρόνια δεν έχουν εισπράξει υπεραρκετά ενοίκια απ’ τους θιάσους που τον νοικιάζουν; Ε, δεν επέστη κι ο χρόνος εκείνη την αίθουσα, την επιλεγόμενη «Main», να τη μονώσουν; 
Είναι δυνατόν να βλέπεις τις «Ευτυχισμένες μέρες» του Μπέκετ και τα ημιτόνια της Όλιας Λαζαρίδου να τα πνίγει η βαβούρα απ’ το μπαρ; Ή τα νερά που ακούγονται να τρέχουν από κάποιες σωληνώσεις; Ή οι κουβέντες απ’ τους περαστικούς του γειτονικού πεζόδρομου; Σκέψη για μια μόνωση της προκοπής δεν υπάρχει; Ή, έστω, για να απομονώσουν το κάτι σα φουαγιέ της «Main» απ’ το μπαρ με κάποιες δεύτερες πόρτες; 

Καταρχάς ήταν επαινετέο. Απολύτως επαινετέο. Ότι ανέσυραν απ’ το μακρινό 1924 το άπαιχτο, έκτοτε, έργο του Παντελή Χορν «Οι γειτόνισσες» και το παρουσίασαν. Στην «Αθηναϊκή Σκηνή» των Κάλβου-Καλαμπόκη. Το ’γραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 3 του περασμένου Νοεμβρίου. Πόσο μάλλον που το έργο, μέσα απ’ τον μεσοπολεμικό νατουραλισμό του έχει ενδιαφέρον -ήταν καλός μάστορας ο ψιλοξεχασμένος Χορν.

Αλλά κι η παράσταση της Αλεξάνδρας Βουτζουράκη, που ’δα εκεί, το σεβόταν και το δικαίωνε το έργο. Και μόνο που κατάφερε η σκηνοθέτρια να κινήσει 15 πρόσωπα -ηθοποιούς, μερικούς πολύ καλούς, και σπουδαστές της δραματικής σχολής «Αθηναϊκή Σκηνή» των Κάλβου-Καλαμπόκη -στη μικρή σκηνή, ένα επίτευγμα ήταν. 

Με πρόσφατη τροποποίηση του Π.Δ. 370/1983, η οποία ψηφίστηκε απ’ την Βουλή, καταργήθηκε ο όρος της «αρτιμέλειας» που μέχρι χθες απέκλειε τους καλλιτέχνες με αναπηρία απ’ τις δραματικές σχολές. Στις 2 Φεβρουαρίου, στο «Τέταρτο Κουδούνι» -που ’χε μάλιστα τον τίτλο «Πόσοι είναι οι αρτιμελείς υποκριτικά ηθοποιοί;…»-, είχα αναφερθεί στο θέμα, μ’ αφορμή τον -ΑΜΕΑ- «ερασιτέχνη» ηθοποιό Πάνο Ζουρνατζίδη που παίζει, μ’ αξιοθαύμαστα μέσα, στο «Lebensraum» του Θανάση Τριαρίδη, σκηνοθετημένος απ’ την Πηγή Δημητρακοπούλου, στο «Faust». Μπράβο σ’ όσους αγωνίστηκαν να αρθεί αυτή η αδικία!

Διαβάζω σε δελτίο Τύπου: «Από την Τετάρτη 1η Μαρτίου, στο (σ.σ. θέατρο) ‘Έαρ’ Βικτώρια ξεκινά μια νέα συνήθεια για να γίνει θεσμός… Ο Γιώργος Δουατζής συνομιλεί εκ βαθέων με προσωπικότητες των Γραμμάτων και των Τεχνών για τη ζωή, το έργο, τη φιλοσοφία τους. Θα ακολουθεί διάλογος με το κοινό». Ενδιαφέρον κι άξιο επαίνων, ναι, αλλά όχι και «νέα συνήθεια». Απ’ την εποχή της Μεταπολίτευσης, δεκαετίες πριν, θυμάμαι ανάλογες «συνήθειες». Αφήστε που ο Θανάσης Νιάρχος τη «συνήθεια» αυτή την έχει κάνει ήδη «θεσμό», από πέρσι, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά…