Tip: «Ρομπέρτο Τσούκο»

Βρήκε την ψίχα του Μπερνάρ-Μαρί Κολτές και χτύπησε κατευθείαν στο στόχο η Άντζελα Μπρούσκου. Ο «Ρομπέρτο Τσούκο», το ύστατο (1988) έργο του, που έχει ανεβάσει στο «Υπόγειο» του «Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν», αυτό το κράμα κοινοτοπιών, επαναλήψεων, ενίοτε φλυαρίας, που, κατά θαυμαστό τρόπο, καταλήγει σε μία ποιητική σύνθεση, αυτή η υποτίθεται ακατέργαστη αλλά, ουσιαστικά, περίτεχνη και εξεζητημένη σύνθεση που εξελίσσεται σε ένα πυρακτωμένο, φλεγόμενο επαναστατικό κομμάτι με ρίζες στον Ζαν Ζενέ, αναπτύσσεται με κινηματογραφικό τρόπο σε μία παράσταση μεγάλης έντασης: με τις 15 σκηνές του έργου να τρέχουν ασθμαίνοντας, με το ζωντανό βίντεο διαρκώς παρόν, με καίρια επιλεγμένες, συχνά αντιστικτικά -στην «Χρονιά με τα 13 φεγγάρια» του Φασμπίντερ με παρέπεμψαν- μουσικές (επιμέλεια Στέβη Κουτσοθανάση), με κάπου, σε μία μικρή οθόνη να παίζει, ως συνειρμική αναφορά, το «Σημασία έχει ν’ αγαπάς» του Αντρέι Ζουλάφσκι…  Σε μία παράσταση, ομοίως με το έργο, «ακατέργαστη» αλλά, ουσιαστικά, εξαιρετικά περίπλοκη, 

επεξεργασμένη με μεγάλη ακρίβεια και με σαφείς στόχους, στη γραμμή που η Άντζελα Μπρούσκου είχε ακολουθήσει και στο «Ψύχωση 4.48» της Σάρα Κέιν. Ναι, βρήκα κάποια ελαττώματα, ναι, έχω κάποιες διαφωνίες αλλά η παράσταση -στη διανομή και ο Στράτος Τζώρτζογλου που επιστρέφει στο «Υπόγειο» 30 χρόνια μετά την πρώτη, εξαιρετική εμφάνισή του εκεί, στον «Ήχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, στην ύστατη σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν- με συνεπήρε: μία ελεγεία για τους καταραμένους. 

Η Παρθενόπη Μπουζούρη, ώριμη πια ηθοποιός, ερμηνεύει από τα σπλάχνα της, με εντυπωσιακές αλλαγές, τους διάφορους -και διαφορετικούς- ρόλους που έχει επωμιστεί -μόνο την Πατρόνα της δεν βρήκα τόσο αποτελεσματική, εξαιτίας, κυρίως, του ρωσικού «αξάν» που έχει υιοθετηθεί και που δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, επιτυχημένο ούτε ως ιδέα ούτε ως εκτέλεση. 

Η επιλογή του Κώστα Νικούλι για τον επώνυμο ρόλο δεν είναι απλώς εύστοχη, είναι ιδανική. Με το ακατέργαστο που ακόμα διαθέτει, με εξαιρετική ενέργεια και με τάλαντο που ξεχειλίζει, ολότελα δοσμένος και καλά οδηγημένος, ο νεαρός ηθοποιός εγγράφει σοβαρές υποθήκες για το μέλλον: μία ερμηνεία αφοπλιστική. Και η σκηνή όπου, πριν την αυτοκτονία του, γυμνώνουν τον Τσούκο -κάτι σαν «αγιοποίηση»-, συγκλονιστική. Προλαβαίνετε να δείτε την παράσταση σήμερα ή αύριο. Είναι οι τελευταίες της μέρες. Ελπίζω προς το παρόν (Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης).