Στο Φτερό /Τραγουδώντας Σούμπερτ στα πλήκτρα

«Οι σονάτες του Σούμπερτ με την Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια»: 3ο ρεσιτάλ.

Η σπουδαία πιανίστα Κυρία Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια, γεννημένη Γιελιζαβιέτα Λεόνσκαγια, από πατέρα με πολονικές και ρόσικες ρίζες και μητέρα εβραϊκής καταγωγής, πριν από 73 χρόνια, στο Τμπιλίσι της τότε σοβιετικής Γεοργίας, όπου η οικογένεια, με την έναρξη του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, είχε μετεγκατασταθεί -είχε μάλλον καταφύγει- απ’ την Οδισό, αλλά κάτοικος Αυστρίας 

απ’ το 1978, όταν εγκατέλειψε την Σοβιετική Ένωση, ξαναγύρισε στην Αθήνα. Για να συνεχίσει, μ’ ένα τρίτο ρεσιτάλ, έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα μαραθώνιο: να ερμηνεύσει στο Μέγαρο Μουσικής όλες τις σονάτες για πιάνο του Φραντς Σούμπερτ. Το ρεσιτάλ άνοιξε ορμητικά με τη νεανική Σονάτα του σε σι μείζονα, D. 575 (έχει συντεθεί το 1817, εκδόθηκε μόλις το 1847, μετά τον πρόωρο θάνατο του συνθέτη το 1828). Η Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια, με τον διαπιστωμένο πια δυναμισμό της, την αυστηρότητα αλλά και τη μουσικότητα που τη διακρίνει, συνέχισε με την πιο μελαγχολική,

πιο νοσταλγική Σονάτα σε μι ύφεση μείζονα, D. 568 -αναθεωρημένη και συμπληρωμένη (υπολογίζεται περίπου το 1826, εκδόθηκε το 1829, επίσης μετά το θάνατο του συνθέτη) εκδοχή της Σονάτας του σε ρε ύφεση μείζονα, D. 567 (1817). Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε με την ημιτελή Σονάτα σε μι ελάσσονα, D. 566, στη (διμερή) έκδοση του 1907 (έχει συντεθεί, επίσης, το 1817 απ’ τον εικοσάχρονο Σούμπερτ, το πρώτο μέρος της εκδόθηκε εβδομήντα ένα χρόνια μετά -το 1888-, πολύ μετά το θάνατό του, και το δεύτερο το 1907). Ο Σούμπερτ μοιάζει να διαδέχεται τον Μπετόβεν αλλά στο μέγεθος, στη δυναμικότητα του προγόνου του να προσθέτει μια ελαφράδα, να το υπονομεύει με παιχνιδίσματα χωρίς, όμως, να του λείπει μια βαθύτερη μελαγχολία. Κορωνίδα του ρεσιτάλ -έξυπνα και πάλι συντεθειμένο το πρόγραμμα-, η 

Σονάτα σε ρε μείζονα, D. 850, γνωστή ως «Γκαστάινερ» (έχει συντεθεί απ’ τον ώριμο πια, αν και 28χρονο ακόμα, Σούμπερτ το 1825 στα θερμά λουτρά της αυστριακής κοινότητας Μπαντ Γκαστάιν κι έχει εκδοθεί το 1826 ως «Δεύτερη Μεγάλη Σονάτα» -η μια απ’ τις δυο μόνο σονάτες του που ο Σούμπερτ είδε να εκδίδονται όσο ήταν εν ζωή): ένα αριστούργημα της πιανιστικής 

φιλολογίας, μ’ ένα εξαίσιο κύριο θέμα να εμφανίζεται στο αρχικό αλέγκρο βιβάτσε και συναρπαστικά να διατρέχει ολόκληρη την Σονάτα -η χαρά της ζωής! Η Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια, χωρίς να επιμείνει στις μεγάλες ταχύτητες που ζητάει το έργο, το τραγούδησε με βαθύ αίσθημα, με 

μια εσωτερική συγκίνηση ανάμεικτη με χαρά: μια ερμηνεία συναρπαστική -εμένα τη μαθητεία της πλάι στον Σβιατoσλάβ Ρίχτερ μου ανακάλεσε. Η βραδιά έκλεισε μ’ ένα Σούμπερτ ακόμα, ως ανκόρ: το υπέροχο αντάτζιο απ’ τη Σονάτα σε μι μείζονα, D. 459 (και 459a) του 1816, γνωστό κι ως αρ. 1 απ’ τα Τρία Κομμάτια πιάνου, D. 459, παιγμένο μαγευτικά. Να ’ναι καλά η Κυρία Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια, να ’μαστε όλοι καλά και την περιμένουμε την επόμενη σεζόν 2019/2020 για τ’ άλλα τρία ρεσιτάλ με τα οποία θα ολοκληρώσει τον Κύκλο. Μήπως το Μέγαρο Μουσικής θα ’πρεπε να τα προγραμματίσει στην Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» οργανώνοντας μεγαλύτερη προβολή τους, ώστε το ευρύτερο κοινό να συνειδητοποιήσει περί τίνος μεγέθους καλλιτέχνη και γεγονότος πρόκειται; 

(Το έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας -κοινό και για τα τρία φετινά ρεσιτάλ του Κύκλου, επιμέλεια Φωτεινή Ξυγκογιάννη-, βιαστικό έως πρόχειρο, όπως έχω ήδη επισημάνει).

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών / Αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», Κύκλος «Μεγάλοι Ερμηνευτές / Οι Σονάτες του Σούμπερτ με την Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια», 27 Μαρτίου 2018.