March 18, 2019

Στο Φτερό / Από τον Χάιντν στον Μότσαρτ μέσω Μπρίτεν


Ορχήστρα «Concert-Verein» της Βιένης / Μουσική διεύθυνση: Μίλτος Λογιάδης. Σολίστ: Κρίστοφερ Παρκ, πιάνο.  



Μια ορχήστρα δωματίου καλά δεμένη, με κατεργασμένο, λεπταίσθητο, διακριτικό, βιενέζικο ήχο: η «Concert-Verein» της Βιένης. Ηλικίας 32 χρόνων. Συγκροτημένη -χρονιά γέννησης 1987- από μουσικούς της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βιένης. Και στο 

πόντιουμ, ένας απ’ τους διακεκριμένους αρχιμουσικούς μας: ο Μίλτος Λογιάδης. Το πρόγραμμα, κάπως αλλοπρόσαλλο -χωρίς άξονα. Η έμφαση -πολύ σωστά-, στους αυστριακούς συνθέτες. Η συναυλία άνοιξε με τη σύντομη, ορμητική Συμφωνία αρ. 39, σε σολ ελάσσονα, με την επωνυμία «Θαλασσινή καταιγίδα» (χρονολογείται μεταξύ 1765 και 1768) του Γιόζεφ Χάιντν: μια εκτέλεση αξιοπρεπής αλλά κάπως άνευρη. Στη συνέχεια το πρόγραμμα είχε Σοπέν: το Δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο κι ορχήστρα σε φα ελάσσονα, έργο 21 (1829, πρώτη εκτέλεση 1830), πρώτο απ’ τα δυο κοντσέρτα για 

πιάνο του γεννημένου στην Πολονία γαλοπολονού συνθέτη, που πήρε, όμως, τον αριθμό 2 γιατί εκδόθηκε μετά το Πρώτο. Στο πιάνο, ο γεννημένος στην Γερμανία, γερμανοκορεατικής καταγωγής, Κρίστοφερ Παρκ. Βρήκα πολύ καλό τον ήχο του αλλά σα να λειπε η λάμψη, η έκρηξη. Μαζί με τη διακριτική ορχήστρα -22 έγχορδα μόνον, έτσι κι αλλιώς ο Σοπέν ρίχνει το βάρος στο πιάνο αφήνοντας την ορχήστρα σε δεύτερη μοίρα- έδωσαν μια 

άνευρη, κάπως πλαδαρή εκτέλεση. Στο ανκόρ του, όμως -Σοπέν και πάλι, Νυχτερινό αρ 20, σε ντο δίεση ελάσσονα, έργο εκδομένο μεταθανάτια (1830, πρώτη έκδοση 1857, πρώτη εκτέλεση 1870)-, ο Κρίστοφερ Παρκ έδειξε ένα άλλο πρόσωπο: προσοχή στη λεπτομέρεια, άψογο σοπενικό ύφος, βαθιά ευαισθησία. Στο δεύτερο μέρος προέκυψε, αιφνίδια, ένας ασύνδετος με το υπόλοιπο πρόγραμμα, Μπέντζαμιν Μπρίτεν: «Νεαρός Απόλλων», φανφάρα για σόλο πιάνο, σόλο κουαρτέτο εγχόρδων κι ορχήστρα εγχόρδων, έργο 16 (1939). Μπρίτεν, πάντως, ενδιαφέρων, λαμπερός κι ένα έργο εμπνευσμένο απ’ τον σφοδρό έρωτα του βρετανού συνθέτη για τον έφηβο Βουλφ Σέρχεν, γιο του μαέστρου Χέρμαν Σέρχεν. Πιανίστας κι ορχήστρα -και πάλι μόνον τα έγχορδα- απέκτησαν νεύρο και λάμψη. Το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε μ επιστροφή στις αυστριακές ρίζες του συνόλου: η υπέροχη Συμφωνία αρ. 40, σε σολ ελάσσονα, Κ.550 (1788, η πρώτη εκτέλεσή της αμφισβητείται), με το τρίτο μέρος της -Μενουέτο: Αλεγκρέτο-Τρίο- να συνδέει νήματα με το Μενουέτο-Τρίο, τρίτο μέρος της Συμφωνίας αρ. 39
του Χάιντν, που άνοιξε τη βραδιά. Ο Μίλτος Λογιάδης, με τις αρμονικές κινήσεις του, οδήγησε την πλήρη και πάλι ορχήστρα -29 μουσικοί- σε μια έξοχη εκτέλεση: ώριμη, μεστή, με ήχο αυθεντικά μοτσάρτειο. Η βραδιά έκλεισε ανάλαφρα μ’ ένα ανκόρ της «Concert-Verein» της Βιένης, συνδεδεμένο με τη βιενέζικη παράδοση: «Φως της καρδιάς», γρήγορη πόλκα, έργο 319 (1867) του Γιόχαν Στράους του Νεότερου.

(Το έντυπο πρόγραμμα της συναυλίας -επιμέλεια Δέσποινα Παπαγιαννοπούλου-, διαφωτιστικό).  

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών / Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», Κύκλος «Μεγάλες Ορχήστρες-Μεγάλοι Ερμηνευτές», 16 Μαρτίου 2019.

No comments:

Post a Comment