Tip: «Ορφέας και Ευρυδίκη»

Όλα άσπρα κι ένας Έρωτας άχρι θανάτου

Ο Ορφέας της Μουσικής, η Ευρυδίκη, ο έρωτάς τους, ο θάνατός της, η ες Άδου κάθοδός του για να τη φέρει πίσω, η Περσεφόνη που πείθει τον Πλούτωνα να επιτρέψει στην Ευρυδίκη να τον ακολουθήσει, ο όρος που θέτει ο Πλούτωνας να μη στραφεί ο Ορφέας να την κοιτάξει μέχρι να δουν το φως του Πάνω Κόσμου ειδεμή θα τη χάσει οριστικά, η αδυναμία του ερωτευμένου Ορφέα να τον εκπληρώσει καθώς δεν αντέχει να μη γυρίσει, η οριστική 

απώλεια της αγαπημένης του, η απελπισία και η μελαγχολία που διαποτίζουν πια τη μουσική του, οι Μαινάδες που δεν την αντέχουν και που τον διαμελίζουν σαν τον Πενθέα… Για το διαμαντάκι «Ορφέας και Ευρυδίκη» που παρουσιάζεται στο «Δώμα» του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» ο Δημήτρης Μπογδάνος συνέθεσε ένα κείμενο-πάτσγουερκ και μία παράσταση από αποσπάσματα

διαφόρων μορφών λόγου και τέχνης που εμπνεύστηκαν από τον αρχαιοελληνικό μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης -από Όμηρο, Οβίδιο, Πλάτωνα και Δάντη μέχρι Μοντεβέρντι, Σολωμό και Ρίλκε, μέχρι Ροντέν, Σάρα Ρουλ και Νικ Κέιβ. Το κείμενο μπορεί να έχει κάποιες δραματουργικές αδυναμίες αλλά είναι εξαιρετικά συναρμολογημένο, σε γλώσσα λαγαρή ελληνική και η παράσταση για δύο, που ανασαίνει έξοχα στους ρυθμούς του, το δικαιώνει και το αναδεικνύει. Το «Ορφέας και Ευρυδίκη» του Δημήτρη Μπογδάνου το διατρέχει μία πρωτογενής αθωότητα: από την πρωτόπλαστη γύμνια των δύο παιδιών στην έναρξη, από το απόλυτο λευκό που είναι βουτηγμένη η παράσταση μέχρι τις «κοινότοπες» αλλά καίρια επιλεγμένες μουσικές που τη 

διαπερνούν, μέχρι τον τρόπο που η χαρά και η λύπη τη διαποτίζουν, μέχρι αυτή την sancta simplicitas -τη θεϊκή απλότητα- που είναι το βασικό γνώρισμά της, μέχρι το χιούμορ της, μέχρι τις μικρές Παραβάσεις της και το κλείσιμο του ματιού προς το θεατή. Επιπλέον δίνει ένα δείγμα πώς και χωρίς μέσα η αισθητική μπορεί να καταφέρει να είναι υψηλή. Τα σκηνικά και τα κοστούμια -αυτά τα υπέροχα, λευκά πάντα, μεταξωτά «μισά» κοστούμια που ενδύονται και απεκδύονται οι ηθοποιοί- της Λυδίας Κοντογιώργη την υποστηρίζουν αποφασιστικά. Τα τεντωμένα λευκά, φαρδιά, ευλύγιστα ελάσματα του σκηνικού, τα στερεωμένα, κατά μήκος της σκηνής, από την οροφή μέχρι κάτω, σε μικρά παρτέρια γεμάτα χοντρό χαλίκι, τα έχω ξαναδεί. Αλλά η χρήση τους από τη σκηνοθεσία είναι τουλάχιστον ευφυής -τα μπλεξίματά

των ελασμάτων από τους δύο ηθοποιούς, οι μετακινήσεις των παρτεριών, οι απότομες ανατροπές τους, με τα χαλίκια να χύνονται 

στο δάπεδο με θόρυβο υπογραμμίζοντας τις σκηνές έντασης και τρόμου… Οι έξοχοι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη και η κινησιολογία του Κωνσταντίνου Κουνέλλα στα συν. Βέβαια το αποτέλεσμα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τους δύο ηθοποιούς. Εξαιρετικά επιτυχημένη η επιλογή τους. Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης και η Ευθαλία Παπακώστα φέρουν τις ζητούμενες από την παράσταση φρεσκάδα και αθωότητα. Αλλά και είναι 

ικανότατοι -ειδικά ο Παπαδοκωνσταντάκης, που ο ρόλος του έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις, διαθέτει μεγάλη δύναμη και κάποιες στιγμές γίνεται συγκλονιστικός. Δείτε οπωσδήποτε αυτή την παράσταση: ένα εύφορο, καθαρτήριο λουτρό (Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου).

ΥΓ. Είναι η δεύτερη παράσταση του Δημήτρη Μπογδάνου που είχα τη χαρά να δω φέτος. Στην αρχή της σεζόν είδα -και δυστυχώς δεν είχα προλάβει να γράψω έγκαιρα-, στο Δημοτικό Θέατρο του 

Πειραιά όπου επαναλαμβανόταν, το «Mon Petit Prince», μία προσωπική ανάγνωσή του, όχι για παιδιά, του «Μικρού πρίγκιπα» του Αντουάν ντε Σεντ-Εξιπερί, σε δραματουργική επεξεργασία με συνεργάτη τον Βασίλη Μαυρογεωργίου: μία τεκμηριωμένα μοντέρνα ανάγνωση -η καλύτερη του έργου που έχω δει στο θέατρο-, μία, ουσιαστικά, χορογραφία (κινησιολογία της Έλενας Γεροδήμου), με εξαιρετικές στην απλότητά τους σκηνογραφικές και ενδυματολογικές λύσεις του Πάρι Μέξη -μαγευτική αισθητικά-, 

με την Λένα Παπαληγούρα, ιδεώδη Μικρό πρίγκιπα, τον Γιωργή Τσαμπουράκη, τον ίδιο τον Βασίλη Μαυρογεωργίου, τον Λευτέρη Βασιλάκη, την Λήδα Καπνά, τον Θάνο Λέκκα, την Ειρήνη Μακρή, την Υβόννη Τζάθα άριστα συντονισμένους, τον ένα καλύτερο από τον άλλο. Μετά τις δύο εμπειρίες ακράδαντα πιστεύω ότι ο Δημήτρης Μπογδάνος έχει μία φρέσκια, μοντέρνα σκηνοθετική ματιά αλλά διαθέτει και γούστο και μέτρο. Και ότι πολλά μπορούμε να περιμένουμε από αυτόν τον νέο σκηνοθέτη -εφόσον δεν χάσει το μέτρο (Φωτογραφία: Γιάννης Ζάχος).