Ο Σταυρακάκης σώζει την τιμή των όπλων

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 212

 

Το «Ρέκβιεμ» (1874) του Τζουζέπε Βέρντι παρουσίασε στο Ηρώδειο, στην πρώτη απ’ τις δυο προγραμματισμένες, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, συναυλίες της, η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Μια αριστουργηματική, όπως πιστεύω, σύνθεση, παρά αντιρρήσεις ότι δεν διαπνέεται από μεταφυσικό δέος αλλά από «οπερατικότητα». 

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ΚΟΑ Λουκάς Καρυτινός, που την οδήγησε, όπως και τις χορωδίες, απ’ το πόντιουμ, είναι δυναμικός αρχιμουσικός και ξέρει άριστα τον Βέρντι. Είχε δουλέψει πολύ, είχε οργανώσει καλά την εκτέλεση αλλά, προσωπικά, δεν ικανοποιήθηκα. Βρήκα την ορχήστρα κάπως σκληρή, με οξύτητες κι οι τέσσερις σολίστες -η γνώμη μου είναι ότι- δεν ήταν δεμένοι: η καλή σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου (που είχε, πάντως, κάνει αντικατάσταση) δεν ήταν σε σπουδαία φόρμα και τραγούδησε πιο λυρικά απ’ ό,τι απαιτεί το ύφος του Βέρντι, η τυνήσια/καναδέζα μέτζο Ριχάμπ Σαγιέμπ, μουσικότατη αλλά με όγκο φωνής περιορισμένο, όχι απολύτως κατάλληλο για ανοιχτούς χώρους, ενώ βρήκα ανεπαρκή, με ενοχλητικό διαρκές μπαλάρισμα τον άγγλο τενόρο Μπάρι Μπανκς.

Την τιμή των όπλων έσωσε ο μπάσος Αλέξανδρος Σταυρακάκης. Μια σπουδαία φωνή! Βαθύ, ζεστό τίμπρο, φραζάρισμα τέλειο, τεχνική άψογη, άψογο βερντιάνικο ύφος, εωτερικότητα, απόλυτα πειθαρχημένος, έδειξε το μέγεθός του. Στο Dies Irae, συγκλονιστικός.

Περιμένω πότε θ’ ακούσω ότι η Λυρική Σκηνή τον μετακαλεί για να πρωταγωνιστήσει σε μια όπερα αποκλειστικά πάνω του. Τώρα που είναι ακόμα νωρίς. Το αξίζει και το μπορεί. Ας μην τον χάσουμε μέσα απ’ τα χέρια μας (Φωτογραφίες: Μαρία Γραμματικού).

(Τη συναυλία παρακολούθησα με πρόσκληση που μου παραχώρησε η ΚΟΑ)