Αυτό λέγεται σεβασμός στους νεκρούς

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 188

 

Υποδειγματικός. Ο τρόπος που αντιμετώπισε το Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το τραγικό, δολοφονικό σιδηροδρομικό δυστύχημα. Σ’ αντίθεση με την αναισθησία κάποιων άλλων δημόσιων πολιτιστικών φορέων που ξεπέταξαν το Εθνικό Πένθος μ’ ενός λεπτού σιγή...

Η έναρξή της 25ης διοργάνωσής του ήταν προγραμματισμένη στις 2 Μαρτίου, δυο, μόλις, μέρες μετά την τραγωδία -και δεύτερη μέρα του Εθνικού Πένθους. Και μάλιστα στην Θεσσαλονίκη που δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα. Το Φεστιβάλ -ολόκληρη τεράστια διοργάνωση με διεθνείς υποχρεώσεις- δεν μπορούσε ούτε να ματαιωθεί ούτε ν αναβληθεί. Οπότε, οι άνθρωποί του αποφάσισαν να ματαιώσουν την τελετή έναρξης κι όλες τις παράλληλες εορταστικές εκδηλώσεις -πάρτι κλπ.- που ’ναι, πάντα, το άλας του Φεστιβάλ.

Και τώρα αποφάσισαν να ματαιώσουν και την τελετή λήξης κι απονομής των βραβείων. Όσοι βραβευόμενοι βρίσκονται στην Θεσσαλονίκη θα παραλάβουν τα βραβεία τους απ’ την ομάδα του Φεστιβάλ σε μια ανεπίσημη συνάντηση και, στη συνέχεια, τα βραβεία θα ανακοινωθούν μέσω δελτίου Τύπου, που θα σταλεί στους δημοσιογράφους την Κυριακή και, ταυτόχρονα, θα δημοσιευτεί στο site του Φεστιβάλ.

Της προβολής της ταινίας λήξης «My Pet and Me», την Κυριακή, στις 7, στο «Ολύμπιον», θα προηγηθεί ένας σύντομος χαιρετισμός της Γενικής Διευθύντριας του Φεστιβάλ Ελίζ Ζαλαντό και του Καλλιτεχνικού Διευθυντή Ορέστη Ανδρεαδάκη. Στην προβολή αυτή, ίσως, θεατές θα ’ταν κάποια απ’ τα παιδιά, τους φοιτητές, που «εξαϋλώθηκαν. Δεν μπορεί παρά στη μνήμη τους κι ως ελάχιστη ένδειξη  συμπαράστασης στους σπαρασσόμενους γονείς κι ανθρώπους τους να ’ναι αφιερωμένη. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δείχνει διακριτικά την ευαισθησία κι εκφράζει το σεβασμό του. Το σεβασμό μου του εκφράζω κι εγώ. Μαζί με την εκτίμησή μου. Με την ευχή να ’μαι εκεί στην επόμενη διοργάνωση. Και με την ελπίδα η τραγωδία να ’ναι το έναυσμα για τους κινηματογραφιστές μας, ένας τους, τουλάχιστον, να ετοιμάσει ένα ντοκιμαντέρ που να τιμήσει τη μνήμη των νεκρών παιδιών αλλά και μεγάλων, προχωρώντας σε βάθος. Κι αυτή να ’ναι η ταινία έναρξης ή λήξης του Φεστιβάλ.