Έγκλημα μεν, αθώος ο Γκραουζίνις δε...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 192

Σ’ ευθεία γραμμή με το «Σπιρτόκουτο», που προηγήθηκε, το «Έγκλημα και τιμωρία: Αθήνα» του Βασίλη Μπισμπίκη, «μεταγραφή» για τη σκηνή απ’ το μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι. Αν αυτή είναι πια η γραμμή που θ’ ακολουθήσει στις θεατρικές παραγωγές της η «Στέγη» του Ιδρύματος Ωνάση, προσωπικά δυσκολεύομαι. Πολύ...

Θέλω να κάνω, όμως, μια επισήμανση για την παράσταση. Η ερμηνεία του σκηνοθέτη Τσέζαρις Γκραουζίνις στο ρόλο του (κατά τη «μεταγραφή», μέθυσου ρόσου μετανάστη στην Αθήνα Ζαχαρία) Μαρμελάντοφ -η πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος, που τον βλέπουμε στη σκηνή ως ηθοποιό στην Ελλάδα και ξέρουμε πόσο δύσκολες είναι οι σκηνές μεθυσιού...- αλλά κι η κίνησή του, ως νεκραναστημένος, στο χορό του (η «Καλίνκα», ναι, έως

και η «Καλίνκα» παράλληλα με Μαρία Κάλλας,  και με βυζαντινές ψαλμωδίες, και με ραπ, και με ζεϊμπεκιές...) με τη Σόνια είναι ισάξια με ορισμένες απ’ τις παραστάσεις που ’χει σκηνοθετήσει στην Ελλάδα -«Δάφνις και Χλόη», «Ντε Σαντ: στη Ζιστίν», (ο συγκλονιστικός) «Οιδίπους τύραννος», «Ιώβ», «Επτά επί Θήβας»... Όαση! Έκπληξη! Απ’ τις ελάχιστες ευχάριστες της παράστασης... (Φωτογραφίες: 1. Ανδρέας Σιμόπουλος, 2. Πηνελόπη Γερασίμου).