Τα πάθη του Βέρθερου χωρίς πάθος

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 193

 

Μια σκηνοθετικά συμβατική, άχρωμη, χωρίς εξάρσεις παράσταση του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου, απ’ το 2014, αναβίωσε η  Εθνική Λυρική Σκηνή: «Βέρθερος» του Ζιλ Μασνέ (1892, απ’ το επιστολικό μυθιστόρημα -η καρδιά του ρομαντισμού- του Γκέτε «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου»). Με  

υπεύθυνους για την αναβίωση της σκηνοθεσίας τον Ίωνα Κεσούλη και των σκηνικών και των κοστουμιών την Τότα Πρίτσα. Απ’ την παράσταση λείπει εντελώς το πάθος που καίει τον Βέρθερο και την Σαρλότ και που μένει ανικανοποίητο καθώς εκείνη παντρεύεται τον Αλμπέρ, σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία της μητέρας της, κι εκείνος δίνει τέλος στη ζωή του. Όπως λείπει και το πάθος που μεταφέρει, με τον τρόπο της, λυρικά, η μουσική του Μασνέ. 

Κράτησα την εξαιρετική απόδοση της ορχήστρας υπό τον καναδό -απ’ το Κεμπέκ- αρχιμουσικό Ζακ Λακόμπ, τα καλόγουστα σκηνικά και κοστούμια του Γιώργου Πάτσα, τις φωνές της, αν και όχι απολύτως σε φόρμα, γεωργιανής μέτζο Ανίτα Ρατσβελισβίλι (Σαρλότ) και, κυρίως, του ιταλού τενόρου Φραντσέσκο Ντεμούρο (Βέρθερος), που, πάντως, εμφανισιακά, και οι δυο,

δε μ’ έπεισαν στους ρόλους τους, και,  απ’ τους υπόλοιπους της διανομής, το βαρύτονο Νίκο Κοτενίδη (Αλμπέρ).

Καθόλου δεν είμαι υπέρ των ακραίων, «μεταδραματικών»

απόψεων -ό,τι του βαρέσει του σκηνοθέτη...-, ειδικά στην όπερα, όπου το λιμπρέτο που αντανακλά την εποχή του δε γίνεται να τύχει δραματουργικής επεξεργασίας και να τροποποιηθεί αλλά κι αυτές οι «συμβατικές» παραστάσεις προσωπικά μ’ ενδιαφέρουν πια μόνον αν σκάψουν προσεκτικά λιμπρέτο και μουσική -όρα Κέιτι Μίτσελ και «Λουτσία ντι Λαμερμούρ».