Δυο πόρτες έχει η ζωή...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 168

 

Δυο πόρτες έχει, ως γνωστόν, η ζωή. Και δυο δρόμους -κεντρικές αρτηρίες που όλο διαπλατύνονται και επεκτείνονται- έχει πάρει πλέον, τα τελευταία χρόνια, το ελληνικό θέατρο. Την οδό Λένας Κιτσοπούλου και την οδό -που ξεκίνησε απ’ το σινεμά- Γιάννη Οικονομίδη. Κάπου συγκλίνουν αλλά ο καθένας έχει το ύφος του. Και όταν λέω διαπλατύνονται και επεκτείνονται εννοώ ότι δεν είναι, πια, μόνον οι παραστάσεις των αυθεντικών δημιουργών -ή έστω των ανθρώπων τους. Είναι κι οι επίγονοι, είναι κι οι μιμητές, είναι κι οι ακόλουθοι, είναι κι οι κόπιες... -όλο και συχνότερα βλέπω παραστάσεις à la manière Κιτσοπούλου ή à la manière Οικονομίδη.

Δυστυχώς (;) δεν μπορώ, δεν ξέρω να διαλέξω ποιον απ’ τους δυο ν’ ακολουθήσω -κάτι σαν την Κική και την Κοκό. Ποιος είναι ο δρόμος της Αρετής και ποιος της Κακίας; Σε αντίθεση με κριτικούς, με συναδέλφους δημοσιογράφους, με ηθοποιούς, με μεγάλο μέρος του κοινού, νεανικό κυρίως. Που επέλεξαν: γελάνε, απολαμβάνουν, επικροτούν, χειροκροτούν, επευφημούν έως και παραληρούν. Ίσως μεγάλωσα πια, είναι κι η πρεσβυωπία βλέπετε. Ε, δεν είμαι κι ο Ηρακλής... Που αποφασιστικά επέλεξε.