Βάνιας χωρίς «Θείο Βάνια»

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 167

 

Ένα ξεκίνημα που με συνεπήρε: ένα τεράστιο τραπέζι που καταλαμβάνει, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, σχεδόν ολόκληρη τη σκηνή και «εγκλωβίζει» τους ηθοποιούς σε έναν ου τόπο (σκηνικό Μαρία Πανουργιά) και το σταδιακό στρώσιμο του τραπεζομάντηλου και του τραπεζιού μέσα σε μια πνιγηρή, αβάσταχτη σιωπή -γύρω στα δέκα λεπτά. Για τον τσεχοφικό «Θείο Βάνια» που παίζεται στο θέατρο «Προσκήνιο», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, στην εξαίρετη μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη, λέω.

Όταν, όμως, οι ηθοποιοί άρχισαν να μιλούν άρχισα να απογοητεύομαι. Και βαθμιαία η απογοήτευση μεγάλωνε. Ωραία ιδέα η αλλαγή καθεμιάς απ’ τις τέσσερις πράξεις να υποδηλώνεται με την αλλαγή του κρεμασμένου στο βάθος πίνακα, διακριτικές οι μουσικές του Δημήτρη Καμαρωτού αλλά ο τρόπος που διδάχτηκαν οι ηθοποιοί καθόλου σύγχρονη έκφραση του Τσέχοφ δε μου φάνηκε. Αντίθετα: η «πλήξη», η έντονη, κάποιες στιγμές, δραματικότητα -όπως στον τελικό μονόλογο της Σόνιας-, η έλλειψη χιούμορ, παρά τους μοντερνισμούς και τα ευρήματα, με παρέπεμψαν σε πολύ παλιά αντίληψη. Και οι ηθοποιοί -οι περισσότεροι, καλοί ηθοποιοί, κάποιοι λάθη της διανομής, κάποιοι εν μέρει ικανοποιητικοί, όπως η Θεοδώρα Τζήμου, ο Μανώλης Μαυροματάκης, η Ξένια Καλογεροπούλου, σα να μην είχαν, γενικώς, διδαχτεί -μια ανομοιογένεια εισέπραξα. Μόνον ο Χρήστος Λούλης νομίζω ότι συνέλαβε σε βάθος τον ομώνυμο ρόλο. Δίνοντας και πάλι, σε μια παράσταση που δε με αφορούσε ενώ την περίμενα πώς και πώς, μια ερμηνεία δυνατή έως εξαιρετική. Ίσως, βέβαια, κι όλα αυτά να οφείλονται στο ότι έχω δει -και όχι μόνο μια φορά...- τον «Θείο Βάνια» του Λευτέρη Βογιατζή, κομβική παράσταση, υπόδειγμα, για μένα, αυτού που πιστεύω ότι είναι ο Τσέχοφ (Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος)..