Θέατρο της απόγνωσης....

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 93

Ήτανε στραβό το κλήμα στο θέατρό μας... Ηρθ’ η οικονομική κρίση, ηρθ’ ο covid, ήρθε και το Metoo, μοίρασε το υπουργείο και κάτι βοηθήματα κι επιδόματα της συμφοράς, που όλοι όρμησαν να τα πάρουν ελπίζοντας να διασωθούν -οι επιδέξιοι μόνον επέπλευσαν-, να ο φόβος, να ο πανικός, να η απόγνωση, να η ανεργία… -το ’φαγε, εν ολίγοις, το κλήμα κι ο γάιδαρος.

Το τι ανεβαίνει στις σκηνές μας -Αθήνα και Θεσσαλονίκη-, και μάλιστα κατά συρροήν, το πώς ανεβαίνει, ποιοι το ανεβάζουν, με ποιους το ανεβάζουν, είναι να τρομάζεις. Παραστάσεις της απελπισίας, βιαστικά, πρόχειρα, κακήν κακώς ανεβασμένες, με ό,τι βρούνε πρόχειρο, έργα κλασικά σε περίληψη, έργα κλασικά από εντελώς αναρμόδιους, έργα ψιλοκλεμμένα... Διαβάζω δελτία Τύπου, κι ανακοινώσεις, και παρουσιάσεις, και συνεντεύξεις, και «συνεντεύξεις», και κριτικές, και «κριτικές» κατά παραγγελία, και «κριτικές του κοινού» και φρίττω. Όλα ισοπεδωμένα. Κι όλοι να τα πιστεύουν αυτά που διαβάζουν για τους εαυτούς τους και να νομίζουν ότι, όντως, μεγαλουργούν. Ό,τι καλό, ξεχωρίζει πια σαν τη μύγα μες στο γάλα.

Και τι να πεις; Τι να γράψεις; Να δώσεις τη χαριστική βολή στους απεγνωσμένους; Να σε πουν κακόπιστο; Να σε πουν «τοξικό»; Θλίψη. Αδιέξοδο. Αγαπώ το θέατρο και το αποφεύγω πια από φόβο ότι, γι άλλη μια φορά, θα απογοητευτώ. Κι όταν απογοητευτώ, προτιμώ πια να μη γράψω τίποτα. Λυπάμαι που ακούγομαι τόσο πεσιμιστής αλλά έχω χάσει πια κάθε ελπίδα ότι θα βγούμε απ’ το τούνελ αυτό, πόσο μάλλον το θέατρό μας...