Στο Φτερό / Η διασκευή, της διασκευής... ή Η δουλεία στο «πλατύ κοινό»

 

 

«Τζάσμιν» (Γούντι Άλεν) των Ελένης Ράντου και Βαγγέλη Χατζηνικολάου / Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής. 

Από το 2013 που προβλήθηκε η ταινία «Θλιμμένη Τζάσμιν» («Blue Jasmine») του Γούντι Άλεν είχα την απορία -που δεν μου λύθηκε ποτέ: ο Γούντι Άλεν διασκεύασε -ελεύθερα αλλά σαφώς για διασκευή πρόκειται- το «Λεωφορείο ο Πόθος («Το τραμ με το όνομα ‘Πόθος’», κατά τη νεότερη ελληνική μεταφραστική εκδοχή)

του Τενεσί Γουίλιαμς. Στους τίτλους -τα credits- της ταινίας αναφέρεται ως -και- σεναριογράφος. Tο όνομα του Τενεσί Γουίλιαμς γιατί δεν υπάρχει πουθενά -ούτε στα ψιλά; Αλλά φύλλο δεν κουνήθηκε... -δεν ξέρω τι ισχύει για τα πνευματικά δικαιώματα στις ΗΠΑ. Η επόμενη απορία μου είναι, από τη στιγμή που το

 

άκουσα, γιατί η Ελένη Ράντου διασκεύασε για το θέατρο, μαζί με τον Βαγγέλη Χατζηνικολάου, το σενάριο αυτό, ήτοι τη διασκευή της διασκευής και δεν ανέβαζε το πρωτότυπο «Λεωφορείο»/«Τραμ». Πιθανόν γιατί φοβόταν ότι το -πλατύ- κοινό της θέλει κάτι πιο ελαφρό. Γι αυτό και στην κινηματογραφικής/τηλεοπτικής γραφής, με διαρκή φλας μπακ, διασκευή -η χάι σοσάιετι, μεγαλομανής «κυρία του κόσμου» Τζάσμιν, που, μετά από ένα πλούσιο αλλά κακότυχο γάμο, την αυτοκτονία του συζύγου της, του Αλ, στη φυλακή όπου τον κλείνουν για οικονομικές απάτες και τη χρεωκοπία τους, καταφεύγει, ψυχικά διαταραγμένη πια, από την Πέμπτη Λεωφόρο της Νέας Ιόρκης, στο Σαν Φρανσίσκο, στη φτωχιά, αμόρφωτη και διαμετρικά αντίθετου χαρακτήρα αδελφή της, όπου ασφυκτιά συμβιώνοντας με τον άξεστο τύπο με τον οποίο εκείνη 

ζει, ψάχνει για μία καινούργια αρχή, συναντάει έναν διπλωμάτη, ερωτεύονται, είναι έτοιμοι να παντρευτούν αλλά τα ψέματα με τα οποία τον έχει φλομώσει αποκαλύπτονται και μένει μόνη, στα σύνορα της παράνοιας -επιδιώχτηκε, πέρα από τα χιουμοριστικά στοιχεία με τα οποία εμπλουτίστηκε ο ρόλος της Τζάσμιν-Ράντου, να προστεθούν κωμικές χοντράδες στον περίγυρό της -η αδελφή της, η Τζίντζερ, ο πρώην σύζυγός της, ο Όγκι, ο φίλος της, ο Τσίλι, ο οδοντογιατρός φίλος του, ο Έντι- με «αδρό» λεξιλόγιο. Ο σκηνοθέτης Σταμάτης Φασουλής τις τόνισε, μήπως και δεν κερδίσει το «πλατύ κοινό», ακόμα περισσότερο, σχεδόν επιθεωρησιακά -φτήνιες και φωνασκίες-, με
αποτέλεσμα μία χοντροκομμένη παράσταση, όπου το λιτό, στιλάτο, λειτουργικό σκηνικό της Μαγιούς Τρικεριώτη και τα κομψά κοστούμια της Κικής Γραμματικοπούλου μοιάζουν ανορθογραφίες. Η Καλλιρόη Μυριαγκού που καμώνεται το κορίτσι της πιάτσας ως Τζίντζερ, ο Δημήτρης Καπετανάκος -ικανός ηθοποιός- ως Όγκι και, κυρίως,ο Θοδωρής Σκυφτούλης ως Έντι και ως Ντικ έχουν οδηγηθεί σε γελοιογραφίες. Βρήκα απλώς σωστό τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο, άχρωμο, άοσμο, άγευστο, σβηστό τον Μάξιμο Μουμούρη, παρά την ευγενική παρουσία του, και καλύτερους τον Ορέστη Καρύδα (Ντάνι, γιος του Αλ από τον πρώτο του γάμο) και τον Παντελή Δεντάκη, απόλυτα πειστικό μολονότι ο Τσίλι δεν είναι ρόλος του. Η Ελένη Ράντου είναι μία εξαιρετική ηθοποιός,

γνήσια και όχι φτηνιάρικα κωμική, που τα βγάζει καλά πέρα και στα δραματικά -ο μονόλογός της για όσα τράβηξε, στο δεύτερο 

μέρος, πολύ δυνατός. Κρίμα που έχει εμπλακεί έτσι στα γρανάζια του καταναλωτικού θεάτρου. Η παράσταση, βέβαια, παίζεται για δεύτερη σεζόν, οπότε αυτά είναι λόγια του αέρα... (Φωτογραφίες: Γιώργος Καβαλλιεράκης).

Θέατρο «Διάνα», 29 Ιανουαρίου 2020.