«Μόλι Σουίνι» του Μπράιαν Φριλ / Σκηνοθεσία: Γλυκερία Καλαϊτζή
Το κείμενο -ένα τόσο απλό αλλά και τόσο σοφό, τόσο συγκλονιστικό κείμενο, με βαθιά πικρό τέλος- που το συνθέτουν τρεις τεμνόμενοι, χωρίς, εντούτοις, αλληλεπίδραση, μονόλογοι οι οποίοι δένονται, πάντως, κατά θαυμαστό τρόπο, μεταξύ τους, με
αόρατα νήματα -η τυφλή από βρέφος αλλά συμφιλιωμένη, ευτυχισμένη με τη ζωή της στο σκοτάδι Μόλι Σουίνι, ο τυχοδιώκτης άντρας της Φρανκ που έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του, ποντάροντας πάνω της σαν σε άλογο κούρσας, ότι η Μόλι θα ολοκληρωθεί μόνο εάν βρει το φως της και ότι, έτσι, ο
ίδιος θα δικαιωθεί, ο οφθαλμίατρος Ράις, με την κατεστραμμένη, καθώς έχει κυλήσει στον αλκοολισμό, όταν η γυναίκα του τον εγκατέλειψε, καριέρα, που πιστεύει ότι μπορεί να την αναστυλώσει με ένα μεγάλο επίτευγμα και που δέχεται να τη χειρουργήσει διακινδυνεύοντας, με τις ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας που υπάρχουν, η εγχείρηση που «πετυχαίνει» αλλά με την ασθενή να δυστυχεί στο φως και να καταλήγει στο ψυχιατρείο- και οι τρεις ηθοποιοί: αυτό είναι η «Μόλι Σουίνι» (1994) του Ιρλανδού Μπράιαν Φριλ. Και χρειάζεται ο σκηνοθέτης που θα ζυμώσει τους τρεις ηθοποιούς του με τον αφηγηματικό μεν αλλά κρουστά θεατρικό λόγο και θα τους οδηγήσει να ταυτιστούν, να απορροφήσουν τους αξιοθαύμαστους χαρακτήρες που έχει πλάσει ο συγγραφέας. Δεν χρειάζεται, νομίζω
τίποτα άλλο. Ούτε σκηνικό -και μάλιστα ελαφρώς κιτς-, με νερά και φυτά, ούτε πλατσουρίσματα, ούτε γραφικό κοστούμι για τον γραφικό Φρανκ, ούτε συμβολισμοί, ούτε φωτισμοί με χρώματα, ούτε μουσικές, ούτε κίνηση. Η Γλυκερία Καλαϊτζή, που ανέλαβε τη σκηνοθεσία, μου άφησε την εντύπωση ότι ένοιωσε ανασφάλεια
με την αυστηρή λιτότητα του έργου. Το έχει φορτώσει και έχει αφήσει τους τρεις ηθοποιούς της να περιγράφουν και όχι να βιώνουν τους ρόλους τους, με πιο
ικανοποιητικό -αλλά οχι πάντα αληθινό- τον και πιο έμπειρο Γιώργο Κολοβό, αποτυπώνοντας, τελικά, ένα ουδέτερο, αδύναμο σκηνικό αποτέλεσμα (Φωτογραφίες: Τάσος Θώμογλου).
Θεσσαλονίκη, Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών / Φουαγιέ, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, 16 Ιανουαρίου 2020.
αόρατα νήματα -η τυφλή από βρέφος αλλά συμφιλιωμένη, ευτυχισμένη με τη ζωή της στο σκοτάδι Μόλι Σουίνι, ο τυχοδιώκτης άντρας της Φρανκ που έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του, ποντάροντας πάνω της σαν σε άλογο κούρσας, ότι η Μόλι θα ολοκληρωθεί μόνο εάν βρει το φως της και ότι, έτσι, ο 
ίδιος θα δικαιωθεί, ο οφθαλμίατρος Ράις, με την κατεστραμμένη, καθώς έχει κυλήσει στον αλκοολισμό, όταν η γυναίκα του τον εγκατέλειψε, καριέρα, που πιστεύει ότι μπορεί να την αναστυλώσει με ένα μεγάλο επίτευγμα και που δέχεται να τη χειρουργήσει διακινδυνεύοντας, με τις ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας που υπάρχουν, η εγχείρηση που «πετυχαίνει» αλλά με την ασθενή να δυστυχεί στο φως και να καταλήγει στο ψυχιατρείο- και οι τρεις ηθοποιοί: αυτό είναι η «Μόλι Σουίνι» (1994) του Ιρλανδού Μπράιαν Φριλ. Και χρειάζεται ο σκηνοθέτης που θα ζυμώσει τους τρεις ηθοποιούς του με τον αφηγηματικό μεν αλλά κρουστά θεατρικό λόγο και θα τους οδηγήσει να ταυτιστούν, να απορροφήσουν τους αξιοθαύμαστους χαρακτήρες που έχει πλάσει ο συγγραφέας. Δεν χρειάζεται, νομίζω 
τίποτα άλλο. Ούτε σκηνικό -και μάλιστα ελαφρώς κιτς-, με νερά και φυτά, ούτε πλατσουρίσματα, ούτε γραφικό κοστούμι για τον γραφικό Φρανκ, ούτε συμβολισμοί, ούτε φωτισμοί με χρώματα, ούτε μουσικές, ούτε κίνηση. Η Γλυκερία Καλαϊτζή, που ανέλαβε τη σκηνοθεσία, μου άφησε την εντύπωση ότι ένοιωσε ανασφάλεια
με την αυστηρή λιτότητα του έργου. Το έχει φορτώσει και έχει αφήσει τους τρεις ηθοποιούς της να περιγράφουν και όχι να βιώνουν τους ρόλους τους, με πιο
ικανοποιητικό -αλλά οχι πάντα αληθινό- τον και πιο έμπειρο Γιώργο Κολοβό, αποτυπώνοντας, τελικά, ένα ουδέτερο, αδύναμο σκηνικό αποτέλεσμα (Φωτογραφίες: Τάσος Θώμογλου).
Θεσσαλονίκη, Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών / Φουαγιέ, Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, 16 Ιανουαρίου 2020.
No comments:
Post a Comment