«Ο γλάρος» του Αντόν Τσέχοφ / Σκηνοθεσία: Γιάννης Παρασκευόπουλος
Εκτιμώ πολύ τον Γιάννη Παρασκευόπουλο. Έχω βρει εξαιρετικές μερικές παραστάσεις του. Ο τσεχοφικός «Γλάρος», όμως, που ανέβασε με απογοήτευσε: ηθοποιοί παρατεταγμένοι, αφηγηματικότητα -να μας λένε «λίγα λόγια για το έργο»-, χορικότητα, οι σκηνικές οδηγίες -ΟΛΕΣ!- να υπεισέρχονται ζωντανά στους διαλόγους, «περιγραφή» των διαλόγων από ηθοποιούς, ατάκες που εκφωνούν διαφορετικοί ηθοποιοί από αυτούς που προβλέπει το κείμενο, μικρές «διαφωτιστικές»
προσθήκες που καταστρέφουν τα ανείπωτα του Τσέχοφ, η μπρεχτική μέθοδος -«λέει ο Τρέπλιεφ», «είπε η Αρκάντινα»... από τους ίδιους τους ηθοποιούς των ρόλων- που ο Μπρεχτ εφάρμοζε, για την επιδιωκόμενη αποστασιοποίηση, στις δοκιμές αλλά όχι στη σκηνή, παύσεις -που ανακοινώνονται, μάλιστα: «παύση»- κούφιες, σκηνές που η σκηνοθεσία προσπαθεί να δώσει «αλλιώς» χωρίς λόγο και χωρίς αποτέλεσμα, λάθος τονισμοί, ανομοιογένεια, άλλοι ηθοποιοί να κραυγάζουν και άλλοι να έχουν καταπιεί τη φωνή τους, επιλογή της διανομής, ηλικιακά, ερήμην των ρόλων, η Γιώτα Φέστα, σε κακή στιγμή της, να παίζει την Αρκάντινα, οδηγημένη προφανώς από το σκηνοθέτη, ως ρόλο σε ελληνική ταινία της δεκαετίας του ’60 και περιστοιχισμένη από άγουρους και άπειρους ηθοποιούς που κάποιοι έχουν ικανότητες (όπως ο Γκαλ Α. Ρομπίσα/Τρέπλιεφ), η πιο ταλαντούχα όλων Έφη Γούση-Μάσα
ακυρωμένη και μία παράσταση επίπεδη, εγκεφαλική, άχρωμη, επιπέδου τελειοφοίτων δραματικής σχολής, από την οποία κράτησα μόνο κάποιες στιγμές της καλά φωτισμένης από τον Αλέκο Αναστασίου τέταρτης πράξης. Όσοι πρωτοβλέπουν Τσέχοφ μπορεί και να πουν: «υπερτιμημένος συγγραφέας, ασήμαντο έργο» -η μοίρα των τσεχοφικών αριστουργημάτων όταν ανεβαίνουν έτσι (Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου).
«Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν» / Φρυνίχου, «Θέατρο Τέχνης» Καρόλου Κουν-«Θέατρο του Νέου Κόσμου-«panentertainement», 15 Ιανουαρίου 2020.
No comments:
Post a Comment