Στο Φτερό / Βουβός αλλά πιο εύγλωττος δεν γίνεται

«Mute» των Γιώργου Χρυσοστόμου (ιδέα)-Juan Ayala (δραματουργία) / Σκηνοθεσία: Σοφία Πάσχου-Γιώργος Χρυσοστόμου. 

Είναι ένας στη σκηνή. Αλλά είναι και πολλοί. Δεν μιλάει. Αλλά πιο εύγλωττος δεν γίνεται. Στο -όνομα και πράγμα- «Mute» («Βουβό»). Ο Γιώργος Χρυσοστόμου. Τάλαντο αναγνωρισμένο, φυσικό και πηγαίο, θεατρίνος αυθεντικός, με ευρύτατη γκάμα, από την αρχαία τραγωδία έως και τη φάρσα -τον παρακολουθώ από το 2005 που ξεκίνησε, ειδικά με σκηνοθέτη τον Θωμά Μοσχόπουλο έχει διαπρέψει. Αυτή τη φορά θέλησε να υλοποιήσει μία ιδέα που είχε από χρόνια: να ενσαρκώσει πρόσωπα της φαντασίας του -ένας μαέστρος της τζαζ, ένας γυμναστής ναρκισσευόμενος, ένας μουσικός, ένας ροκ σταρ, ένας γέρος, ένας νεκρός -κι ένα κόκκινο τηλέφωνο που χτυπάει αλλά κανείς δεν απαντάει...-, ένας υψοφοβικός, ένας μανιακός του σεξ... Όλοι αυτοί συγκατοικούν σε μία «πολυκατοικία». Θα μπορούσε να είναι μία συρραφή από βουβά σκετσάκια. Δεν είναι. Στο «Mute», ιδέα του Γιώργου Χρυσοστόμου, σε δραματουργία 

του Juan Ayala, τα πρόσωπα αυτά μπλέκονται και ο ηθοποιός περνάει απνευστί, ευέλικτα από το ένα στο άλλο, με μία ιλιγγιώδη ταχύτητα την οποία έχει επιλέξει η εξαιρετική σκηνοθεσία -τη συνυπογράφουν η Σοφία Πάσχου και ο ίδιος. Το σκηνικό της Μαγδαληνής Αυγερινού (που υπογράφει και το απλό, μαύρο κοστούμι-φόρμα) -μία σκαλωσιά, με διαφορετικά, απλά επίσης, επίπεδα-δωμάτια που η ομοιομορφία τους έξυπνα σπάζει με κάποια καλόγουστα σπετσάτα-, καλά φωτισμένο από την Σοφία Αλεξιάδου- αποτελεί αποφασιστικό παράγοντα για την ευελιξία του σκηνικού αποτελέσματος. Και οι εξαιρετικές μουσικές που έχει επιμεληθεί η Φωτεινή Γαλάνη, ακόμα πιο αποφασιστικό, καθώς αναπληρώνουν τον ελλείποντα λόγο και πάνω τους -ένα ηχητικό χαλί- κινείται η σκηνοθεσία ως χορογραφία. Βέβαια όλα αυτά είναι σημαντικά αλλά, ίσως, και να έχαναν τη σημασία τους αν ο εκτελεστής/περφόρμερ δεν ήταν ο Γιώργος Χρυσοστόμου: σε εξαιρετική σωματική 

φόρμα, αδυνατισμένος, με παρουσία που γράφει, με σωματικότητα ακριβέστατη, με κίνηση αίλουρου (που έχει επιμεληθεί η Ηλιάνα Γαϊτάνη), απίστευτα εκφραστικός -πρόσωπο απίστευτα εύπλαστο, ένας ολοκληρωμένος μίμος-, μεταλλάσσεται από «ρόλο» σε «ρόλο» μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, πηδάει από επίπεδο σε επίπεδο της σκαλωσιάς-σκηνικού, μας κοιτάει με βλέμματα «συνωμοτικά», μας λούζει με χιούμορ ευεργετικό, μας δείχνει τον κώλο του, υποκρίνεται ότι δίνει τσιμπούκι στην πλαστική κούκλα-σεξουαλικό βοήθημα ή υποκρίνεται ότι αυνανίζεται χωρίς ούτε μία στιγμή να γίνεται χυδαίος και, στα τελευταία τρία λεπτά, μας επιφυλάσσει μία έκπληξη: ξεσπάει σε μία χειμαρρώδη, ακατάσχετη αυτοσχεδιαστική φλυαρία για τον εαυτό του, για την παράσταση, για τις οθόνες των κινητών μας που άναβαν στη διάρκεια της παράστασης... -σαν μία έκρηξη του λόγου που καταπίεζε μέσα του στη διάρκεια της μιας ώρας της παράστασης, σαν να σπάζει το φράγμα της σιωπής και να τον αφήνει να ξεχυθεί, σαν να προσπαθεί να πει όσα δεν είπε. Το «Mute» είναι απολαυστικά αστείο αλλά και με μία τραγικότητα -την τραγικότητα της μοναξιάς του ηθοποιού- να υποβόσκει. Είναι εκ βαθέων. Και ο 

Γιώργος Χρυσοστόμου, στην παρόδοση του Τσάρλι Τσάπλιν της εποχής του βωβού, του Μεγάλου Μίμου Μαρσέλ Μαρσό, του Θεάτρου της Σιωπής, για πρώτη φορά στη σκηνή τόσο πειθαρχημένος και ακριβής, δίνει μία ερμηνεία -μου θύμισε τον Τζέιμς Τιερέ που είχαμε την τύχη να δούμε στο «Rex»/ Σκηνή «Κοτοπούλη», χάρη στο Φεστιβάλ Αθηνών του Γιώργου Λούκου, το 2010, αλλά και το 2013, στην «Στέγη» του Ιδρύματος Ωνάση- σημαδιακή. Που θα τη θυμάμαι. Πρέπει να τη δείτε! Εγώ ένα σας λέω: θα ξαναπάω (Φωτογραφίες: Δομνίκη Μητροπούλου).

(Πολύ καλόγουστο και περιεκτικό το πτυχωτό έντυπο πρόγραμμα της παράστασης).

Θέατρο του Νέου Κόσμου / Κεντρική Σκηνή, 26 Οκτωβρίου. 2019 και 13 Νοεμβρίου 2019.