Sun Ra Arkestra: συναυλία
Πρόκειται για φυσικό φαινόμενο. Αναμφίβολα. Μία ώρα και πενήντα λεπτά όρθιος στη σκηνή. Διηύθυνε τη δωδεκαμελή μπάντα. Έπαιξε -παράλληλα- πολλές φορές και για πολλή ώρα
σαξόφωνο -που θέλει πολύ γερά πνευμόνια. Έπαιξε φλάουτο (ή μήπως ήταν EVI -ένα, της ίδιας οικογένειας, πνευστό;). Έως και τραγούδησε. Ευλύγιστος, ευκίνητος, κεφάτος. Ο Κύριος Μάρσαλ Άλεν. Ετών; Ετών 95! Στα 96! Ναι, πιστέψτε το! Άλτο σαξοφωνίστας. Μέλος της Sun Ra Arkestra από το 1958, μουσικός διευθυντής της από το 1995 -μετά το θάνατο του Σαν Ρα, το 1993, και του διαδόχου του Τζον Γκίλμορ, το 1995-, ήρθε μαζί της στην Αθήνα, στο πλαίσιο της εορταστικής, προς τιμήν των 95ων γενεθλίων του, ευρωπαϊκής περιοδείας της. Ένα
ιστορικό τζαζ σύνολο, η Sun Ra Arkestra. Με αρκετά μέλη μεγάλης ηλικίας, που αντέχουν από παλιά, όταν ο Σαν Ρα, ο οποίος ίδρυσε την μπάντα, στο τέλος της δεκαετίας του ’50, ζούσε ακόμα, και συντηρούν την παράδοση που εκείνος άφησε ανανεώνοντάς την: ένας συγκερασμός φρι τζαζ, κλασικού σουίνγκ, ηλεκτρονικής μουσικής δεμένα με έκφραση θεατρική και μία δική τους φιλοσοφία για τον κόσμο. Όλοι άντρες -και οι δώδεκα, η τραγουδίστριά τους απουσίαζε-, όλοι μαύροι -αφροαμερικανοί για να είμαι πολιτικά ορθός-, ένας στο πιάνο, ένα
μπάσο, μία ηλεκτρική κιθάρα και οι υπόλοιποι κρουστά και πνευστά -χάλκινα κυρίως. Βγήκαν στη σκηνή ντυμένοι με τα, αφρικάνικων απηχήσεων, πλουμιστά, χρυσοστόλιστα, λαμπερά κοστούμια και τα καπέλα, σκουφάκια, μαντηλοδεσίματά... τους -ο «χρυσοντυμένος» πιανίστας Τζορτζ Μπάρτον, καθώς ο προβολέας τον φώτιζε, άστραφτε εκτυφλωτικά- και, ψυχωμένοι, καλά δεμένοι, τα έδωσαν όλα -κινήθηκαν στη σκηνή, ψιλοχόρεψαν… Όσο για τον, επίσης σαξοφωνίστα, Νόελ Σκοτ μπορεί η φωνή του -γιατί τραγούδησε κιόλας -να μην ήταν ιδιαίτερα αποδοτική αλλά -για να μας αποζημιώσει, ίσως-
επιδόθηκε και σε μία σειρά από κυβιστήσεις -ναι, κωλοτούμπες! Με άνεση και μπρίο. Λογικό, όταν είναι μόνο -και λέω «μόνο» σε σχέση με τον 95χρονο Μάρσαλ Άλεν- 63 ετών... Δεν ξέρω πώς συντηρούνται ΕΤΣΙ στην Sun Ra Arkestra, αλλά, όντως, με άφησαν εμβρόντητο. Και νομίζω όχι μόνον εμένα (Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη).
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» / Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος», 14 Οκτωβρίου 2019.
No comments:
Post a Comment