Εκθαμβωτική! Η Φιλαρμονική του Βερολίνου. Μία ορχήστρα-Στραντιβάριους. Από τα κορυφαία συμφωνικά συγκροτήματα του κόσμου. Ηλικίας 134 ετών. Για άλλη μία φορά επιβεβαίωσε τη φήμη της. Σφιχτά δεμένη, άψογα συντονισμένη, με ήχο λαμπρό, με μέλη της μουσικούς πρώτης τάξεως, ικανή να παίξει ακόμα και με αυτόματο πιλότο. Αν στο πόντιουμ, μάλιστα, βρίσκεται και ένας αρχιμουσικός όπως ο Οσετιανός -από την Βόρεια Οσετία της Ρωσικής Ομοσπονδίας- Τουγκάν Σοχίεφ, τότε απογειώνεται. Όπως και έγινε χτες βράδυ.
Ο Σοχίεφ διάλεξε ένα πρόγραμμα με έργα ρομαντικών συνθετών, ελκυστικά για το κοινό αλλά και που πρόσφεραν στην ορχήστρα τη δυνατότητα να επιδείξει όλες τις ικανότητές της. Άνοιξε τη βραδιά με το -περίπου άγνωστο στην Ελλάδα- συμφωνικό ποίημα του Σεζάρ Φρανκ «Ο καταραμένος κυνηγός» (1883), εμπνευσμένο από την μπαλάντα του γερμανού λυρικού του 18ου αιώνα Γκότφριντ Άουγκουστ Μπίργκερ. Έξοχο έργο, με όλη τη μεγαλοπρέπεια και την πνευματικότητα του βέλγου συνθέτη που πολιτογραφήθηκε Γάλος -μία μουσική που ρέει αργά, σκοτεινά, με εκλάμψεις σαν αστραπές-, δόθηκε από την υπό τον Τουγκάν Σοχίεφ ορχήστρα με μία λαμπρότητα που άνοιξε την όρεξη για τη συνέχεια.
Και, όντως, η συνέχεια, ήταν αντάξια: Ραψωδία σ’ ένα θέμα του Παγκανίνι για πιάνο και ορχήστρα (1934) του Σεργκέι Βασίλιεβιτς Ραχμάνινοφ -μία σειρά 24 υπέροχων παραλλαγών πάνω στο θέμα από το Καπρίτσιο αρ. 24 για σόλο βιολί του Νικολό Παγκανίνι. Ένα κομμάτι όπου ο λυρισμός και το συναίσθημα, χωρίς να ξεχειλίζουν, πλέκονται με τη δεξιοτεχνία.
Ο Νικολάι Λουγκάνσκι, ο ρόσος σολίστας της συναυλίας, σε αρμονικότατο δέσιμο με την ορχήστρα, ερμήνευσε εξαιρετικά, με σεβασμό αλλά και προσωπική έκφραση, αυτό το -ουσιαστικά πέμπτο- κοντσέρτο για πιάνο του ρόσου συνθέτη του ύστερου ρομαντισμού δίνοντας, μετά το τέλος του, ως ανκόρ, στο ίδιο κλίμα, το ενδέκατο -με τον τίτλο «Νοέμβριος: Τρόικα»- από τα δώδεκα κομμάτια του έργου για σόλο πιάνο «Οι εποχές» του Πιοτρ Ιλιίτς Τσαϊκόφσκι.
Στο δεύτερο μέρος, για το φινάλε της συναυλίας μιας ορχήστρας αυτού του διαμετρήματος, καίρια επελέγη η «Σεχραζάντ» (1888), η εκτυφλωτική συμφωνική σουίτα του, επίσης Ρόσου, Νικολάι Αντρέιεβιτς Ρίμσκι-Κόρσακοφ, ένα συμφωνικό κομμάτι περίλαμπρης ενορχήστρωσης, πλούσιο μελωδικά. Ο Τουγκάν Σοχίεφ, με μοναδική ακρίβεια, αξιοπρόσεκτη και στα δύο κομμάτια που διηύθυνε στο πρώτο μέρος, με απόλυτη κυριαρχία αλλά και με άνεση και ευφορία -σπουδαίος μαέστρος!- οδήγησε αυτή τη μοναδική ορχήστρα με τα μνημειώδη χάλκινα, σε μία συναρπαστική εκτέλεση. Ο βιολονίστας Αντρεάς Μπούσατς, εξάρχων της Φιλαρμονικής, που ερμήνευσε τα βιολιστικά σόλα στο έργο, ήταν, ακριβώς, αντιπροσωπευτικός του επιπέδου των μουσικών της ορχήστρας: άψογος.
Το συμπέρασμα: Μία αξέχαστη βραδιά.
Υ.Γ. Ας μην ξεχνούμε πως την Φιλαρμονική του Βερολίνου την ακούσαμε χάρη στη χορηγία Έλληνα του εξωτερικού που επωμίστηκε τη μετάκλησή της και που επιθυμεί να παραμένει ανώνυμος.
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών / Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», Φιλαρμονική του Βερολίνου, 16 Οκτωβρίου 2016.
No comments:
Post a Comment