Αντί του Ντοστογιέφσκι, Σάκην ή Να παίζει το τρανζίστορ…

Το Τέταρτο Κουδούνι / 27 Οκτω(μ)βρίου (ουφ, τελειώνει…) 2016 

Το σημερινό «Τέταρτο Κουδούνι», το πρώτο μετά τις 23 Οκτωβρίου, όταν ο Ηθοποιός Μικιζίρο Χίρα έφυγε απ’ τη ζωή στα 83 του χρόνια, δεν μπορεί παρά να ’ναι αφιερωμένο σ’ Αυτόν. Τον (γιαπωνέζο) Ηθοποιό που με δόνησε -κι όχι μόνον εμένα…- πιο βαθιά από κάθε άλλον, τις τρεις φορές που τον είδα -την πρώτη στον Λυκαβηττό, το 1983, τις άλλες δυο στο Ηρώδειο, το 1984- να ερμηνεύει Μήδεια στην παράσταση της τραγωδίας του Ευριπίδη απ’ το θίασο «Τόχο» σε σκηνοθεσία του Γιουκίο Νιναγκάουα. Τον είχα δει και στη μαγνητοσκοπημένη απ’ την ΕΡΤ παράσταση αργότερα. Τον είδα στο βίντεο αυτό και το καλοκαίρι, όταν ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, με άμεσα αντανακλαστικά, είχε εντάξει την προβολή του στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών, στη μνήμη του Νιναγκάουα που πέθανε -κι αυτός- στις 12 Μαΐου: η ίδια μοναδική αίσθηση -αν και σε βίντεο, αν και 32 χρόνια μετά. Οπότε έχω εδραιωμένη άποψη: ήταν ένας Μεγάλος Ηθοποιός -όπου οι λέξεις Μεγάλος και Ηθοποιός διατηρούν την αρχική σημασία τους- ο Μικιζίρο Χίρα. Όσο ζω θα θυμάμαι την Μήδειά του. Όπως, νομίζω, τη θυμούνται όλοι όσοι την είδαν. Έστω και μια μόνο φορά.

Οι Ρώσοι μάς έστειλαν για το «Έτος Ελλάδας-Ρωσίας 2016» το «Βαχτάνγκοφ» με τον «Οιδίποδα τύραννο» και την «Θεατρική Σεζόν Αγίας Πετρούπολης» με Γκόγκολ, Ντοστογιέφσκι και Σέξπιρ. 

Εμείς, ως ανταλλαγή, τους στείλαμε τον Σάκη Ρουβά να χορέψει συρτάκι «Zorba the Greek».

Ο καθείς με τα εξαγώγιμα προϊόντα του.

Κρκρκρ, κρκρκρ, κρκρκρ… Ροκανίζουν, πάλι, τον Στάθη Λιβαθινό οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι κοριοί. Κρκρκρ, κρκρκρ. Εκείνος, όμως, ατάραχος συνεχίζει τη δουλειά του ως καλλιτεχνικός διευθυντής στο Εθνικό Θέατρο: σειρά της «Πειραματικής Σκηνής», τώρα. 

Της οποίας, την περασμένη Δευτέρα, ανάγγειλαν τον προγραμματισμό για τη σεζόν 2016/2017 ο Ανέστης Αζάς κι ο Πρόδρομος Τσινικόρης, οι καλλιτεχνικοί υπεύθυνοί της. Στην και πάλι αναμορφωμένη, δια αφιλοκερδούς χειρός, αυτή τη φορά, Βασίλη Πουλαντζά, αντιπροέδρου του Δ.Σ. του Εθνικού αλλά και πολιτικού μηχανικού και με χορηγό το Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» -και πανέμορφη πια, εκτός από λειτουργική και πολυμορφική- αίθουσα της Σκηνής «Κατίνα Παξινού», το «-1», όπως την έχουν συντομογραφήσει, που στεγάζει την «Πειραματική», στο υπόγειο του «Rex». Κι είναι πολύ ενδιαφέρον, έστω κι αν δεν είναι τόσο τολμηρό όσο πέρσι, το ρεπερτόριο.  

 

Κρκρκρ, κρκρκρ, κρκρκρ και στο Ελληνικό Φεστιβάλ. Όπου στο παρασκήνιο αναβιώνει το Βυζάντιο. Βυζάντιο άνευ χαρτοφυλακίου… Δουλειά δεν έχει ο διάολος… Σε καλό να τους βγει.

Πολύ «Ψηλό βουνό» έχει πλακώσει στο θέατρό μας από πέρσι -μόδα, δηλαδή, σας λέω! Στο «Ακροπόλ», πρώτα, ήταν που ανέβηκαν την περσινή σεζόν «Τα ψηλά βουνά», το παλαιό αναγνωστικό του Ζαχαρία Παπαντωνίου -το πρώτο που γράφτηκε στη δημοτική στην Ελλάδα -, θεατροποιημένο, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου που προφανώς θα ’κανε και τη διασκευή για το θέατρο χωρίς αυτό ν’ αναφέρεται.

Αλλά «Τα ψηλά βουνά» -επίσης βασισμένα στο αναγνωστικό του

Ζαχαρία Παπαντωνίου- ανέβηκαν την περασμένη άνοιξη και στην Θεσσαλονίκη, στο «Ολύμπιον»: παραγωγή του «Νέου Θεάτρου Θεσσαλονίκης», σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα -η επιλογή κειμένων, του Ανδρέα Καρακίτσιου κι η δραματουργική επεξεργασία του θιάσου. 

Οι δυο παραστάσεις, το καλοκαίρι, περιόδευσαν ανά την Ελλάδα. Και τα σαλονικιώτικα «Ψηλά βουνά»

επανήλθαν, πρόσφατα, στο «Ολύμπιον», για τη σεζόν 2016/2017.

Φέτος, όμως, να τα πάλι «Τα ψηλά βουνά» και στην Αθήνα: στο θέατρο «Χατζηχρήστου (που ’ταν «Χατζηχρήστου» και μετά είχε γίνει «Ορφέας (πρώην Χατζηχρήστου)» και τώρα, φαίνεται, ξανάγινε -και καλώς ξανάγινε- «Χατζηχρήστου»). Σε θεατρική διασκευή, αυτή τη φορά, και σκηνοθεσία Χάρη Βορκά.

Άντε, ν’ ασπρίσουν, να γεράσουν σαν τα ψηλά βουνά…

Επανέρχεται στον «Θέατρον» του «Ελληνικού Κόσμου», μετά απ’ τις παραστάσεις του στην Κύπρο, το σούπερ επιτυχημένο στα ταμεία έργο «Σμύρνη μου αγαπημένη» της Μιμής Ντενίση που το ’χει η ίδια σκηνοθετήσει και στο οποίο συμπρωταγωνιστεί -το είδα πέρσι. Ολίγον αφελές κείμενο, χορταστική, προσεγμένη παραγωγή, δε λέω, αλλά καταλληλότερη μάλλον για την τηλεόραση. 

Πάντως, μια κι η Μιμή Ντενίση έχει κάνει, απ’ ό,τι διάβασα και μου ’παν κοινοί φίλοι, εξαντλητική έρευνα πριν το γράψει, να διορθώσω κάτι που προφανώς της διέφυγε. Στην τελευταία σκηνή, χρονολογημένη στις 26 Οκτωβρίου 1923, στον Πειραιά(;), άκουσα -και διάβασα στο τυπωμένο σε βιβλίο έργο, για να το σιγουρέψω- να λέει η Ζαχαρούλα: «Άκουσα τις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού». Όταν λέει «άκουσα»; Εννοεί, προφανώς, στο ραδιόφωνο. Μα ο πρώτος Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών εξέπεμψε μόλις το 1938, επί Μεταξά, ενώ στην Θεσσαλονίκη ο πρώτος σταθμός είχε λειτουργήσει το 1928. Πολύ βιάζονται στο «Σμύρνη αγαπημένη» να παίξει το ραδιόφωνο…

Νατάλια Οσίποβα-Σεργκέι Παλούνιν: εξαίρετοι χορευτές -κλασικοί-, ζευγάρι στη σκηνή και στη ζωή. Έρχονται στην Αθήνα, στο «Παλλάς», στις 2 και 3 Δεκεμβρίου για να χορέψουν τρία κομμάτια όντως σημαντικών χορογράφων. Μαζί μ’ άλλους δυο χορευτές -τέσσερις εν συνόλω. Ξέρετε πόσο κοστολόγησαν το εισιτήριο οι «εισαγωγείς»; 95 ευρώ! Ναι, για τις «θέσεις VIP». Ναι, υπάρχουν κι άλλες τιμές -πάμφθηνες…: 75, 65, 50, 40, 32 ευρώ (σε τι απόσταση απ’ τη σκηνή θα ’ναι οι θέσεις που αντιστοιχούν στις τελευταίες το φαντάζεστε…).

Καλά, βρίσκονται άνθρωποι που διαθέτουν αυτά τα λεφτά;

Α, ναι, και κάτι σαν ανέκδοτο. Έχει και εισιτήριο για ανέργους: 30 ευρώ.

Δυστοπία, δυστοπικός/-ή/-ό: οι πιο in λέξεις της εποχής στην καθομιλουμένη δημοσιογραφική. Διά πάσαν νόσον. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, τσουπ! Νάτην η δυστοπία, πετιέται αποξαρχής κι αντριεύει και θεριεύει. Νάτα, ομοίως, και τα δυστοπικός/-ή-ό. Ουφ…

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

«Γιώργος Σεβαστίκογλου: Αγωνιστής του θεάτρου και της ζωής» είναι ο τίτλος της μονογραφίας -σχεδόν 500 σελίδες!- της Κωνσταντίνας Ζηροπούλου, που μόλις κυκλοφόρησε απ’ τις Εκδόσεις «Μεταίχμιο»: ένα βιβλίο «που ανασυνθέτει τη θεατρική διαδρομή» του σπουδαίου σκηνοθέτη, συγγραφέα, μεταφραστή, Δάσκαλου αλλά και Άνθρωπου Γιώργου Σεβαστίκογλου, «συνδέοντάς τη με την Ιστορία και τον απόηχό της, φωτίζοντας παράλληλα τη ζωή του», όπως διαβάζω.

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί την Δευτέρα -31 Οκτωβρίου-, στις εξίμισι το απόγευμα, στο «Θέατρο Τέχνης» της Φρυνίχου, στην Πλάκα -μην ξεχνάμε πως ο Γιώργος Σεβαστίκογλου στο πλευρό του Κάρολου Κουν ξεκίνησε. Θα μιλήσουν η Έφη Βαφειάδη, η Μάγια Λυμπεροπούλου, ο Τίτος Πατρίκιος ενώ αποσπάσματα θα διαβάσουν η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη κι ο Μιχάλης Μητρούσης. Σύντομο χαιρετισμό θ’ απευθύνει η Άλκη Ζέη, γυναίκα του Γιώργου Σεβαστίκογλου, πολύτιμη σύντροφος και στήριγμα στην περιπετειώδη ζωή του. Οπωσδήποτε θα ’μαι εκεί. Και μόνο ότι υπάρχει πια βιβλίο για τον Σεβαστίκογλου το θεωρώ γεγονός.

Σας είχα γράψει στο ιστολόγιο, στις 20 Ιουνίου, ότι η Πηγή Δημητρακοπούλου επανέρχεται, για να σκηνοθετήσει στο «Faust» το πολύ ενδιαφέρον «Lebensraum» του Θανάση Τριαρίδη. Τους δυο ρόλους έχουν αναλάβει, τελικά, όπως μαθαίνω, ο Ιωσήφ Πολυζωίδης και, αντί του Βασίλη Βασιλάκη, που σας έγραφα τότε,  

ο Πάνος Ζουρνατζίδης, ΑΜΕΑ -παραπληγικός, έπειτα από τροχαίο που του προκάλεσε σοβαρό τραύμα στη σπονδυλική στήλη-, απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών που ασχολείται με το θέατρο, ως ηθοποιός, απ’ το 2003, με διάφορες ομάδες -πιο πρόσφατη το ΘΕ.ΑΜ.Α της οποία είναι μέλος σταθερό και που το καλοκαίρι, μάλιστα, είχε παρουσιάσει «Πέρσες» στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.

Τολμηρός καλλιτέχνης, τολμηρή επιλογή, πάντα τολμηρή η Πηγή Δημητρακοπούλου. 

Εκλεκτικές συγγένειες. Η συλλογή διηγημάτων του Δημοσθένη Παπαμάρκου «Γκιακ» (Εκδόσεις «Αντίποδες», 2014), που πολύ έχει επαινεθεί, έγινε απ’ τον Θανάση Δόβρη παράσταση θεατρική η οποία ανέβηκε πέρσι στο θεατράκι «Skrow» κι επαναλαμβάνεται φέτος -παράσταση πολύ προσεκτικά στημένη, συναρπαστική, το ’χω ήδη γράψει στο ιστολόγιο, σε tip, στις 8 Ιουνίου, μην τη χάσετε.

Θέατρο, όμως, το κάνει το «Γκιακ» κι η Γεωργία Μαυραγάνη. Για το ΚΘΒΕ. «Γκιακ» x 2, λοιπόν -σ’ Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Γιατί όχι; Το βιβλίο το αξίζει. Και του αξίζει κι η δεύτερη παράσταση να ’ναι στο ίδιο καλό επίπεδο. Και να γίνει ανταλλαγή των δυο τους -του ΚΘΒΕ στην Αθήνα και του «Skrow» στην Θεσσαλονίκη. 

Ανεξέλεγκτος, χυδαίος, γελοίος, επικίνδυνος ηλίθιος, ο ένας. Ψυχρή, ξινή, αντιπαθέστατη, επικίνδυνη υπολογίστρια, η άλλη. Τι αποτρόπαιο δίλημμα για τον αμερικάνικο λαό… Εννοώ εκείνους τους λίγους Αμερικανούς, που σκέπτονται.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Κλείσαμε τα πέντε!

Τα πέντε του χρόνια κλείνει σήμερα totetartokoudouni.blogspot.com. 22 Οκτωβρίου του 2011 ξεκίνησε -χάρη αποκλειστικά στον LjA που το έστησε, το υποστήριξε τεχνικά και ηθικά τον πρώτο καιρό κι έχει την υπομονή, μέχρι σήμερα, να σπεύδει πυροσβεστικά στα δύσκολα και που τον ευχαριστώ θερμά και δημόσια-, για να ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως στις 25 Οκτωβρίου του 2012, όταν σταμάτησε η συνεργασία μου με «Τα Νέα», μετά από 29 σχεδόν χρόνια.

Έγραφα και γράφω, πάντα, αυτό που πιστεύω και χωρίς, βέβαια, πια, τις δουλείες της εφημερίδας. Όποιος το αντιλαμβάνεται και το εισπράττει, καλώς, με χαροποιεί και με ικανοποιεί αυτό. Όποιος δε θέλει να το αντιληφθεί, δικαίωμά του.

Όσους, αυτά τα χρόνια, μου συμπαρασταθήκατε με κάθε τρόπο -μια ζεστασιά μεγαλύτερη, ομολογώ, απ’ αυτή που περίμενα-, τους πιστούς φίλους και τακτικούς έως και μόνιμους αναγνώστες, τους 1.261.823 που, στα πέντε αυτά χρόνια, κάνατε κλικ στις αναρτήσεις του ιστολόγιου -υπάρχει ανάρτηση που έφτασε να δεχτεί 15.379 επισκέψεις- ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ (Η φωτογραφία του LjA).

Δεν είναι τα είδη ευτελή, ευτελείς οι «διασκευαστές»/σκηνοθέτες είναι… ή Ο Ντάριο Φο ήταν ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ

Το Τέταρτο Κουδούνι / 20 Οκτω(μ)βρίου (άντε και τελειώνει, υπομονή) 2016. 


Είδα στην «Καθημερινή» τον τίτλο «Πέθανε σε ηλικία 90 ετών ο λογοτέχνης και σκηνοθέτης Ντάριο Φο» και μου φάνηκε τόσο, μα τόσο γελοίος… Τι «λογοτέχνης», και τι «σκηνοθέτης»… Τόσο αστείοι αυτοί οι τίτλοι-ετικέτες για τον Ντάριο Φο. Όπως και το «συγγραφέας», και το «ηθοποιός», και το Νομπέλ Λογοτεχνίας που του ’δωσαν. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ήταν ο Ντάριο Φο. Ο Ντάριο Φο ήταν, απλώς, ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ. Κι ωραία τον 
αποχαιρέτησαν οι Ιταλοί. Στη μνήμη Του Μεγάλου αυτού κλόουν, του Μεγάλου αυτού Παλιάτσου αφιερώνω το σημερινό «Τέταρτο Κουδούνι». 

Ο Κάρολος Κουν ήταν που μας τον γνώρισε τον Ντάριο Φο στην Ελλάδα. Το 1974, με το «Η Ισαβέλλα, τρεις καραβέλες και ένας παραμυθάς». Και, μετά, ο Στέφανος Ληναίος κι η Έλλη Φωτίου που μας τον έφεραν, κιόλας, στην Ελλάδα, η Άννα Βαρβαρέσσου-Τζόγια που τον μετέφραζε, ο Κώστας Βουτσάς, ο Γιώργος Κιμούλης, ο Σταμάτης Κραουνάκης, πιο πρόσφατα, και…και…, πλήθος άλλοι -ανέβηκαν τόσο πολλά έργα του!

Αλλά αυτός που μας τον γνώρισε βαθιά, ουσιαστικά, που μπήκε στο μεδούλι του- κι είχε φτάσει πια το 2012- μόνον ένας τολμώ να πω πως ήταν στην Ελλάδα -κι επιμένω, κι ό,τι θέλετε πείτε: ο Θωμάς Μοσχόπουλος με το «Mistero Buffo» του. Που το ανέβασε με την τότε ομάδα του «Επτάρχεια» -ηθοποιοί ο ένας καλύτερος απ’ τον άλλο- στο «Θησείον». Δε θα την ξεχάσω ποτέ την παράσταση αυτή. Κατευθείαν στο στόχο! Κατευθείαν στο ψαχνό! Ναι, ΑΥΤΟΣ ήταν Ντάριο Φο! 

Τον Δημήτρη Μαλισσόβα, χορευτή, χορογράφο, ηθοποιό, σκηνοθέτη, συγγραφέα, τον γνώρισα αργά: όταν έκανε, στο «Μουσικό Προαύλιο» του «Badminton», τη «μικρή» μουσική παράσταση «Ο Αλέκος βγήκε απ’ τον παράδεισο» -αντλημένη απ’ τη ζωή του Αλέκου Σακελλάριου. Παράσταση «μικρή» αλλά εξαιρετική.
Τώρα, που ’δα και το «Ας ερχόσουν για λίγο. Μιχάλης Σουγιούλ» το οποίο έκανε πέρσι στον «Ελληνικό Κόσμο» και το μετέφεραν φέτος, με κάποιες αλλαγές, στο «Ακροπόλ» -σας τα ’γραφα εδώ, στις 18 Οκτωβρίου, προχτές- έβγαλα τα συμπεράσματά μου: Ο Δημήτρης Μαλισσόβας ξέρει αυτή τη δουλειά -το μουσικό θέατρο- να την κάνει πολύ καλά. Κι, επιπλέον, ξέρει να μην την ευτελίζει όπως πολλοί -«διασκευαστές», σκηνοθέτες...- στην ελληνική θεατρική πιάτσα πιστεύουν ότι πρέπει να κάνουν -για ν’ «αρέσει» και να «πουλήσει»: με φτηνιάρικα κόλπα, με χυδαιότητες, με κιτσαρίες, με παραχωρήσεις, με χαριστικές διανομές όπου τρυπώνουν οι ατάλαντοι «ημέτεροι»… Κι αυτοί, οι πολλοί, είναι ακριβώς αυτοί που δεν το πιστεύουν αυτό που κάνουν -που οι ίδιοι, διότι είναι βλάκες, το θεωρούν υποδεέστερο.
Χρόνια τα λέω κι επιμένω -τα ’γραφα και πρόπερσι και πέρσι, μ’ αφορμή το εξαιρετικό ανέβασμα απ’ τον Σπύρο Παπαδόπουλου της γαλικής κομεντί «Μου λες αλήθεια;»: το μουσικό θέατρο, η επιθεώρηση, το μιούζικαλ, η φάρσα, το μπουλβάρ, η κομεντί… -αυτό το θέατρο, το λεγόμενο «εμπορικό»- δεν είναι χειρότερα είδη θεάτρου. Απλώς είναι ΑΛΛΑ είδη θεάτρου. Το θέμα είναι να ξέρεις να τα κάνεις. Αν τα αντιμετωπίσεις, de facto, ως είδη χειρότερα, ως ευτελέστερα, ως εύκολα -που ΚΑΘΟΛΟΥ δεν είναι…- εσύ είσαι εκείνος που τα κάνεις, με την παράστασή σου, ευτελέστερα. Γιατί εσύ είσαι ο ευτελής.
Πάντα θαύμαζα και θαυμάζω τις -ελάχιστες- καλές παραστάσεις αυτών των ειδών θεάτρου. Και σαφώς τις προτιμώ από οποιοδήποτε κακό ανέβασμα κλασικού ή πρωτοποριακού έργου -όσο σημαντικότερο κι αν είναι το έργο.

Διάβασα εκεί, στο tospirto.net, «της Ιούς Βουλγαράκη», το κατάπια, λέω, καθότι έχω και την υπομονή του Ιόβ, «ας πάει και το παλιάμπελο, θα πρόκειται περί καθαρολόγου»… Αλλά όταν έφτασα στο «της Αργυρούς Χιώτη», κομπιάστηκα. Ε, αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα.
«Της Ιούς», «της Αργυρούς», τώρα σε ετοιμότητα βρίσκομαι περιμένοντας, πλέον, να μου ’ρθει και «της Ζωζούς» (Σαπουντζάκη) -η χαριστική(;) βολή.

Να πάτε στην «Στέγη». Στο -1. Να σαλπάρετε με το καράβι -«The Ship»- του Μπράϊαν Ίνο. Μια μουσική/ακουστική ambient -και με τραγούδι- εγκατάσταση. Απολαυστική! Και σας συστήνω να πάτε -δωρεάν, η είσοδος- κουρασμένοι, πολύ κουρασμένοι. Και στρεσαρισμένοι, πολύ στρεσαρισμένοι. Λειτουργεί ΑΠΟΛΥΤΩΣ χαλαρωτικά.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

Μια «αλλιώτικη» διασκευή της κλασικής «Σταχτοπούτας» και μια πραγματικά κεφάτη παράσταση που φαίνεται να ξετρελαίνει τα παιδιά -για δεύτερη χρονιά πάει-, με ταλαντούχους ηθοποιούς -επικεφαλής η φωτεινή, σπιρτόζα, αεικίνητη Κατερίνα Μαυρογεώργη: «Πιάνω Παπούτσι Πάνω στο Πιάνο» στο «Πόρτα» απ’ τους «Patari Project» σε σκηνοθεσία Σοφίας Πάσχου -εννιά πι απανωτά, τρομερή συνήχηση!

Τι ιοί και τι βακτήρια μου λέτε… Η μόλυνση εξαπλώνεται με αστραπιαία ταχύτητα -ο ιός Έμπολα: «ΠΟΛΛΑ περισσότερα». Απ’ την… καθομιλουμένη, έφτασε στις μεταφράσεις, στις σκηνές των θεάτρων, στη σκηνή ακόμα και του Εθνικού, ακόμα και στο στόμα ηθοποιών διακεκριμένων, σε εφημερίδες και περιοδικά -αφήστε το διαδίκτυο και τα φεϊσμπούκ και τα κόμεντς…-, προσέβαλε δημοσιογράφους και διορθωτές που διορθώνουν, πλέον, με κάθε σοβαρότητα, το «ΠΟΛΥ περισσότερα» σε «ΠΟΛΛΑ περισσότερα». Αχ, «πολύ», δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό…
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… 

Στην αρχή, όταν είδα τη φωτογραφία, νόμιζα πως ο Νίκος Κουρής, με τους απολλώνιους κοιλιακούς ως το απροχώρητο, τον αφαλό και την πλούσια τρίχα στη φόρα, έκανε εξώφυλλο για γκέι περιοδικό. Μετά είδα πως -απλώς- πρόκειται περί αφίσας παράστασης για παιδιά: «Ηρακλής: οι 12 άθλοι» του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη, σε σκηνοθεσία του, στο «Pantheon Theater», με τον Νίκο Κουρή στον επώνυμο ρόλο κι Ευρυσθέα την... Ρούλα Πατεράκη -φρεσκάρισμα της προπέρσινης παράστασης που ’χε Ηρακλή τον Σάκη Ρουβά. 

«Το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού προχωρά στην επίσημη καταγραφή του Πολιτιστικού και Δημιουργικού Τομέα, που γίνεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, και η οποία αναμένεται ότι θα καταδείξει τη μεγάλη οικονομική και κοινωνική σημασία των επιμέρους κλάδων που τον αποτελούν (εικαστικά, παραστατικές τέχνες, μουσική, μουσεία, εκδόσεις, κινηματογράφος, gaming, design κ.λπ.)» διάβασα σε δελτίο Τύπου του ΥΠΠΟΑ.
Ε, μην υπερβάλουμε… Δεν είναι η πρώτη φορά. Τουλάχιστον για τις παραστατικές τέχνες. Το μακαρία τη λήξει ΕΚΕΘΕΧ -Εθνικό Κέντρο Θεάτρου και Χορού- τι έκανε έως το 2010; Και το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Κέντρου Θεάτρου με το theatronet.gr τι κάνει για τα χρόνια μετά το 2010; Αυτό το ελληνικό χαρακτηριστικό, που «ΠΡΩΤΟΙ κάνουμε» κάτι χωρίς να καταδεχτούμε να ψάξουμε λιγάκι το παρελθόν -και μάλιστα το πρόσφατο- πόσο το σιχαίνομαι…

«[…] υπέρ των Αμερικανών στρατιωτών-θύματα […]». Έλεος! Έλεος!
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Ε, ναι την έβγαλα την είδηση εδώ, στις 28 Σεπτεμβρίου, για το χειμωνιάτικο ρεπερτόριο του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας αλλά δεν μπορώ να πω πως έμεινα κι έκθαμβος με τη φαντασία του Κώστα Καζάκου, του καλλιτεχνικού διευθυντή, στις επιλογές του: «Μικροαστοί» του Γκόρκι, η επιτομή του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, σε σκηνοθεσία του, χωρίς, υποθέτω -κρίνοντας απ’ το ανέβασμα του ίδιου έργου που ο Κώστας Καζάκος είχε κάνει το 2000 στο «Βεάκη» και προφανώς το ’χει ευκολάκι- να δούμε ανατροπές και που το ’χει ανεβάσει ξανά στην Πάτρα η Μάγια Λυμπεροπούλου, στην Παιδική Σκηνή «Οδυσσεβάχ» της Ξένιας Καλογεροπούλου, που ο ίδιος σκηνοθέτης, ο Περικλής Βασιλόπουλος, ανεβάζει για τρίτη φορά σε 22 χρόνια στο ΔΗΠΕΘΕ. Σαν ό,τι είχαν πρόχειρο…

Ο Ισοβίτης και η Λουκρητία του Αρκά γίνονται θέατρο από τον Δημήτρη Αγορά

Το Τέταρτο Κουδούνι / Είδηση 

Ο Αρκάς μπορεί πρόσφατα να τα έβαλε με το χάος του διαδικτύου και το ανεξέλεγκτο πολλών χρηστών των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, δηλώνοντας ότι δε θα ξαναδημοσιεύσει καινούργιο σκίτσο του στο επίσημο προφίλ του στο facebook, αλλά θα γίνει θέατρο: ο Δημήτρης Αγοράς ανεβάζει στο «Vault» μια παράσταση βασισμένη στα κόμικς του «O ισοβίτης», «Χαμηλές πτήσεις», «Καστράτο», «Η ζωή μετά» και «Μαλλί με μαλλί». Προσωρινός τίτλος της, «Ζωή μετά χαμηλών πτήσεων».

«Ο μπαμπάς σπουργίτης προσπαθεί να ξεπεράσει την προδοσία της σπουργιτίνας, να βρει καινούργια σύντροφο και να χαλιναγωγήσει το ‘τέρας’ που έχει γιο. Ένας ισοβίτης βρίσκει παρηγοριά στο μοναδικό πλάσμα που του προσφέρει τη φιλία του με το αζημίωτο, τον βρωμερό ποντικό Μοντεχρήστο, ενώ ο θανατοποινίτης γράφει την αυτοβιογραφία του περιμένοντας χάρη. Η Λουκρητία θέλει απελπισμένα σεξ μα η σκληρή μοίρα είναι το μόνο σκληρό πράγμα που συναντάει καθώς συγκάτοικός της είναι ο ευνούχος Καστράτο. Σ’ ένα κομμωτήριο οι γλώσσες κόκκαλα δεν έχουν και κόκκαλα σπάνε, με τις πελάτισσες να είναι έτοιμες να πιαστούν μαλλί με μαλλί. Στην κόλαση και στον παράδεισο τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως μας τα είπαν. Ζωή μετά υπάρχει, αλλά κάτι από τα πριν μας θυμίζει… Οι ήρωες του Αρκά ξεπηδούν απ’ τις σελίδες των κόμικς για ν’ ανεβούν στο θεατρικό σανίδι» σημειώνει ο Δημήτρης Αγοράς, δίνοντας μια, κατά κάποιο τρόπο, περίληψη της παράστασης που ετοιμάζει.

Η ιδέα ξεκίνησε από μια δραματοποιημένη σύνθεση κόμικς του Αρκά, την οποία ο Δημήτρης Αγοράς έκανε παράσταση στο πλαίσιο της διδασκαλίας του στο θεατρικό εργαστήρι που έχει δημιουργήσει με γονείς και δασκάλους του 2ου Δημοτικού Σχολείου Βούλας κι από το οποίο προέκυψε η ομάδα «Confusions». Η ερασιτεχνική παράσταση είχε τόση επιτυχία ώστε να οδηγήσει στην επαγγελματική που ετοιμάζεται τώρα και της οποίας η πρεμιέρα προσδιορίζεται για τις αρχές Ιανουαρίου.

Τη δραματουργική επεξεργασία και τη σύνθεση των κειμένων υπογράφουν ο Δημήτρης Αγοράς και οι «Confusions», το σκηνικό ο σκηνοθέτης μαζί με την Μαρία Κακάρογλου, τα κοστούμια η Κωνσταντινιά Βαφειάδου, τη μουσική οι Ιμάμ Μπαϊλντί και την κίνηση η Αντιγόνη Γύρα. Στη διανομή, Δημήτρης Αγοράς, Βίκυ Αδάμου, Έλενα Αρβανίτη, Αλέξης Βιδαλάκης, Δημήτρης Κανέλλος, Στέφανος Κοσμίδης, Νεφέλη Παπαδερού, Χαρά Τσιτομενέα. 

Τα κόμικς του Αρκά «ντεμπουτάρησαν» στο θέατρο πριν από 30 χρόνια: το καλοκαίρι του 1986, όταν ο Γιάννης Κακλέας ανέβασε την πρώτη από τις βασισμένες σε κόμικς παραστάσεις του «Στο βάθος… μύθος», και έκτοτε έχουν χρησιμοποιηθεί σε παραστάσεις επαγγελματικές και ερασιτεχνικές. Ενώ ο έξοχος και ιδιαίτερα αγαπητός σκιτσογράφος ως αμιγής θεατρικός συγγραφέας πρωτοεμφανίστηκε στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», όπου ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ανέβασε τη σεζόν 2008/2009 το πρώτο του θεατρικό έργο «Εχθροί εξ αίματος», το οποίο, συμπληρωμένο μ’ ένα ακόμα σκέλος στο ίδιο ύφος και με τον τίτλο «Βιολογικός μετανάστης», ανέβηκε, υπό τον γενικό τίτλο «Επείγοντα περιστατικά» απ’ τον Θανάση Παπαγεωργίου στην «Στοά» το χειμώνα 2013/2014.