Όσες φορές έχω δει στη σκηνή ή έχω ακούσει τον Γιώργη Χριστοδούλου, πέρα από την υπέροχη, γλυκιά, λυρικότατη, φωτεινή φωνή του που βγαίνει σαν ανάσα -δεν είναι τυχαίο ότι μέντοράς του υπήρξε η Αρλέτα…- και την πολύ καλή τεχνική του, εκείνο που εισπράττω είναι η σεμνότητα, η διακριτικότητα, η ευγένεια, αυτό που λέμε Ήθος -καμία σχέση με τα τρέχοντα προϊόντα της ελληνικής μουσικής σκηνής πλην ολίγων εξαιρέσεων… Ό,τι τραγουδάει είναι περασμένο από ένα φίλτρο πατιναρισμένο που εξευγενίζει ή αναδεικνύει την ευγένεια των παλιών τραγουδιών. Τα οποία πολύ ταιριάζουν στη φωνή του. Κουτί! Γιατί ο Γιώργης Χριστοδούλου μοιάζει να ανήκει σε έναν άλλο κόσμο, παλιότερο, πιο όμορφο, ουτοπικά, ίσως, ιδανικό, χωρίς όμως να κλείνει τις πόρτες στο σήμερα. Κάθε άλλο.
Επομένως η επιλογή του να ψάξει, να ερευνήσει, να ανακαλύψει και να ανασύρει ένα πλήθος αγνώστων μας τραγουδιών του Αττίκ από την παρισινή περίοδο του συνθέτη -όχι μόνο μακρόχρονη, από το 1907 μέχρι το 1930, όταν επέστρεψε και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα αλλά και λαμπρή- ήταν μία εξαιρετικά επιτυχημένη κίνηση. Όπως και η παρουσίαση μιας επιλογής τους για πρώτη φορά συναυλιακά, με τον τίτλο «Attic à Paris».
Στη σκηνή του κήπου -της αυλής θα ήταν σωστότερο- της «Πειραιώς 260», όπου είχε στηθεί ένα καλόγουστο ομοίωμα του Πύργου του Εφέλ, καμωμένο από φωτογραφίες του Αττίκ εκείνης της περιόδου, σε σκηνική επιμέλεια του Βασίλη Μπαρμπαρίγου στον οποίο οφειλόταν και τα κοστούμια, ο Γιώργης Χριστοδούλου μας αποκάλυψε τα τραγούδια αυτά που ποτέ δεν ηχογραφήθηκαν και μόνο οι παρτιτούρες τους διασώθηκαν. Και τα οποία, αν και σε διαφορετικά ύφη, προαναγγέλλουν τον ώριμο Αττίκ που ξέρουμε. Το πρόγραμμα, πολύ καλά συναρμολογημένο, διανθισμένο και με τραγούδια του Αττίκ που σχετίζονται με το Παρίσι και την Γαλία χωρίς να είναι τα «γαλικά» του, με κομμάτια του μόνο για πιάνο, επίσης της «παρισινής περιόδου», που ερμήνευσε ο καλός πιανίστας της βραδιάς Χάρης Σταυρακάκης, με πρόζες για τον Αττίκ… -ο Χριστοδούλου έχει σπουδάσει θέατρο και. επιπλέον είναι καλός ηθοποιός-, επέτρεψε στον ερμηνευτή, πλαισιωμένο από τρεις άξιους μουσικούς, να εκφράσει το καλύτερο: άψογο φραζάρισμα, καταπληκτική η προφορά του στα γαλικά -τα περισσότερα τραγούδια με γαλικούς στίχους τραγουδήθηκαν- και ένα κολύμπι στο ύφος της εποχής άνετο, εύφορο, σαν να ήταν αποκλειστικά στα χωρικά του ύδατα. Μέχρι και σε ένα βαλσάκι παρέσυρε μία κυρία από το κοινό. Παρά τα κάποια προβλήματα που δημιουργούσαν οι γειτονικές, μεγαλόφωνες δοκιμές της «Ορέστειας» και ο ήχος που δεν ήταν και ο καλύτερος…
Το συμπέρασμα. Μία γλυκιά βραδιά. Μία πολύ γλυκιά βραδιά. Από έναν έξοχο τραγουδιστή/ερμηνευτή αλλά και συμπαθέστατο άνθρωπο. Και χρήσιμη: μας γνώρισε έναν άγνωστο Αττίκ (Φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού).
«Πειραιώς 260»/Κήπος Δ, Φεστιβάλ Αθηνών, 19 Ιουνίου 2016.
No comments:
Post a Comment