29 Μαΐου προχτές. Η μέρα της άλωσης της Κωνσταντινούπολης -1453. Ημέρα αποφράς. Εάλω η Πόλις! 29 Μαΐου 2016 και… εάλω η «Στέγη». «Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση. Αλώσαμε τη «Στέγη» -με την καλή έννοια και όχι από Κερκόπορτα…- και κοιμηθήκαμε του καλού καιρού στη σκηνή της -τη μεγάλη, στην Κεντρική Σκηνή.
Στο ρόλο του Πορθητή, η χορογράφος Αποστολία Παπαδαμάκη. Η οποία συνέλαβε την ιδέα και την υλοποίησε μαζί με το συνθέτη Τρύφωνα Κουτσουρέλη κάτω από τον τίτλο «The Theta Series-Ολονυχτία στη ‘Στέγη’».
Φτάσαμε με τα μπογαλάκια μας γύρω στις δέκα με δεκάμισι το βράδυ και μαζευτήκαμε -καμιά σαρανταριά ήμασταν, έως και δύο κοπέλες από τον Βόλο είχαν έρθει- στο «Liquid Bar» του ισογείου: τσαγάκι, ρίξαμε στην «κάλπη» τη σελίδα Α4 που μας είχε ζητηθεί και όπου είχαμε -ανωνύμως- καταγράψει ένα όνειρο που κάποτε είχαμε δει ή ένα όνειρο φανταστικό και η Αποστολία Παπαδαμάκη μας έκανε, μέσα σε μία χαλαρή, εξαρχής, ατμόσφαιρα, κάποιες ασκήσεις κίνησης, μυητικές και «προθέρμανσης», που στόχο μάλλον είχαν να δημιουργηθεί μία αίσθηση ομαδικότητας.
Κατόπιν, τελετουργικά, την ακολουθήσαμε, ο ένας πίσω από τον άλλο, στη σκηνή. Μεγάλη σκηνή, φωτισμένη υποβλητικά αλλά διακριτικά, σπαρμένη με στρωματάκια της «Coco-mat» που μας περίμεναν, η αυλαία κλειστή, οι άμπιεντ μουσικές του Τρύφωνα Κουτσουρέλη εξίσου υποβλητικές, χαμηλόφωνες, μυστηριακές, κάναμε έναν μεγάλο κύκλο, ψίθυροι μόνο και η αυλαία άνοιξε.
Όχι, το θέατρο δεν ήταν γεμάτο -δεν είχαμε επανάληψη της σκηνής του δείπνου από την «Κρυφή (διακριτική) γοητεία της μπουρζουαζίας» του Μπουνιουέλ, όπου, ξαφνικά, οι καλεσμένοι ανακαλύπτουν ότι βρίσκονται σε σκηνή θεάτρου… Άδειο ήταν. Και γοητευτικό στην ερημία του: ένα κοχύλι που αγκαλιάζει τη σκηνή, κάτι σαν διαστημόπλοιο, τα θεωρεία και οι εξώστες του κάτι σαν βάρκες, με αυτό το μαλακά επεξεργασμένο ξύλο που είναι ντυμένα.
Η Αποστολία Παπαδαμάκη μας οδήγησε τώρα στην πλατεία. Ως θεατές πια. Για να δούμε στη σκηνή μία χορογραφία της. Χωρίς χορευτές. Μόνο η σκηνή και τα μέσα της. Και οι φωτισμοί. Χορογραφημένα. Να κατεβαίνουν τα σταγκόνια, τα φορτωμένα με τους προβολείς, μέχρι σχεδόν τα σανίδια της σκηνής, οι φωτισμοί να σμίγουν, να μπλέκονται, να ανοίγει η εσωτερική αυλαία και να προβάλουν μία πανύψηλη, φορητή σκάλα και μία «μπανιέρα» -κάτι σαν μάνα με παιδί… Και όλα αυτά, με τους ρυθμούς της μουσικής -ένα αποτέλεσμα συναρπαστικό.
Επιστρέψαμε στη σκηνή, απλώσαμε, πάντα αργά και ψιθυριστά, τα σεντόνια και τα μαξιλάρια μας και ξαπλώσαμε στο ημίφως ενώ η Αποστολία Παπαδαμάκη άρχισε να ανοίγει τους φακέλους και να διαβάζει τα όνειρα.
Χαμηλοί τόνοι, αργοί, υπνωτικοί ρυθμοί, φωνή υπέροχη, ζεστή, χαδιάρα, ερωτική αλλά όχι ναρκισσευόμενη, κείμενα, σχεδόν όλα, γοητευτικά, κάποια συγκινητικά, τα περισσότερα σκοτεινά. Οι μουσικές, συντονισμένες ως υπόκρουση, και όταν τελείωσαν τα όνειρα συνέχιζαν να παίζουν, ενώ ο ύπνος έπαιρνε τους περισσότερους, και παρέμειναν απόκοσμες, μυστηριακές γύρω μας, κοντά μας όλη τη νύχτα. Και αν δεν κοιμόσουν σε συνέπαιρνε η μαγεία των προβολέων που διασταυρώνονταν από πάνω σου, ψηλά, ενώ μικρά φωτάκια ασφαλείας τρεμόπαιζαν -ένας ουρανός με αστέρια, μία αίσθηση σαν να ήσουν στο ύπαιθρο. Όλα τα παιδιά -οι ταξιθέτες- της «Στέγης» μας φύλαξαν καλά, άγρυπνα όλη τη νύχτα, βοηθώντας μας αθόρυβα, με φακουδάκια, αν χρειάζονταν να βγούμε για την… ανάγκη μας.
Επτά ακριβώς το πρωί, όπως πρόβλεπε το πρόγραμμα, εγένετο φώς -η αφύπνιση. Οι προβολείς δυνάμωσαν, η μουσική δυνάμωσε και η Αποστολία Παπαδαμάκη, όμορφη, γλυκιά, ξυπνούσε τους πιο υπναράδες με ένα χάδι στο κεφάλι, ένα γαργάλημα στη πατούσα, με το φουλάρι της που το έσερνε ανάλαφρα στο κεφάλι τους… Δεν έχει «φάντασμα της Όπερας» η «Στέγη» -απ’ ό,τι ξέρω τουλάχιστον…- είχε, χτες το πρωί, όμως, μία νεράιδα. Όλα πήγαν ρολόι -άψογη η οργάνωση-, όλα έγιναν με μία ποιότητα αλλά και με μία απλότητα.
Στην τουαλέτα για τα απαραίτητα, και ύστερα, η «νεράιδα» μάς κατέβασε από τη σκηνή και μας ανέβασε για το πρωινό στην «Hytra», το εστιατόριο της «Στέγης», στον 6ο όροφο, με την υπέροχη θέα προς την Ακρόπολη και όλη την Αθήνα ενώ το πρώτο φως της ημέρας δυνάμωνε: υπέροχη ομελέτα και ψωμί, τσάι, καφές, πορτοκαλάδα και κουβεντούλα ζεστή με τις εντυπώσεις και τα συμπεράσματα από την εμπειρία που ζήσαμε. Το γενικό συμπέρασμα: κοιμηθήκαμε -όσοι και όσο κοιμηθήκαμε και δεν μας συνεπήρε και μας κράτησε άγρυπνους όλη τη νύχτα η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα- καλά. Και, κυρίως, περάσαμε καλά (Φωτογραφίες: Αρείων Στεφανίδης).
«Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση/Κεντρική Σκηνή, «Ύπνος Project», 29/30 Μαΐου 2016.
No comments:
Post a Comment