Κελάηδησε ο Καβάκος

Ώριμος πια. Στο απόγειο της ωριμότητάς του. Και της τεχνικής του. Ο βιολονίστας -αλλά και αρχιμουσικός πια, με την ουσιαστική έννοια του όρου, όπως απέδειξε- Λεωνίδας Καβάκος. Η χτεσινή εμφάνισή του το επιβεβαίωσε περίτρανα.

Επικεφαλής της Φιλαρμονικής Ορχήστρας της Γαλικής Ραδιοφωνίας, με το βιολί του στα χέρια, ο Λεωνίδας Καβάκος άνοιξε τη συναυλία με το έξοχο Κοντσέρτο για βιολί αρ. 3 (1775) του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Έχοντας ξεπεράσει προ πολλού το σύνδρομο του δεξιοτέχνη, της επίδειξης, δηλαδή, της -δεδομένης εξαιρετικής- δεξιοτεχνίας του, εισέδυσε στα μύχια της μοτσάρτειας μουσικής ουσίας και πλαισιωμένος από ένα συμφωνικό σύνολο αντάξιό του, έστω και αν υπήρξαν κάποια στιγμιαία προβλήματα συμπόρευσης, κελάηδησε. Το Στραντιβάριους βιολί του ήχησε σαν αηδόνι. Με απόλυτο έλεγχο, με μέτρο αλλά και με συγκίνηση, χαλαρός πια -κάποτε, τον θυμάμαι, σφιγμένο-, με άνεση που ποτέ δεν γίνεται αδιαφορία, με βαθιά μουσικότητα έδωσε μία ερμηνεία συναρπαστική που έφτασε στο απόγειό της στο υπέροχο αντάτζιο του Κοντσέρτου και στην καντέντσα (ίσως γραμμένη από τον ίδιο).

Τη θερμή υποδοχή ο Λεωνίδας Καβάκος τόνωσε με τη θαυμάσια Γκαβότ αν ροντό από την Παρτίτα για βιολί αρ. 3 (1720) του Μπαχ: συναρπαστικός!

Το πρώτο μέρος έκλεισε με το ιδιαίτερο «Ελεγειακό νανούρισμα», έργο 42 (1909, πρώτη εκτέλεση 1911 με μαέστρο τον Γκούσταφ Μάλερ) του Ιταλού Φερούτσιο Μπουζόνι. Γραμμένο αρχικά για πιάνο, το έργο μεταγράφηκε για ορχήστρα την ίδια χρονιά, από τον ίδιο το συνθέτη, που του έδωσε τον υπότιτλο «Το νανούρισμα ενός άντρα πάνω από το φέρετρο της μητέρας του». Ο Λεωνίδας Καβάκος, με την μπαγκέτα πια στο χέρι, οδήγησε την ορχήστρα σε μία εκτέλεση απόλυτα ανταποκρινόμενη στο πνεύμα του έργου: ατμόσφαιρα πνευματική, πένθιμη, αχνά ηχοχρώματα, αργοί ρυθμοί, τα ημιτόνια να κυριαρχούν…

Το δεύτερο μέρος ήταν αφιερωμένο στις «Εικόνες από μία έκθεση» (1874) του Μοντέστ Μουσόργκσκι στην ενορχήστρωση (1922) του Μορίς Ραβέλ. Ο Λεωνίδας Καβάκος οδήγησε το συμφωνικό σύνολο -μία ορχήστρα με λαμπερό, μεστό αλλά διακριτικό, «γαλικό» ήχο, καλά δεμένη- σε μία προσωπική ερμηνεία που ήταν περισσότερο Ραβέλ παρά Μουσόργκσκι, δίνοντας έμφαση στα λεπτά ηχοχρώματα του Γάλου συνθέτη ο οποίος μετέγραψε για ορχήστρα τη γοητευτική σουίτα για πιάνο του Ρώσου Μουσόργκσκι. Λογικό, όταν είχε να διευθύνει μία γαλική ορχήστρα που θα μπορούσε να αποδώσει τα μέγιστα στο δρόμο αυτό. Όπως και συνέβη.

Το συμπέρασμα. Μία γοητευτική βραδιά με ένα βιολονίστα/μαέστρο για τον οποίο πρέπει να είμαστε περήφανοι.

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών/Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», 12 Μαΐου 2016.