Του Αγίου Χαλογουίν ανήμερα…

Το Τέταρτο Κουδούνι / 5 Νοεμβρίου 2015 

(Ουφ, έφυγε πια ο ΣεΜπτέΒριος, έφυγε κι ο ΟκτώΜβριος. Ανακουφίστηκα…

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...).

Ο βετεράνος Γιάννης Ροζάκης -που επανεμφανίζεται στη σκηνή τρία χρόνια μετά τη σπουδαία ερμηνεία του ως Κρουπ στο έργο του Γιουκίο Μίσιμα «Ο φίλος μου ο Χίτλερ» το οποίο ανέβασε με εξαιρετικά αποτελέσματα η Άσπα Τομπούλη στο «Αγγέλων Βήμα»- κι οι νεότεροι Δανάη Σκιάδη, Δημήτρης Πασσάς, Κρις Ραντάνοφ και Μαρσέλα Λένα θα παίζουν στο έργο του Σέρζι Μπελμπέλ «Ξένοι». Που θ’ ανεβάσει, όπως σας έχω γράψει στο «Τέταρτο Κουδούνι» την 1 Ιουνίου, σε μετάφραση Μαρίας Χατζηεμμανουήλ, 

ο Νίκος Μαστοράκης για το Εθνικό Θέατρο, στο «Νέο Ρεξ» -το ισόγειο του κτιρίου του «Ρεξ», που εντάχθηκε φέτος, μετά από μακρύ αγώνα, στις αίθουσες του Εθνικού. Πλάι στην Λυδία Κονιόρδου που ’χει επωμιστεί τον κεντρικό ρόλο της Μάνας και στον Στέλιο Μάινα για τον οποίο έχει ήδη γράψει στο onlytheater.gr ο συνάδελφος Βασίλης Μπουζιώτης.

Για να συμπληρωθεί η διανομή υπολείπονται δυο ακόμα ηθοποιοί -το έργο έχει εννιά ρόλους. Η πρεμιέρα έχει οριστεί για τις 31 Μαρτίου.

Προς το παρόν, ο Νίκος Μαστοράκης πυρετωδώς ετοιμάζει «Τα παιδιά του ήλιου» του Μαξίμ Γκόρκι για το Υπόγειο του «Θεάτρου Τέχνης» -η πρεμιέρα, 14 Νοεμβρίου.

Να συνεχίσω σήμερα με τις παραστάσεις που είδα τον τελευταίο καιρό και, λίγο-πολύ, τις φχαριστήθηκα.

Παράτολμο αλλά αδύναμο, με αρκετές αφέλειες αλλά και με κάποιες δυνατές στιγμές βρήκα το - εμπνευσμένο απ’ την ηρωίδα της θρυλικής «Λεωφόρου της Δύσης» του Μπίλι Γουάιλντερ, την Νόρμα Ντέσμοντ, αλλά κι απ’ τα υπαρκτά πρόσωπα του σκηνοθέτη Έριχ φον Στροχάιμ, ηθοποιού στην ταινία, και της συντρόφου του Ντενίζ Βερνάκ- έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Stroheim» που παρουσιάζεται για δεύτερη σεζόν στο θέατρο «Από Μηχανής».

Ο Σταμάτης Φασουλής, πάντως, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, αν και σε εντελώς άλλο μήκος κύματος απ’ το συγγραφέα, έχει ξεκαθαρίσει, όσο μπορούσε, το κείμενο και το ’χει φωτίσει. Με βασικούς αρωγούς τους τρεις ηθοποιούς του: την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη που στον επικίνδυνο ρόλο της Ντέσμοντ κοπιάρει τις πόζες της συγκλονιστικής Γκλόρια Σουάνσον στην ταινία χωρίς να τις γελοιοποιεί -επίτευγμα!-, τον Άκι Βλουτή στον επώνυμο ρόλο και, κυρίως, την Αγλαΐα Παππά που με το κύρος της δίνει οντότητα στον πιο ισχνό απ’ τους τρεις ρόλους και κάνει ξανά μια δημιουργία.

Στο «Vault», πάλι, είχα μια έκπληξη: το -σοβιετικής, προς περεστρόικα, εποχής- «Παγκάκι» του Αλεξάντερ Γκέλμαν μπορεί να μην είναι κορυφαίο κείμενο αλλά έχει ζεστασιά κι ανθρωπιά και χιούμορ. Κι ο Γρηγόρης Καραντινάκης που το μετέφρασε και το σκηνοθέτησε και το ρώσικο θέατρο ξέρει και ήξερε τι κάνει και, καθώς προκύπτει, πολύ και πολύ σκληρά δούλεψε με τους δυο ηθοποιούς του. Το αποτέλεσμα τους δικαιώνει: είναι και οι δυο τους όχι απλώς πειστικότατοι. Είναι εξαιρετικοί. 

Ποτέ δεν είδα τον Αλέξανδρο Καλπακίδη ΤΟΣΟ καλό. Αλλά εκείνη που ήταν για μένα η μεγάλη έκπληξη ήταν η Έλενα Μαρσίδου. Την έχω, προφανώς, ξαναδεί αλλά δεν τη θυμόμουν, ίσως γιατί ποτέ δεν την είχα δει σε ρόλο καίριο. Σα να ’πεσε εξ ουρανού! Είχα καιρό να δω τόση σκηνική ωριμότητα -ηθοποιός γειωμένη, στερεή, με αίσθηση του λόγου. Σας συστήνω να πάτε και μόνο για ν’ απολαύσετε αυτούς τους δυο ηθοποιούς.

Δύσκολη δουλειά διάλεξαν ο Κωνσταντίνος Χατζής που υπογράφει τη σκηνοθεσία κι ο Γιάννης Χαρτοδιπλωμένος που συνυπογράφει μαζί του τη μετάφραση και τη διασκευή στην παράσταση «Οι μεγάλοι αμαρτωλοί». Η οποία παρουσιάζεται απ’ την ομάδα «Χρώμα» στον Υπόγειο Χώρο του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» Πολύ δύσκολη δουλειά. Να «συμπτύξουν» μέσα σε μια ώρα και δεκαπέντε λεπτά περίπου, να «αποστάξουν» τον γίγαντα Ντοστογιέφσκι με άξονα τους «μεγάλους αμαρτωλούς» των τριών βασικών μυθιστορημάτων του: «Εγκλημα και τιμωρία», «Δαίμονες» και «Αδελφοί Καραμάζοφ».

Τα βασικά διαλογικά μέρη, αντίστοιχα, του Ρασκόλνικοφ με τον ανακριτή Πορφίρι Πετρόβιτς, του Σταβρόγκιν με τον μοναχό Τύχωνα -όπου και η συγκλονιστική επιστολή-εξομολόγηση του Σταβρόγκιν για το βιασμό και την εξώθηση σε αυτοκτονία ενός 11χρονου κοριτσιού- και του Ιβάν Καραμάζοφ με τον Σμερντιακόφ και με τον Διάβολο έχουν συντεθεί, ως σκηνές πια, σε παράσταση θεατρική. Πολύ δύσκολη δουλειά, επαναλαμβάνω. Που πέτυχε. Απολύτως! Κατά τη γνώμη μου. Γιατί ο σκηνοθέτης σεβάστηκε το κείμενο -όχι μόνο το γράμμα αλλά, κυρίως, το ντοστογιεφσκικό πνεύμα. Γιατί μετέφερε τη ζοφερή ντοστογιεφσκική ατμόσφαιρα μέσα απ’ την απόλυτη λιτότητα -ένα μακρόστενο τραπέζι, δυο καρέκλες στις άκρες του κι όλοι στα μαύρα. Γιατί με το μπρεχτικό στιλιζάρισμα στην κίνηση κι αυτό το α καπέλα τραγούδι που επανέρχεται ως λάιτ μοτίφ δημιούργησε το κατάλληλο όχημα. Και γιατί διαθέτει πέντε καλούς ηθοποιούς -Μάνος Καρατζογιάννης, Θύμιος Κούκιος, Ντένης Μακρής, Μιλτιάδης Φιορέντζης (κι ας είναι κάπως τεντωμένος και βγάζει μια κάποια υστερία) με κορυφαίο τον έξοχο Αλέξανδρο Μαυρόπουλο, αυτόν τον κοκκινοτρίχη με τη φοβερά τεατράλε φάτσα που όλο και τον βλέπω τα τελευταία χρόνια να ξεχωρίζει και να ανέρχεται- οι οποίοι κατάλαβαν τι τους ζητάει ο σκηνοθέτης και δίνονται ολόψυχα. 

Σκιάχτηκα! Την είδα την ανωτέρω φωτογραφία και σκιάχτηκα (Απ’ την παράσταση για παιδιά «Ο Ιάσονας και το Χρυσόμαλλο Δέρας» που ανεβαίνει στις 21 Νοεμβρίου στο «Badminton» σε σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου, κείμενο και στίχους Παρασκευά Καρασούλου, με μουσική Νίκου Κυπουργού και σκηνικά και κοστούμια Μανόλη Παντελιδάκη).

Εγώ, την 31 Οκτωβρίου ως παραμονή των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού την ήξερα μέχρι τώρα. Που πηγαίναμε και στην Ιεράν Πανήγυριν του Ιερού Ναού των Αγίων Αναργύρων, στο Καπακλί, και μετά στου θείου Θανάση που ’μενε εκεί κοντά. Και που στέλναμε κάρτα ευχετήρια στη θεία Αργυρώ. 

Και που περίμενα να φάμε την επομένη, στην τάξη, γλυκά απ’ το συμμαθητή μου τον Ρούλη που γιόρταζε. Πού να ’ξερα πως στις 31 Οκτωβρίου, αντί να περιμένω να γιορτάσουμε τον Ρούλη, θα γιορτάζαμε πια το Χαλογουίν. Που εγώ ως horror movie του Κάρπεντερ το ’ξερα. Τα πάνω, κάτω…

Τελοσπάντων, στους εορτάσαντας, χρόνια πολλά και καλά. Και του χρόνου!

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… (Η φωτογραφία απ’ τον εορτασμό).