Τρίτη χρονιά και «InMute» Festival 2015 -το τρίτο, κατά σειρά στην «Στέγη». Ένα διεθνές τριήμερο όπου ο βωβός κινηματογράφος συναντιέται με τις πιο προχωρημένες, τις πιο πειραματικές ζωντανές μουσικές. Και το πιο τολμηρό, μέχρι τώρα, «InMute» -έχω παρακολουθήσει και τα τρία και για άλλη μια φορά διαπιστώνω πως η «Στέγη» πρωτοπορεί. Και πρωτοπορεί ουσιαστικά. Κι ας μην είχε το τριήμερο τόση απήχηση στον κόσμο. ΕΤΣΙ, όμως, η «Στέγη» δημιουργεί μελλοντικό κοινό.
Καταρχάς να επισημάνω τον εξαιρετικό τρόπο κατάρτισης του προγράμματος: καλοζυγιασμένο!
Η πρώτη μέρα ξεκίνησε επιθετικά: «Οθόνη κρυπτογράφημα» (2010) του Γκρεγκ Πόουπ. Και ο βρετανός κινηματογραφιστής που ζει στην Νορβηγία ζωντανά να χαράζει φιλμ που προβαλλόταν από μηχανές προβολής 16 χιλιοστών δημιουργώντας
αφηρημένες εικόνες με ρυθμούς χωρίς ανάσα ενώ ο έλληνας μουσικός Κωστής Κηλύμης να επεξεργάζεται, ζωντανά επίσης, τους ήχους που παρήγαν οι μηχανές προβολής. Απρόσμενη, εντυπωσιακή εμπειρία. 
Στο δεύτερο μέρος η Ισραηλινή Μάγια Ντουνιέτς στο πιάνο και με τον ήχο διαφόρων αντικειμένων κι ο Αμερικανός Φριτς Γουέλτς στα κρουστά, χρησιμοποιώντας τις φωνές τους κυρίως, δημιούργησαν ένα ενδιαφέρον ηχητικό περιβάλλον για τη βωβή ταινία «Το κοχύλι και ο κληρικός» (1928), έναν ενδιαφέροντα, ιδιότυπο σουρεαλιστικό κινηματογραφικό καρπό μεσαίου μήκους -τα λάγνα οράματα ενός κληρικού!- που υπογράφει η 
Γαλίδα Ζερμέν Ντιλάκ, με την εγκατεστημένη στην Γαλία, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Ρουμανία αλλά προφανώς με ελληνικές ρίζες πανέμορφη Ζενικά Αθανασίου -μεγάλο έρωτα του Αντονέν Αρτό που υπογράφει το σενάριο- ανάμεσα στους πρωταγωνιστές.
Η δεύτερη βραδιά άνοιξε με τη μικρού μήκους πειραματική ταινία «Ο Λοτ στα Σόδομα» (1933) του Αμερικανού Τζέιμς Σίμπλι Γουότσον. Ιδιαίτερα τολμηρή στην αρχή -σχεδόν queer cinema-, γειώνεται στη συνέχεια. 
Οι SUKU -η εικαστικός Γεωργία Σαγρή και ο μουσικός KU (Δημήτρης Παπαδάτος)- δημιούργησαν μία αυτοσχεδιαστική περφόρμανς που «συνομίλησε» με την ταινία.
Στο δεύτερο μέρος η «Επίδειξη ύπνωσης» (2014) του Αμερικανού Πολ Κλίπσον, μία εξαιρετική -αν και η διάρκειά της
(75΄) θα μπορούσε να είναι μικρότερη- καταιγιστική μείξη βουβών εικόνων δρόμου, βιομηχανικών, καθημερινότητας…, παραγγελία της «Opera North» του Λιντς, δεμένη 
με τις μουσικές και την αιθέρια φωνή της επίσης αμερικανίδας Γκρούπερ ήταν το εικαστικότατο φινάλε μιας ακόμα ενδιαφέρουσας βραδιάς.
Τρίτη μέρα του «InMute» και ο Νίκος Βελιώτης με το ηλεκτρικό τσέλο του συμπορεύτηκε ηχητικά με την επίσης βωβή ταινία μικρού μήκους «[2012]» (2013) του Ιάπωνα Μακίνο Τακάσι -εικόνες αφηρημένες που έτρεχαν παραπέμποντας σε δάσος πυκνό.
Η κορωνίδα όμως της βραδιάς και του τριήμερου ήταν η προβολή ενός ποιητικού αριστουργήματος: «Ανατολή: ένα τραγούδι δύο ανθρώπων» (1927) του Φ.Β. Μούρναου -έχει τιμηθεί με τα Βραβεία Μοναδικής και Καλλιτεχνικής Παραγωγής, Καλύτερης Ηθοποιού σε Πρώτο Γυναικείο Ρόλο (για την έξοχη Τζάνετ Γκέινορ)
και Καλύτερης Κινηματογράφησης στην πρώτη απονομή των Όσκαρ, το 1929. Για άλλη μια φορά αναλογίστηκα τι έχει προσφέρει στο Χόλιγουντ η αιμοδοσία του από τον γερμανικό κινηματογράφο… Για να παρακολουθήσουμε το εξπρεσιονιστικό κομψοτέχνημα -πόσο μοντέρνο έδειχνε κάποιες στιγμές!- του Μούρναου, που σε καθήλωνε συνδυάζοντας σε μία υπερπαραγωγή συγκίνηση, χιούμορ και σασπένς, μας μοίρασαν πριν από την προβολή ωτοασπίδες!
Η -εύγλωττη- σιωπή της ταινίας επρόκειτο να επενδυθεί με την εκκωφαντική στις υψηλές συχνότητές της-από τις οποίες έπρεπε, αν θέλαμε, να προστατεύσουμε τα αυτιά μας- άμπιεντ μουσική -παραγγελία του Μουσείου του Λούβρου- των KTL, ήτοι του Αμερικανού Στίβεν Ο’ Μάλεϊ και του Βρετανού/Αυστραλού Πίτερ Ρέμπεργκ, που, όντως, πλημμύρισε τη μικρή αίθουσα. Ένα συναρπαστικό φινάλε. Έστω και με ωτοασπίδες!
Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση/Μικρή Σκηνή, 30, 31 Οκτωβρίου, 1 Νοεμβρίου 2015.
No comments:
Post a Comment