Σκότη σκηνοθετεί Καταλειφό σε Πίντερ και Ράτιγκαν

Το Τέταρτο Κουδούνι / ΕΚΤΑΚΤΟ

Στον Δημήτρη Καταλειφό και την Ελένη Σκότη εμπιστεύεται η «Ελληνική Θεαμάτων» για τον επόμενο χειμώνα το «Εμπορικόν» της. Τα εξαιρετικά αποτελέσματα στην «Ολεάνα» του Ντέιβιντ Μάμετ που η Ελένη Σκότη ανέβασε εκεί _ αμέσως μετά το «Κράμερ εναντίον Κράμερ», μια επίσης ιδιαίτερα προσεγμένη παράστασή της που δεν πήγε όμως καλά στο ταμείο _, με πρωταγωνιστές τον Δημήτρη Καταλειφό και την Λουκία Μιχαλοπούλου _  απ’ τις καλύτερες παραστάσεις της περασμένου χειμώνα, το καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, ελληνικό ανέβασμα του έργου, με δυο ερμηνείες - διαμάντια και με μια εκπληκτική χημεία που δημιουργήθηκε ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές _ έπαιξαν προφανώς το ρόλο τους.

Η «Ολεάνα », που δεν εξάντλησε το κοινό της, θα επαναληφθεί, ανοίγοντας στις 23 Οκτωβρίου τη σεζόν στο «Εμπορικόν». Στη συνέχεια θα παρουσιαστούν δυο έργα του νεότερου αγγλικού δραματολογίου.

Πρώτα η «Επίδειξη μόδας» («The Collection», 1961) του Χάρολντ Πίντερ, που θα σκηνοθετήσει η Ελένη Σκότη με τον Δημήτρη Καταλειφό και την Λουκία Μιχαλοπούλου (Βραβείο Μελίνα Μερκούρη 2011) στους οποίους θα προστεθεί ο εξίσου ταλαντούχος νέος Χάρης Φραγκούλης (Βραβείο Δημήτρης Χορν 2013) που πλάι στον Δημήτρη Καταλειφό έχει κάνει το επαγγελματικό ντεμπούτο του στη σκηνή _ Μικ στον «Επιστάτη», επίσης του Πίντερ, στο «Απλό Θέατρο», όταν του 'δωσε την ευκαιρία ο Αντώνης Αντύπας ο οποίος σκηνοθέτησε την παράσταση.

Το μονόπρακτο του Πίντερ πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα τη σεζόν 1975/1976 απ’ το ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Μίνου Βολανάκη, στην πρώτη, εξαιρετικά εύφορη περίοδο που διετέλεσε καλλιτεχνικός διευθυντής του, σε ενιαίο πρόγραμμα με το μονόπρακτο, του Πίντερ επίσης, «Ένας ασήμαντος πόνος» και με τον ενιαίο τίτλο «Δύο απιστίες». Το πιο πρόσφατο ανέβασμά του _ με τον τίτλο «Συλλογή» _ έγινε επίσης στο ΚΘΒΕ την περίοδο 2011/2012 στο πλαίσιο του θεσμού «Κοινωνικό Θεατροπωλείο» σε σκηνοθεσία Μαρίνας Χατζηιωάννου.

Κατόπιν θα παρουσιαστεί το άπαιχτο στην Ελλάδα _ αν δεν κάνω λάθος, το Θεατρικό Μουσείο το κλείσανε για να το διασταυρώσω… _ έργο (1948) του Τέρενς Ράτιγκαν «Η εκδοχή Μπράουνινγκ». Κεντρικός του ήρωας, ένας ηλικιωμένος, καταβεβλημένος και απογοητευμένος καθηγητής της κλασικής φιλολογίας στα πρόθυρα της συνταξιοδότησης, που η γυναίκα του τον απατά μ’ ένα συνάδελφό του ο οποίος, όμως, τελικά, είναι εκείνος που τον στηρίζει και τον βοηθάει ν’ ανορθωθεί. Στο έργο υπάρχουν και  κάποιες αναφορές στον «Αγαμέμνονα» καθώς ο τίτλος σχετίζεται με τη μετάφραση στα αγγλικά της τραγωδίας του Αισχύλου απ’ τον άγγλο ποιητή του 19^ου αιώνα Ρόμπερτ Μπράουνινγκ, που ένα αντίτυπό της κάνει δώρο στον καθηγητή ένας φοιτητής του.

Το έργο του Ράτιγκαν έχει μεταφερθεί δυο φορές στον κινηματογράφο _ το 1951 απ’ τον Άντονι Άσκουιθ (του οποίου μικρανεψιά είναι η Έλενα Μπόναμ Κάρτερ) με τον Μάικλ Ρεντγκρέιβ στον κεντρικό ρόλο και το 1994 απ’ τον Μάικ Φίγκις με τον Άλμπερτ Φίνι _ και τουλάχιστον τέσσερις στην τηλεόραση.