Καθόλου τέλμα!

Μια περφόρμανς με τον τίτλο «Τέλμα» παρουσιάζει η Ομάδα «Stimulus», δηλαδή ο Μιχάλης Παλίλης (ιδέα, δραματουργία) και η Βάσω Καμαράτου (σκηνοθεσία), που και οι δυο τους υπογράφουν τα πρωτότυπα κείμενα, τη διαμόρφωση του σκηνικού χώρου και τους φωτισμούς και ερμηνεύουν. Δεν είναι παρά η διακριτική, προσεκτική, σύγχρονη ματιά τους πάνω στην αίσθηση που τους έχει αφήσει ο σεξπιρικός «Άμλετ»  _ ο τίτλος «Τέλμα» αναγραμματισμός του «Άμλετ» είναι. Κι όχι πάνω στον ίδιο τον «Άμλετ» _ ο άντρας έχει καρφιτσωμένο στο πέτο μία μικρούλα, μόλις διακρινόμενη «ετικέτα» που γράφει «Άμλετ» και που την ξυλώνει και την πετάει στο τέλος.

Κείμενα βιωματικά, ρεαλιστικά αλλά με μια αναδυόμενη ποίηση, κείμενα με ανθρωπιά, δυνατά στην καθημερινότητά τους _ αυτά τα μικρά πράγματα, τα ασήμαντα αλλά κάποτε τόσο καθοριστικά… _, κείμενα που καθηλώνουν κάποιες στιγμές και μια παράσταση αισθαντική, ήρεμη, σχεδόν κατανυκτική, παλλόμενη όμως από εσωτερική ενέργεια. Μέσα στον απόλυτα λιτό χώρο, πάνω στο στρωμένο χώμα _ μνήμη, ίσως, από την αμλετική σκηνή στον τάφο _ που σκεπάζει τα γυμνά πόδια _ μια γλαστρούλα στο βάθος, μια κορνίζα με μια φωτογραφία παιδιού κάτω _ ή πάνω στο μικρό σανιδένιο ικρίωμα με το στημένο μικρόφωνο οι δυο ικανότατοι περφόρμερ, ντυμένοι σωστά από την Σόνια Μπλουμ, με μέτρο, ακρίβεια, εσωτερικότητα και με κινήσεις γεωμετρικές αλλά χωρίς ψευτοστιλιζάρισμα μας δίνουν μια πινελιά σημερινή _ μελαγχολική έως την απόγνωση.

Το αγόρι που κλαίει _ κλάμα υπαρξιακό _ μέσα στη σιωπή στο φινάλε, μέχρι να φύγουμε, το κορίτσι που απομακρύνεται κρατώντας στην αγκαλιά του το γλαστράκι κι ένα παπούτσι, το φουστάνι του, πάνω απ’ όλα, που συναντούμε ριγμένο στη σκάλα καθώς την ανεβαίνουμε φεύγοντας _ μνήμες Οφηλίας _, αφήνουν να κατακαθίσει μια πικρή γεύση και μια συγκίνηση όχι συνηθισμένες.

Μία παράσταση που δεν κραυγάζει αλλά υποβάλλει. Ίσως θα ήθελα και κάποιες πινελιές χιούμορ.  

«Bios» / Basement, 19 Δεκεμβρίου 2011.