Άλλ
Άλλο ένα βιβλίο ηθοποιού έφτασε στα χέρια μου. Ο Δημήτρης Σταμούλης το εξέδωσε απ’ τον «Ποταμό». Ένα βιβλίο πανέμορφο: πενήντα «μικρές νυχτερινές ιστορίες», όπως τις χαρακτηρίζει, με τον τίτλο «Ποιος είπε ότι η νύχτα είναι μαύρη;». Πολύ σύντομα κείμενα, σαν ανάσες, ποιητικές πρόζες που την καθεμιά τους έχει ο ίδιος _ εξαίρετος, επίσης, ζωγράφος _ εικονογραφήσει. «Ιστορίες» που αναδίνουν ποίηση και μια ανεπαίσθητη μελαγχολία. Αλλά και με πινελιές χιούμορ.
Δε θα γίνει τελικά τον Φεβρουάριο στο «Βασιλάκου» η παράσταση «Δε μ’ αγαπάς. Μ’ αγαπάς» _ η βασισμένη στο βιβλίο «Δε μ’ αγαπάς. Μ’ αγαπάς. Τα παράξενα της μητρικής στοργής. Τα γράμματα της Μαργαρίτας Λυμπεράκη στην κόρη της Μαργαρίτα Καραπάνου» της Φωτεινής Τσαλίκογλου. Που ’χε σχεδιάσει ν’ ανεβάσει ο Πέτρος Ζούλιας με Ρένη Πιττακή και Πέγκυ Τρικαλιώτη κλείνοντας τον φετινό, άτυπο «Κύκλο» Μαργαρίτας Καραπάνου. Παράσταση για την οποία σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 24 Νοεμβρίου.
Όχι. Δεν τσακώθηκαν και το διέλυσαν. Όχι. Δεν υπήρξαν προβλήματα με τον παραγωγό Κώστα Μπάλλα ή με τα δικαιώματα βιβλίου. Όχι. Τίποτα το δυσάρεστο δε συνέβη _ όλοι καλά είναι. Η αιτία της ματαίωσης είναι ευχάριστη. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη περιμένει παιδάκι. Με το καλό!
Όχι. Δεν τσακώθηκαν και το διέλυσαν. Όχι. Δεν υπήρξαν προβλήματα με τον παραγωγό Κώστα Μπάλλα ή με τα δικαιώματα βιβλίου. Όχι. Τίποτα το δυσάρεστο δε συνέβη _ όλοι καλά είναι. Η αιτία της ματαίωσης είναι ευχάριστη. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη περιμένει παιδάκι. Με το καλό!
«[…] Τώρα, βέβαια, για να μιλήσουμε επί της ουσίας δηλαδή, όπως θα ’λεγε κι ένας από τους ‘Αγροίκους του Γκολντόνι, το βραβείο απονέμεται σε όλους τους συνεργάτες, αφού την παράσταση δύσκολα θα ισχυριζόταν κανείς ότι την δημιουργεί ένας μόνο _ θα ήταν αδιανόητο όσο ισχυρή κι αν είναι η κατευθυντήρια γραμμή του. Επομένως, απονέμεται σ’ εμένα, στον Γιάννη Νταλιάνη, στην Αλεξία Καλτσίκη, τον Δημήτρη Ήμελλο, τον Παντελή Δεντάκη, τον Βασίλη Κουκαλάνι, τον Θάνο Τοκάκη, την Εύα Μανιδάκη, τον Δημήτρη Καμαρωτό, τον Λευτέρη Παυλόπουλο. Και βέβαια, μέσα από αυτούς, στο αδιαχώριστο σύνολο των συνεργατών μου σε ολόκληρο το φάσμα της πορείας μου […]». Τα λόγια ήταν του Λευτέρη Βογιατζή. Τα διάβασε απ’ το τετράδιό της η Αμαλία Μουτούση _ καλύτερη επιλογή δε θα μπορούσε να γίνει _ εκ μέρους του. Μια κι ο σκηνοθέτης - ηθοποιός δεν ήταν δυνατό για λόγους υγείας να είναι παρών. Στην απονομή των Βραβείων Θεάτρου και Μουσικής της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Η οποία τον τίμησε με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου της σεζόν 2010 – 2011. Για το «Θερμοκήπιο» του Πίντερ (στη φωτογραφία) που ανέβασε αλλά και για το σύνολο της σχεδόν σαραντάχρονης δουλείας του στο θέατρο. Ένα βραβείο που θα ’πρεπε προ πολλού να του ’χει απονείμει… Ένα βραβείο που όλοι το χειροκροτήσαμε πολύ. Κι από την ψυχή μας. Γιατί καλύτερον δεν έχουμε.
Πενήντα χρόνια κλείνουν σήμερα _ 21 Δεκεμβρίου του 1961 ήταν. Όταν ο Κώστας Νίτσος, πανίσχυρος τότε διευθυντής στην εφημερίδα που τώρα γράφω, ο οποίος είχε αναδείξει, μέσα απ’ την περίφημη δεύτερη σελίδα, τις τέχνες, με πρώτο το θέατρο, σ’ έναν απ’ τους βασικούς μοχλούς της κυκλοφοριακής επιτυχίας των «ΝΕΩΝ», εξέδωσε το «Θέατρό» του _ ένα περιοδικό αφιερωμένο στο θέατρο. Μια προσωπική υπόθεση στην οποία στηρίχτηκε όμως απ’ τους αριστείς της δημοσιογραφίας και της διανόησης δίνοντας ταυτόχρονα το βήμα σε νέους ανθρώπους, «γραφιάδες» και θεωρητικούς, που μέσα απ’ τις σελίδες του «Θεάτρου» ήταν που ξεπετάχτηκαν.
Τριάντα τεύχη μέχρι τον Δεκέμβριο του ’66, το 31 το πρόλαβε η απριλιανή δικτατορία η οποία πολτοποίησε τα εναπομείναντα αντίτυπα του τεύχους 30 με το αφιέρωμα στον… κομμουνιστή Λόρκα, επανακυκλοφορία μετά από σιωπή εξίμισι χρόνων το 1973 και το «Θέατρο», που συνέχισε μέχρι το 1981 _ τελευταίο τεύχος το 67/68 _, όταν ο Κώστας Νίτσος ανέλαβε το Εθνικό Θέατρο, έγραψε ιστορία: ένα περιοδικό με έξοχη ύλη, με εξαίρετη εμφάνιση και _ κυρίως _ με άποψη για τα πράγματα.
Τριάντα τεύχη μέχρι τον Δεκέμβριο του ’66, το 31 το πρόλαβε η απριλιανή δικτατορία η οποία πολτοποίησε τα εναπομείναντα αντίτυπα του τεύχους 30 με το αφιέρωμα στον… κομμουνιστή Λόρκα, επανακυκλοφορία μετά από σιωπή εξίμισι χρόνων το 1973 και το «Θέατρο», που συνέχισε μέχρι το 1981 _ τελευταίο τεύχος το 67/68 _, όταν ο Κώστας Νίτσος ανέλαβε το Εθνικό Θέατρο, έγραψε ιστορία: ένα περιοδικό με έξοχη ύλη, με εξαίρετη εμφάνιση και _ κυρίως _ με άποψη για τα πράγματα.
Όσοι το διαβάζαμε ή το διαβάσαμε, άπαξ έστω, Ξέρουμε _ κάποιους μάς σημάδεψε κιόλας. Όσοι δεν το διαβάσατε ψάξτε το. Κάπου θα βρείτε παλιά του τεύχη. Και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ο Κώστας Νίτσος, αειθαλής _ στις 30 Νοεμβρίου καβατζάρισε τα ενενήντα ένα_, πάντα ενεργός, αφιερωμένος στη δημοσιογραφία και στην Αντίσταση που υπηρέτησε, θα παραμείνει φάρος σε μια πορεία που δυστυχώς έχει χάσει τον μπούσουλα…
Ε, όχι. Αλίμονο… Ο «Χορός μεταμφιεσμένων» του Βέρντι που ανέβασε ο Δημήτρης Μαυρίκιος στην Λυρική δεν παρουσιάζεται «για πρώτη φορά στην Ελλάδα». Όπως άκουσα απ’ τον παρουσιαστή του κυριακάτικου μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων του Mega. Ε, όχι…
Εντάξει. Δε λέω όχι. Να κατεβώ και στις τουαλέτες του «Bios». Για να δω το «Τρίπτυχο» του Χάινερ Μίλερ. Το ’κανα. Και μου άρεσε _ πολύ ενδιαφέρουσα βρήκα τότε την παράσταση του Δημήτρη Μπίτου και της ομάδας «Ασίπκα». Αλλά υπάρχουν και κάποια όρια στην ανθρώπινη αντοχή _ ειδικά των ανθρώπων με μια κάποια ηλικία...
Έρχονται τώρα ο Δημήτρης Μπίτος, πάλι, κι η ομάδα «Ασίπκα» κι ανεβάζουν τις «Σιωπηλές φωνές» της Μαρούλας Κλιάφα εν είδει «παράστασης – ντοκιμαντέρ». Στο «Παλιό Βυρσοδεψείο» _ κάπου στην Ορφέως. Εντάξει, λέω και πάλι. Να μεταφέρω το ταλαιπωρημένο μου το σαρκίο κι εκεί _ στο κρύο και στην υγρασία, χειμωνιάτικα. Αλλά στις 6 _ ναι, στις έξι!!!!!! _ το πρωί, βρε άσπλαχνα παιδιά; Με την τσίμπλα στο μάτι; Παρασκευοσάββατα και Σαββατοκύριακα από 23 Δεκεμβρίου μέχρι 15 Ιανουαρίου; Μέσα στην παγωνιά; Όσο κι αν πιάσουν οι αλκυονίδες… Και μετά ποιος θα πληρώσει τους γιατρούς; Αμείλικτοι αυτοί οι νέοι σκηνοθέτες. Όρθιους μας έχουν στήσει, να περιμένουμε με τις ώρες ν’ αρχίσουν, να περιμένουμε έξω από πόρτες κλειστές, να πατάμε σε πατάρια σαθρά, ν’ ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες, σε καύσωνες και εν μέσω κυμάτων ψύχους, σε βουνά και σε θάλασσες, σε νταμάρια και σε υπόγεια ανήλιαγα, σε παραστάσεις τρίωρες, και τετράωρες, και δωδεκάωρες, και εικοσιτετράωρες μας έχουν σύρει αλλά να μας σηκώνουν απ’ το ζεστό μας το πάπλωμα, χάραμα, χριστουγεννιάτικα, για να τρέχουμε σε παλιά βυρσοδεψεία _ κι ούτε καν να προλάβουμε να εκκλησιαστούμε… _ πρώτη φορά μου ’χει τύχει. Δηλαδή το λεγόμενο concept της παράστασης δεν μπορεί να λειτουργήσει άλλη ώρα; Αυτό είναι Θέατρο της Σκληρότητας, όχι Αρτό και κουραφέξαλα…
Έρχονται τώρα ο Δημήτρης Μπίτος, πάλι, κι η ομάδα «Ασίπκα» κι ανεβάζουν τις «Σιωπηλές φωνές» της Μαρούλας Κλιάφα εν είδει «παράστασης – ντοκιμαντέρ». Στο «Παλιό Βυρσοδεψείο» _ κάπου στην Ορφέως. Εντάξει, λέω και πάλι. Να μεταφέρω το ταλαιπωρημένο μου το σαρκίο κι εκεί _ στο κρύο και στην υγρασία, χειμωνιάτικα. Αλλά στις 6 _ ναι, στις έξι!!!!!! _ το πρωί, βρε άσπλαχνα παιδιά; Με την τσίμπλα στο μάτι; Παρασκευοσάββατα και Σαββατοκύριακα από 23 Δεκεμβρίου μέχρι 15 Ιανουαρίου; Μέσα στην παγωνιά; Όσο κι αν πιάσουν οι αλκυονίδες… Και μετά ποιος θα πληρώσει τους γιατρούς; Αμείλικτοι αυτοί οι νέοι σκηνοθέτες. Όρθιους μας έχουν στήσει, να περιμένουμε με τις ώρες ν’ αρχίσουν, να περιμένουμε έξω από πόρτες κλειστές, να πατάμε σε πατάρια σαθρά, ν’ ανεβοκατεβαίνουμε σκάλες, σε καύσωνες και εν μέσω κυμάτων ψύχους, σε βουνά και σε θάλασσες, σε νταμάρια και σε υπόγεια ανήλιαγα, σε παραστάσεις τρίωρες, και τετράωρες, και δωδεκάωρες, και εικοσιτετράωρες μας έχουν σύρει αλλά να μας σηκώνουν απ’ το ζεστό μας το πάπλωμα, χάραμα, χριστουγεννιάτικα, για να τρέχουμε σε παλιά βυρσοδεψεία _ κι ούτε καν να προλάβουμε να εκκλησιαστούμε… _ πρώτη φορά μου ’χει τύχει. Δηλαδή το λεγόμενο concept της παράστασης δεν μπορεί να λειτουργήσει άλλη ώρα; Αυτό είναι Θέατρο της Σκληρότητας, όχι Αρτό και κουραφέξαλα…
«Θα πας ή όχι, στην τελική;», θα με ρωτήσετε; Να δω, να μετρήσω ως πού φτάνουν οι μαζοχιστικές μου τάσεις _ «με λεν Μαριάνθη κι είμαι από τρελή γενιά…» που λέει κι ο Χατζιδάκις _ και θα σας απαντήσω.
Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα
Απόψε το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος παρουσιάζει στο «Βασιλικό» Θεσσαλονίκης το έργο του Θόρντον Ουάιλντερ «Η προξενήτρα», που ανεβάζεται κατά σκηνοθεσία Αποστόλου και με σκηνογραφίες και κοστούμια Λίζας Ζαΐμη. Τους κύριους ρόλους υποδύονται η Μαίρη Λαλοπούλου και ο Θάνος Τζενεράλης. 22 Δεκεμβρίου 2011.
Το Εθνικό Θέατρο […] παρουσιάζει απόψε τον «Πειρασμό» του Γρ. Ξενοπούλου. Λαμβάνουν μέρος οι Χριστόφορος Νέζερ, Άννα Κυριακού, Μιράντα, Νέλλη Αγγελίδου, Νίκος Τζόγιας και άλλοι. 26 Δεκεμβρίου 1961.
«[…] Η κ. Παΐζη, ιδιαίτερα στην πρώτη και την τελευταία πράξη, είτανε πραγματικά λαμπρή. Η ερμηνεία της είχε πολλή θέρμη και συγκίνηση. Ο κ. Πάρλας, με αναμφισβήτητα σκηνικά προσόντα, βρίσκεται, νομίζω, ακόμη στο στάδιο της μαθητείας και των επιδράσεων, πράγμα που δεν τον εμπόδισε εν τούτοις, να κρατήσει τον ρόλο του, ο δεύτερος σε σημασία και έκταση του έργου, με αξιέπαινη συνέπεια και κατανόηση. Ζωντανή και εντυπωσιακή, όπως το θέλησε ο συγγραφέας, η σερβιτόρα της κ. Βούρτση. Καλός, επίσης, κυρίως ως θυρωρός, ο κ. Καζάκος […]». (από κριτική του Βάσου Βαρίκα για την παράσταση του Λεωνίδα Τριβιζά με το έργο «Μια όμορφη Κυριακή του Σεπτέμβρη» του Ούγκο Μπέττι). 28 Δεκεμβρίου 1961.
Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».
Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».
No comments:
Post a Comment