Λάμπει στη σκηνή _ λάμψη ασυνήθιστη. Ένα κορίτσι στο «μπούγιο» της «Κρητικοπούλας» _ της οπερέτας του Σαμάρα που ανέβασε ο Πέτρος Ζούλιας στην Λυρική. Εκφραστική _ κι ας μη λέει λέξη _, υπέροχη κίνηση, πανέμορφη. Ρώτησα για το κορίτσι αυτό. Είναι Αλβανίδα. Αποφοίτησε πέρσι απ’ τη δραματική σχολή Θεοδοσιάδη. Με άριστα. Με προδιαγραφές ρολίστας _ όχι μόνο «Η Όμορφη», όχι μόνο μια τυπική ενζενί. Και φαίνεται έξυπνο πλάσμα. Τ’ όνομά της, Λαουρέτα Γκιάτα. Κάτι μου λέει πως το όνομα αυτό σύντομα θα το ξανακούσουμε.
Την εικοστή πέμπτη χειμερινή σεζόν της διάγει η «Πράξη» της Μπέττυς Αρβανίτη και του Βασίλη Πουλαντζά. Ένα τέταρτο του αιώνα! Από ’κείνη τη βραδιά του Δεκέμβρη του ’87 που σήκωσε αυλαία _ τρόπος του λέγειν, το θέατρο «Οδού Κεφαλληνίας», το οποίο έκτοτε τους στεγάζει, αυλαία δε διαθέτει… _ με τα _ τολμηρότατα για την εποχή τους _ «Πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» του Φασμπίντερ, τη θαυμάσια παράσταση της Ρούλας Πατεράκη.
Μια πορεία άκρας συνέπειας: δυνατό, ασπαίρον, ενδιαφέρον ρεπερτόριο χωρίς συμβιβασμούς, τολμηρές επιλογές, άνοιγμα στις μοντέρνες εκφράσεις και στα νέα ρεύματα του θεάτρου, πλήθος έργων άπαιχτων στην Ελλάδα και συγγραφέων που μας τους πρωτογνώρισαν, δημιουργία της πιο πειραματικής, πιο νεανικής Β΄ Σκηνής, συνεργασίες με το άνθος των ελλήνων σκηνοθετών, μεταφραστών, σκηνογράφων, ενδυματολόγων, μουσικών και λοιπών συντελεστών, συνεργασίες με πρώτης γραμμής ηθοποιούς που η Μπέττυ Αρβανίτη ακομπλεξάριστα στάθηκε πλάι τους, βήμα για νέα πρόσωπα που πολλά εξελίχθηκαν αλματωδώς, και, βέβαια, καλλιτεχνικά αποτελέσματα από _ τουλάχιστον _ επαρκή έως _ το συνηθέστερο _ εξαιρετικά. Κι όλα αυτά, χωρίς ιδιαίτερο θόρυβο, διακριτικά, με καλό όνομα στη θεατρική πιάτσα, χωρίς στενομυαλιές, με μυαλό ανοιχτό.
Και τη συνεχίζουν την πορεία τους αυτή. Χωρίς κρατική επιχορήγηση πια. Με την έξωθεν καλή μαρτυρία και με την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη ενός δικού τους πια κοινού. Και με συμπαραστάτη τα τελευταία χρόνια το σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινό με τον οποίο ταίριαξαν τα χνώτα τους.
Δεν είδα ακόμα την «Φόνισσά» τους _ τον φετινό Παπαδιαμάντη τους. Για τον οποίο ακούω ήδη λόγια καλά. Η παράσταση μπορεί να μου αρέσει ή να μην μου αρέσει. Αλλά, έτσι ή αλλιώς, τους σέβομαι. Και τους εκτιμώ.
Διόρθωση της διόρθωσης… «Η ζωή είναι ένα όνειρο» είναι ο τίτλος του έργου του Καλντερόν που ανεβάζει ο Σλόμπονταν Ουνκόφσκι στο Βελιγράδι και στην Ελλάδα πιο πρόσφατα έχει ανεβάσει ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Κι όχι «Η ζωή είναι ωραία» _ που ’ναι ο τίτλος της ταινίας του Ρομπέρτο Μπενίνι _, όπως έγραψα τη δεύτερη απ’ τις δυο φορές που ανέφερα το έργο στο «Τέταρτο Κουδούνι» της περασμένης Τετάρτης σε σχετική… διόρθωση προηγουμένου.
Επίσης οι δυο ειδήσεις της υποστήλης «Προ 50ετίας. Τα Θεατρικά Νέα» είχαν δημοσιευτεί στις 2 Δεκεμβρίου _ κι όχι Μαρτίου _ του 1961 ενώ η παράσταση «Τα ίδια και τα ίδια» του ΚΘΒΕ στην Αθήνα παίχτηκε στο Εθνικό κι όχι στο «Βέμπο».
Υπεύθυνος, ίσως, ο…δαίμων του πανικού λόγω της απεργίας της Τετάρτης και της δημοσίευσης της στήλης μια μέρα νωρίτερα.
Διαβάζω σε κυπριακές εφημερίδες πως ο διορισμός ως νέου διευθυντή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου του Γιώργου Παπαγεωργίου, που εξελέγη απ’ το Διοικητικό Συμβούλιο όπως σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 10 Νοεμβρίου, έχει προσκρούσει σε νομικά, λέει, προβλήματα. Τα οποία προέκυψαν μετά από ένσταση του ετέρου βασικού υποψήφιου _ εκ των επτά συνολικά _ και νυν διευθυντή Βαρνάβα Κυριαζή ως προς την νομιμότητα του τρόπου εκλογής.
Κάτι μαθαίνω όμως και για κομματικά μαγειρέματα… Καθόλου δε γνωρίζω τα κυπριακά πράγματα, εκτιμώ τον Βαρνάβα Κυριαζή αλλά επειδή κι οι Έλληνες της Κύπρου από ελληνικές νοοτροπίες διέπονται _ οι οποίες είδαμε ΠΟΥ μας οδήγησαν… _, ας τα προσέξουν λιγάκι αυτά, όταν μάλιστα αφορούν τις τέχνες και ειδικότερα το Θέατρό τους. Ο Βαρνάβας Κυριαζής, άλλωστε, έδειξε ήδη, στην τετραετία που κατέχει τη θέση, τις δυνατότητές του, ας αφήσει κι έναν νεότερο και μάλιστα όχι καλλιτέχνη αλλά λάτρη του θεάτρου με αποδεδειγμένες ικανότητες μάνατζερ να δείξει τις δικές του. Για το καλό του ΘΟΚ.
Πολύ αγαπητό απ’ το ελληνικό θέατρο το έργο αυτό του Λονδρέζου αλλά _ τονισμένα αυτό… _ ιρλανδικής καταγωγής Μάρτιν ΜακΝτόνα. Έστω κι αν, κάθε τόσο, αλλάζει ελληνικούς τίτλους. Πέντε επαγγελματικά ανεβάσματα μετράω απ’ το 2005, όταν το πρωτοπαρουσίασε, ως «Ο Πουπουλένιος» _ η πιο επιτυχημένη, κατά τη γνώμη μου, απόδοση του τίτλου στα ελληνικά _, σε μετάφραση της Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη, η Βίκυ Γεωργιάδου στον Εξώστη του «Αμόρε» για το «Θέατρο του Νότου». Τον ίδιο τίτλο _ και την ίδια βέβαια μετάφραση _ χρησιμοποίησε κι ο Γρηγόρης Χατζάκης ο οποίος το ανέβασε το 2009 στο «Κτήριο».
Το 2007 έγινε «Μια αγκαλιά για να πεθάνεις» στη μετάφραση της Μαργαρίτας Δαλαμάγκα - Καλογήρου για την παράσταση του Κοραή Δαμάτη στο «Αγγέλων Βήμα».
Το 2009 το ανέβασε στην Κρήτη κι ο Αντώνης Διαμαντής με την ομάδα του «Όμμα Στούντιο». Η μετάφραση ήταν του Δημήτρη Κιούση κι ο τίτλος «Ο Μαξιλαρένιος». Με τον ίδιο τίτλο μετέφρασε το έργο κι ο Ερρίκος Μπελιές _ η άπαιχτη ακόμα μετάφρασή του έχει εκδοθεί απ’ τον «Ηριδανό».
Φέτος το έργο του ΜακΝτόνα παίζεται στην ίδια με της Κρήτης μετάφραση του Δημήτρη Κιούση_ και σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου _ στον Κάτω Χώρο του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου». Μόνο που διατηρείται ο πρωτότυπος τίτλος: «Pillowman».
Εδώ να σταθώ και να πω πως την παράσταση αυτή (φωτογραφία) την είδα και πιστεύω πως, δουλεμένη στη λεπτομέρεια, είναι η καλύτερη έως τώρα του νεαρού Μαυρογεωργίου. Αν δεν είχε υποκύψει _ μόδα ή ανασφάλεια; _ στο κούρδισμα των ηθοποιών κάποιες στιγμές σε πολύ υψηλούς τόνους _ βλέπε: ξελαρυγγιάζομαι _, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω εξαιρετική. Με δυο, τουλάχιστον, ηθοποιούς _ Μιχάλης Φωτόπουλος και Γιώργος Βαλαής _ να κάνουν ερμηνείες.ΜακΝτόνα, όμως, φέτος έχουμε και στο «Νέο Ελληνικό Θέατρο» του Γιώργου Αρμένη. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης έχει ανεβάσει στην Κεντρική Σκηνή του, σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, το _ επίσης ξαναπαιγμένο, τουλάχιστον δυο φορές, στην Ελλάδα _ έργο του «Μοναξιά στην άγρια Δύση» που παρουσιάζεται τα Δευτερότριτα.
Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα
Για την μεταπροσεχή Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου προσδιωρίσθη, από τον θίασο Ντίνου Ηλιόπουλου, η πρεμιέρα της νέας κωμωδίας των Ν. Τσιφόρου – Πολ. Βασιλειάδη «Τα κοκκόρια των δώδεκα». Στο νέο έργο, ως γνωστόν, σε μια σκηνή που διαδραματίζεται σε σύγχρονο «νάιτ κλαμπ», ο Ντίνος Ηλιόπουλος και η Άννα Φόνσου θα εκτελέσουν ένα πρωτότυπο χορευτικό, με χορογραφία Φ. Μεταξόπουλου. Στην ίδια σκηνή η Καίτη Γώγου θα λανσάρη τον νέο χορό «τουίστ». 11 Δεκεμβρίου 1961.
Κατά τηλεγραφικές πληροφορίες από το Μιλάνο, η Μαρία Κάλας εσημείωσε νέον θρίαμβο χθες το βράδυ στη Σκάλα με την «Μήδεια» του Κερουμπίνι. Το κοινόν, που παραληρούσε από ενθουσιασμό, ανεκάλεσε την διάσημη Ελληνίδα σοπράνο τριάντα φορές στη σκηνή. Το ανέβασμα της «Μήδειας» από τον Αλέξη Μινωτή, με σκηνικά και κοστούμια Τσαρούχη και χορογραφία Μαρίας Χορς, εχαρακτηρίσθη ότι έφερε στη Σκάλα κάτι από το κλασσικό πνεύμα του Φεστιβάλ Επιδαύρου. Την παράσταση παρηκολούθησαν πολλές προσωπικότητες μεταξύ των οποίων η Μπεγκούμ, η Βάλλυ Τοσκανίνι, η Κατίνα Παξινού και άλλοι. 12 Δεκεμβρίου 1961.
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη μεταβαίνει σήμερα στον Βόλο και θα παρουσιάση απόψε την κωμωδία του Μπέρναρ Σω «Ωραία μου Κυρία». Ο θίασος θα παραμείνη έως την προσεχή Πέμπτην […]. 14 Δεκεμβρίου 1961.
Δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ».
No comments:
Post a Comment