Γυναίκα πάσχουσα

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 267 

Στην Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση άρχισε, ήδη, παραστάσεις, πλέον, ο «Οιδίποδας του Ρόμπερτ Άικ. Αλλά θα ’ταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ, έστω και καθυστερημένα, στην προηγούμενη παράσταση που φιλοξενήθηκε εκεί: «Το παρελθόν» («Le Passé») του Ζιλιέν Γκοσλέν (2021). Γιατί η 

παράσταση και μου άρεσε πολύ και ήταν σημαντική. Ξεκινώντας απ’ τη δραματουργία: ο Γκοσλέν, καλλιτεχνικός διευθυντής του «Οντεόν Θέατρο της Ευρώπης» στο Παρίσι, «ειδικευμένος» στη μεταφορά πεζών στο θέατρο και στις διασκευές, αυτή τη φορά ασχολήθηκε με τον ρόσο συγγραφέα της αρχής του 20ου αιώνα Λεονίντ Αντρέγεφ: συνέθεσε, διασκεύασε και μετασχημάτισε, με θαυμαστή επιδεξιότητα, σε κείμενο θεατρικό, διηγήματα αλλά και θεατρικά του επικεντρώνοντας την παράστασή του στο θεατρικό του Αντρέγεφ «Εκατερίνα Ιβάνοβνα».  

Η ομώνυμη ηρωίδα του, αφού επιβιώνει από μια δολοφονική απόπειρα του συζύγου της, καταφεύγει σε μια ζωή «ακόλαστη», για να καταλήξει στην τρέλα. Γοργοί, θυελλώδεις ρυθμοί, παροξυσμικές καταστάσεις, κοινωνικές άβυσσοι κι ένας παραλληλισμός με τη σημερινή ζωή των γυναικοκτονιών και της βίας κατά των γυναικών αλλά με κοστούμια της εποχής του Αντρέγιεφ. Το ταυτόχρονο βίντεο που μεγεθύνει πρόσωπα και καταστάσεις, διαρκώς παρόν, 

σχεδόν καταχρηστικά, μια γκροτέσκα, ιδιαίτερα τολμηρή, ασπρόμαυρη σκηνή απ’ τις εννιά της παράστασης -κάτι σαν ιντερμέδιο-, σκηνή που δεν μπόρεσα να αντιληφθώ τη χρησιμότητά της, ηθοποιοί σπρωγμένοι στα άκρα και στην υπερβολή, με κορυφαία την Βικτοριά Κενέλ που επιδεικνύει αξιοσημείωτη αντοχή στις σκηνικές «κακουχίες» της, διάρκεια της παράστασης πάνω από τέσσερις ώρες αλλά ομολογώ πως δεν έπληξα. 

Ο Γκοσλέν φέρνει στη σκηνή την κακοποίηση της γυναίκας για την οποία τώρα μιλούμε αλλά τότε έκρυβαν ή θεωρούσαν φυσιολογική. Με πολύ δυνατά αποτελέσματα.