Στο Φτερό / Νύχτα παιχνιδιάρικη

 

Κρατική Ορχήστρα Αθηνών: συναυλία «Late Night με την Κ.Ο.Α.». Μουσική διεύθυνση: Ανού Τάλι. Σολίστ: Νεφέλη Μούσουρα, πιάνο, Στάθης Μαυρομμάτης, σαξόφωνο.

 

Ναι, ήταν μια νύχτα παιχνιδιάρικη. Η πρόσφατη συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών. Άρχισε στις 10 το βράδυ αντί της καθιερωμένης ώρας έναρξης 8.30 -ευτυχώς το μετρό, τις Παρασκευές, λειτουργεί έως και στις δύο τη νύχτα. Ήταν αφιερωμένη στη γαλική μουσική. Τα περισσότερα έργα ήταν 

χαριτωμένα. Και στο πόντιουμ είχε ανεβεί γυναίκα -η μετακλημένη Εσθονή Ανού Τάλι, μικρόσωμη και κατάξανθη. Η συναυλία άνοιξε με το πεταχτό, λαμπερό «Το βόδι στη στέγη» του Νταριούς Μιγιό (1919, πρώτη εκτέλεση, ως μουσική του ομώνυμου σουρεαλιστικού μπαλέτου, σε σενάριο και χορογραφία του Ζαν 

Κοκτό, 1920), για μικρή ορχήστρα. Εμπνευσμένο από την παραμονή του Μιγιό, πλάι στον φίλο του συγγραφέα και διπλωμάτη Πολ Κλοντέλ, στην Βραζιλία, από το 1916 έως το 1918, με επεξεργασμένες μελωδίες και ρυθμούς της Βραζιλίας και με ένα κυρίαρχο θέμα που τα συνδέει και επανέρχεται ως λάιτ μοτίφ 

εμμονικά. Χαρούμενη μουσική του συνθέτη που ανήκε στη μοντερνιστική «Ομάδα των Έξι» παίχτηκε με μπρίο από την ΚΟΑ οδηγημένη από την Ανού Τάλι. Ακολούθησε το «σοβαρό» μέρος του προγράμματος: Κοντσέρτο για πιάνο αρ. 2 του Καμίγ(ι) Σεν Σανς (1868). Έργο στιβαρό αλλά και λεπταίσθητο, επηρεασμένο από τον Λιστ και τον Μέντελσον με δική του, όμως, προσωπικότητα, κλασικής δομής, μελωδικό, με μία μεγαλόπρεπη, υποβλητική έναρξη από το πιάνο, το Κοντσέρτο ερμηνεύτηκε από την Ελληνίδα Νεφέλη Μούσουρα με δυναμισμό αλλά και εσωτερικότητα και με μία σπάνια καθαρότητα -ένας ήχος μετρημένος, διαυγέστατος-, σε 

σύμπνοια με την ορχήστρα που πλέον είχε μεγαλώσει αισθητά, όπως απαιτούσε η εκτέλεσή του. Το δεύτερο μέρος ήταν αφιερωμένο στον Ζακ Ιμπέρ: Κοντσερτίνο δωματίου για άλτο σαξόφωνο και σύνολο δωματίου (1935) -η ορχήστρα και πάλι συρρικνώθηκε σε μικρό σύνολο των απαραίτητων 11 μουσικών- με το σαξοφωνίστα Στάθη Μαυρομμάτη να ερμηνεύει το μέρος 

του δεξιοτεχνικά αλλά σεμνά. Και να αφιερώνει το ανκόρ που έπαιξε υπέροχα («Σύριγξ» -1913, ο τίτλος από την ομώνυμη Νύμφη της ελληνικής μυθολογίας- του Κλοντ Ντεμπισί ο οποίος το έγραψε για σόλο φλάουτο, ως ένθετο μουσικό κομμάτι στο θεατρικό έργο του Γκαμπριέλ Μουρέ «Ψυχή», εδώ μεταγραμμένο για σαξόφωνο)  στον, παρόντα, όπως μας είπε, στην αίθουσα, δάσκαλό του Στάθη Κιοσόγλου, Α΄ κορυφαίο κλαρινετίστα στην ΚΟΑ από το 1983 έως το 2018. Η συναυλία έκλεισε, όπως άνοιξε: χαρούμενα, 

τρελιάρικα,  έχοντάς μας μεταφέρει στο τσιριμπίμ τσιριμπόμ μεταπολεμικό -μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου- Παρίσι. Με το «Divertissement» («Διασκέδαση», 1930) επίσης του Ζακ Ιμπέρ. Ο οποίος απομόνωσε μέρη από τη σκηνική μουσική που συνέθεσε για μία παράσταση (1929) της απολαυστικής φάρσας (1851) των Εζέν Λαμπίς και Μαρκ Μισέλ «Καπέλο από ψάθα Ιταλίας» και δημιούργησε μία γοργή, τερπνή, απολαυστική σουίτα με έξι -στη συναυλία παίχτηκαν συνεχόμενα- μέρη. Στο δεύτερο, «Πομπή», με ένα κλείσιμο ματιού στο «Γαμήλιο εμβατήριο» από τη μουσική για το «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» που έγραψε ο Φέλιξ Μέντελσον Μπαρτόλντι για το ομώνυμο έργο του Ουίλιαμ Σέξπιρ. Μεγάλη και πάλι ορχήστρα εδώ. Αλλά εδώ έχω να παρατηρήσω και 

μία κάποια έλλειψη συντονισμού της. Το ανάλαφρο πρόγραμμα, όμως, κέρδισε τις εντυπώσεις. Και εις άλλα -πρωτότυπα και τολμηρά συντεθειμένα προγράμματα. 

(Το δωρεάν πρόγραμμα-αφίσα της συναυλίας -υπεύθυνη Αλίκη Φιδετζή, σύνταξη κειμένων Τίτος Γουβέλης-, όπως πάντα, ενημερωμένο και χρήσιμο).

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών / Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, 7 Νοεμβρίου 2025.
  
(Τη συναυλία παρακολούθησα με πρόσκληση απευθείας από την ΚΟΑ).