Πέθανε ο Γιάννης Ροζάκης

 

Γιάννης Ροζάκης (14 Οκτωβρίου 1939-16 Ιανουαρίου 2021). 

 

Ήταν φίλος μου. Ήταν πολύ κοντινός μου άνθρωπος. Ήταν αδελφός μου -κι ας μην ήμασταν, για διάφορους λόγους, τόσο κοντά τα τελευταία χρόνια- ο Γιάννης Ροζάκης. Που πέθανε σήμερα (χτες) το μεσημέρι στο «Υγεία» υποφέροντας εδώ και χρόνια από χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια. Του χρωστώ πολλά γι αυτό συγχωρέστε με που γίνομαι πιο προσωπικός.

Ο Γιάννης, που το πραγματικό του επώνυμο ήταν Ξυγκάκης/Θεοδοσίου, γεννήθηκε στα Χανιά το 1939, σε κατατρεγμένη λόγω «φρονημάτων» οικογένεια -οι γονείς του, πρόσφυγες από Κωνσταντινούπολη και Μικρά Ασία. Δούλεψε σ’ ένα ρολογάδικο και πήγε στο στρατό πριν ανεβεί το 1962 στην Αθήνα για να σπουδάσει θέατρο. Έκανε το πρώτο έτος στην Δραματική Σχολή του Γρηγόρη Βαφιά και μεταπήδησε, για τα άλλα δυο, στην «Δραματική Σχολή Αθηνών» του Γιώργου Θεοδοσιάδη. Στο σανίδι πάτησε αμέσως, το καλοκαίρι του 63, μαθητής ακόμα, μόλις τελείωσε το πρώτο έτος: κομπάρσος στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σέξπιρ που ανέβασε ο Μίνως Βολανάκης για το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη, στο θέατρο του «Πεδίου του Άρεως».

«Επαγγελματικά», ως ηθοποιός, πρωτόπαιξε στην Θεσσαλονίκη, στο θέατρο «Θυμέλη», με το θίασο Ανδρέα Φιλιππίδη-Νανάς Σκιαδά-Λίλης Παπαγιάννη-Χρήστου Πάρλα, με πρώτο έργο το «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Τέρενς Ράτιγκαν. Από τότε, ηθοποιός με τάλαντο, εκφραστικός, συγκινητικός αλλά και αστείος, με άψογο λόγο και εξαιρετική κίνηση, δεν σταμάτησε χειμώνα-καλοκαίρι: έπαιξε τρίτους, δεύτερους και πρώτους ρόλους, πάντα με συνέπεια, ξεχωρίζοντας, σε πολλούς θιάσους. Συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο, τον Νίκο Χατζίσκο και την Τιτίκα Νικηφοράκη, την Ζουζού Νικολούδη στα «Χορικά» της, το «Πειραματικό Θέατρο» της Μαριέττας Ριάλδη, το «Θέατρο Τέχνης» (έπαιζε και στο ιστορικό σεξπιρικό «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Κάρολου Κουν), τον Δημήτρη Μυράτ και την Βούλα Ζουμπουλάκη, με τον Αλέξη Μινωτή στον «Λοχαγό του Κέπενικ» αλλά και στην Εταιρεία Θεάτρου Κρήτης, στην «Θυσία του Αβραάμ», την «Νέα Πορεία» του Γιώργου Χαραλαμπίδη, την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο, με τους «Δεσμούς» της Ασπασίας Παπαθανασίου σε πολλές παραστάσεις, με το «Λαϊκό Πειραματικό Θέατρο» του Λεωνίδα Τριβιζά, την Κατερίνα Βασιλάκου και τον Θανάση Μυλωνά, την Μπέττυ Αρβανίτη και για πολλά χρόνια, πρώτα με το «Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου, κατόπιν με το Εθνικό Θέατρο, με πολλούς ρόλους, κάνοντας από Κύριο Πίτσαμ στην «Όπερα της πεντάρας» του Μπρεχτ στο «Αμφι-Θέατρο» έως και Σωκράτη στις «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, πλάι στον Γιώργο Μιχαλακόπουλο-Στρεψιάδη,

με το Εθνικό στην Επίδαυρο. Την καριέρα του έκλεισε το 2012/2013 θριαμβευτικά, με την καλύτερή του, την πιο ώριμη ερμηνεία: Γκούσταφ Κρουπ στο «Ο φίλος μου ο Χίτλερ» του Γιουκίο Μίσιμα, σκηνοθετημένος από την Άσπα Τομπούλη, στο «Αγγέλων Βήμα».

Έκανε κινηματογράφο -έπαιξε, μεταξύ άλλων, τον Καθηγητή στο «Αυτή η νύχτα μένει» του Νίκου Παναγιωτόπουλου-, έκανε τηλεόραση, έκανε ραδιόφωνο ενώ δίδαξε, για αρκετά χρόνια, και υποκριτική στην «Δραματική Σχολή Αθηνών» του Γιώργου Θεοδοσιάδη -την alma mater του.

Μας αποχαιρέτησε με μια έκθεση -γιατί είχε ταλέντο κι ένα σκοτεινό προσωπικό στιλ και στη ζωγραφική και στις κατασκευές ενώ έφτιαχνε και κούκλες -στον Δημοτικό Πολυχώρο Πολιτισμού της Νέας Σμύρνης, το 2018.

Ο Γιάννης Ροζάκης ήταν τυχερός στη ζωή του -αγαπήθηκε, πέρασε καλά, οι συνάδελφοι και οι μαθητές του τον αγκάλιασαν. Και έφυγε από τη ζωή, αν και ταλαιπωρημένος από την υγεία του -το κάπνισμα τον τσάκισε- πλήρης, έχοντας πλάι του έναν σύντροφο, τον δημοσιογράφο/συγγραφέα Μίλτο Σαλβαρλή, που του στάθηκε μέχρι την τελευταία στιγμή.

Η κηδεία του θα γίνει την Δευτέρα (αύριο), στις 13.00, στο Δημοτικό Κοιμητήριο Καλλιθέας.

Προσπαθώ να συγκρατήσω τα συναισθήματα που με πνίγουν αποχαιρετώντας τον Γιάννη. Ήταν, είναι και θα είναι στη σκέψη μου. Μη με παρεξηγήσετε που δεν θα απαντήσω στα σχόλιά σας.