Κορίτσια, με κονκάρδες!

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 25

 

Αυτό πάλι, που, με τις μάσκες, δεν αναγνωριζόμαστε, μεταξύ μας, οι γνωστοί, πού το πάτε;... Το έναυσμα μου ’δωσε μια ανάρτηση της κυρίας Κάτιας Καλλιτσουνάκη στο face book, με την οποία ταυτίστηκα. Μπαίνω στην πολυκατοικία, βγαίνω στη γειτονιά, πάω στο σούπερ μάρκετ..., συναντώ φιγούρες που μου φαίνονται γνωστές, χαμογελώ αμήχανα στους μασκοφόρους -είναι ή δεν είναι ο/η τάδε; 

Πάω και στην «Ριβιέρα» να δω το παλαιό, του ’42, αλλά ακόμα σπαρταριστό «Να ζει κανείς ή να μη ζει;» -μην το χάσετε, απόλαυση, ατάκες-σφαίρες!-, στο ταμείο, μια κυρία μασκοφόρος. Δίστασα: είναι ή δεν είναι η Πέγκυ Ρίγγα, η ιδιοκτήτρια του κινηματογράφου; «Είστε η κυρία Ρίγγα;». «Ναι, εγώ είμαι». «Εγώ είμαι ο Γιώργος Σαρηγιάννης, ο δημοσιογράφος». Χαρά! Αναγνωριστήκαμε! Αλλά δεν αγκαλιαστήκαμε -βέβαια.

Και τότε το θυμήθηκα -μου το ’χε πει ο παλιός ηθοποιός Δημήτρης Βεάνος.

Πέθαιναν, η μια μετά την άλλη, οι παλιές της επιθεώρησης, κηδείες κι άλλες κηδείες, πήγαιναν οι επιζώσες που ’χαν χρόνια να ειδωθούν, αγνώριστες... «Ποια εισ’, εσύ;», «είμαι η τάδε, εσύ;», «εγώ η δείνα», «α, δε σε γνώρισα, βρε παιδί μου». Οπότε η υπέροχη Καίτη Ντιριντάουα, απ’ τις δόξες της επιθεώρησης, μεταξύ των 30’s και 60’s -που λέμε τώρα και δεν το ’λεγαν τότε...-, σε κάποια απ' τις κηδείες, το ’πε: «Κορίτσια, από ’δω και πέρα, με κονκάρδες!».  

Λοιπόν, κορίτσια, από ’δω και πέρα με κονκάρδες! Κρατάει -ελπίζω όχι χρόνια...- πολύ αυτή η πανδημία.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...