Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν…

Το Τέταρτο Κουδούνι / 4 Ιουνίου 2015 

Σε αγρυπνία στην Αχειροποίητο καλεί ο Άγιος Θεσσαλονίκης 

-η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ.κ. Άνθιμος- το χριστεπώνυμον πλήρωμα, ενόψει του Thessaloniki Gay Pride 2015 που θα πραγματοποιηθεί στις 19 και 20 Ιουνίου στη συμπρωτεύουσα. Την παραμονή, στις 18, εννιά με μία. Κάτι σα Thessaloniki Christian Pride 2015.

Υποπτεύομαι πως θα καλέσει -έτσι πρέπει, ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή…- ως guest star και τον Άγιο Πειραιώς -το Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Πειραιώς, Φαλήρου, Δραπετσώνας και Ρέντη κ.κ. Σεραφείμ-, μαχητή στο χώρο. 
Δεν ξέρω, όμως, αν πρόλαβε να εξασφαλίσει και το σεπτόν σκήνωμα της Αγίας Βαρβάρας για μπούγιο. Διότι, αν δεν κάνω λάθος, η Αγία Βαρβάρα straight ήτο.
Πάντως ο μακαριστός Άγιος Φλωρίνης, ο Αυγουστίνος, -θυμάστε, ε;- θα αγαλλιά απ’ τον τάφο του: άξιους συνεχιστές έχει βρει...

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

61ο Φεστιβάλ Αθηνών. Να τα κατοστίσει! Άρχισε την Δευτέρα.


Το εγκαινίασα με την «Πάπισσα Ιωάννα» -reloaded- του Δημήτρη Μαυρίκιου. Δε νομίζω πως ο σκηνοθέτης έκανε μεγάλες αλλαγές, δε θυμόμουν, πάντως, τόσο καλά την περσινή παράσταση. Απλώς φέτος μου άρεσε περισσότερο -μια σύνθεση περίπλοκη, εντελώς κινηματογραφική. Μου φαίνεται πως εκείνο που ’κανε φέτος ο σκηνοθέτης ήταν να τη δουλέψει περισσότερο, να τη «λειάνει», να την «καθαρίσει».

Αλλά η έμμονη ιδέα του να ταυτίσει την Ιωάννα με τη μητέρα του Εμμανουήλ Ροΐδη και τον Φρουμέντιο με το συγγραφέα μού φάνηκε παρατραβηγμένη κι ο σκηνοθέτης να ζορίζεται να τη δέσει με το κείμενο -κάτι ανάλογο με την ιδέα του να δέσει στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» την ομοφυλοφιλία του Σεμπάστιαν του έργου με την ομοφυλοφιλία του Τενεσί Γουίλιαμς μέσω Αγίου Σεβαστιανού. 
Πάντως τα κινηματογραφικά μέρη ήταν έξοχα, με τις «Άγιες» Εβελίνα Παπούλια και Λένα Κιτσοπούλου (φωτογραφία Άγγελος Παπαδόπουλος) απολαυστικές. Κι η Ράνια Οικονομίδου επιμένω πως, σ’ ένα μη ρόλο, που βασιζόταν στην αφήγηση κυρίως, έκανε μια απ’ τις καλύτερες ερμηνείες της στο θέατρο  -ένας λόγος έγκυρος, στέρεος, με ειδικό βάρος και μια

εσωτερική συγκίνηση πολύτιμη (Οι υπόλοιπες φωτογραφίες της Εύης Φυλακτού).

Και, την επομένη, Μαγκί Μαρέν και «BiT». «Πάλι Μαγκί Μαρέν;», θα μου πείτε. «Μωρέ, ναι! Μαγκί Μαρέν και πάλι, και πάλι, και πάλι» θα σας απαντήσω. «Αν είναι να βλέπω τέτοιες παραστάσεις, όπως το συγκλονιστικό ‘Nocturnes’ που ’φερε πρόπερσι ή το φετινό ‘BiT’».
Μια ζοφερή ατμόσφαιρα, μια ατμόσφαιρα τέλους εποχής, μια ατμόσφαιρα ξέφρενου, χωρίς φραγμούς, γλεντιού στον καιρό της πανούκλας, μια ατμόσφαιρα επιστροφής στην αρχή της πορείας του ανθρώπου, επιστροφής στους σκοτεινούς χρόνους, εικόνες που παρέπεμπαν στην «Έβδομη σφραγίδα» του Μπέργκμαν και στον Μπρέγκελ, επιστροφή στους κύκλιους χορούς που έφερναν στο νου φαραντόλες και δικούς μας συρτούς, αυτά τα άλματα στο κενό, το φινάλε-έκρηξη… Κι όλα να πάλλονται στους ανελέητους, υπόκωφους, ηφαιστειακούς ρυθμούς της συναρπαστικής ηλεκτρονικής μουσικής του Σαρλί Ομπρί, σ’ αυτό το μπιτ που να σου ταράζει τα σπλάχνα. Χρυσάφια να κυλούν, η καταναλωτική κοινωνία, η σκοταδιστική Εκκλησία κάτω από κουκούλες μοναχών, σκοτάδια κρίσης, απόγνωση -«πόσο ολ’ αυτά μου θύμισαν τη σημερινή Ελλάδα…» μας έλεγε, μετά, μια Κυρία που Ξέρει… Και, συν τοις άλλοις, μια αίσθηση της σκηνικής οικονομίας μοναδική -μια συμπυκνωμένη παράσταση, χωρίς τίποτα, μα τίποτα το περιττό, που τα ’λεγε όλα όσα ήθελε να πει μέσα σε 60 λεπτά. Εξαιρετική στιγμή -για μένα τουλάχιστον- της Μαγκί Μαρέν.

Κι επιπλέον να καμαρώνουμε: στη σκηνή, και πάλι με την ομάδα της Μαγκί Μαρέν, μια δικιά μας. Η Δάφνη Κουτσαφτή, άξια κόρη άξιων γονιών -της ηθοποιού Γιώτας Φέστα και του ντοκιμαντερίστα σκηνοθέτη Φίλιππου Κουτσαφτή. 

Χτες σας είχα την είδηση για την «Μισαλλοδοξία» του Γκρίφιθ, που το «μοντέρνο» μέρος της θα κάνει θέατρο στην «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών» του Ιδρύματος Ωνάση η Ιώ Βουλγαράκη, σήμερα έμαθα κι επιπλέον στοιχεία. Η Άννα Φιοντόροβα, με την οποία η σκηνοθέτρια συνεργάστηκε και στις δυο προηγούμενες δουλειές της «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας» -με εξαιρετικά αποτελέσματα- και «Οι ληστές», θα υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια κι ο Θοδωρής Αμπαζής τη μουσική ενώ στη διανομή, πλην Αργύρη Ξάφη, Δέσποινας Κούρτη και Νίκου Χατζόπουλου για τους οποίους σας έγραψα, μεταξύ άλλων, είναι ήδη κι ο Αλέξανδρος Λογοθέτης -θα κρατήσει μάλιστα τον ανδρικό πρωταγωνιστικό ρόλο του The Boy, με The Dear One την Δέσποινα Κούρτη-, 
ο Γιώργος Γάλλος, η Εύη Σαουλίδου, ο Σωτήρης Πατσίκας, ο Στέλιος Ιακωβίδης -διανομή εξαιρετική εξασφάλισε η Ιώ Βουλγαράκη.  

Πάααααλι «Τόσκα»; Πάαααλι «Κάρμεν»; Είχα αναθαρρήσει τα δυο τελευταία καλοκαίρια με τις επιλογές της Λυρικής για το Ηρώδειο, που όλο και βελτιώνονταν. Και ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελήηη μου. Ξανά-μανά, τα «δημοφιλή». Δε λέω, τις λατρεύω και τις δυο όπερες -ίσως και να ’ναι οι πιο αγαπημένες μου. Και καταλαβαίνω, επίσης, ότι το κάνουν για να ξεπουλήσουν. Αλλά τα δυο τελευταία χρόνια -«Οθέλος» και «Ντον Τζοβάνι» πέρσι, «Μαντάμ Μπατερφλάι» μεν αλλά και «Ιπτάμενος Ολανδός» πρόπερσι- πάντα, έτσι κι αλλιώς, δεν το γέμιζαν το Ηρώδειο; Ξαναγυρίσαμε στο 2012 που ’χαμε πάαααλι «Τροβατόρε» και πάααααλι «Τόσκα»;

Και μάλιστα, φέτος, με την ίδια «Τόσκα» του 2012 -εις επανάληψιν η παράσταση του Ούγκο ντε Άνα; Η οποία είναι μια παράσταση κάτω του μετρίου και κιτς, κατά τη γνώμη μου; (Βλέπε «Το Τέταρτο Κουδούνι», 2 Αυγούστου 2012). Κρίμα. 

Είχαμε -έχουμε- θέμα μέγα για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου με τη γείτονα Τουρκία, νάτο τώρα το θέμα και με τη γείτονα Αλβανία για την υφαλοκρηπίδα του Ιονίου -ο Έντι Ράμα, ο πρωθυπουργός τους το έθεσε. Να περιμένω να θέσει θέμα υφαλοκρηπίδας του Λιβυκού Πελάγους κι η Λιβύη; Την υφαλοκρηπίδα μου μέσα…

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… 

Κάθε που λόγος για «Βυσσινόκηπο», ναααατην πάλι η ΛιούμπΟΒΑ. Δε λέω για το κοινό, μιλάω για δημοσιογράφους του πολιτιστικού, για κριτικούς θεάτρου, ακόμα και για ηθοποιούς. Που ’χουν, μάλιστα, παίξει στο έργο. Έχω ακούσει ΛιούμπΟΒΑ κι από ηθοποιούς που ’ΠΑΙΞΑΝ το ρόλο! Λοιπόν να τα ξαναπώ: ΛιουμπΌΦ, ΛιουμπΌΦ Αντρέγιεβνα. Άντε ΛιούμπΑ, αν θέλουμε να δείξουμε οικειότητα με το θέμα. ΛιούμπΟΒΑ, πάντως, όχι. Αυτό ντεν υπάρχει. Νόου, νον, νιετ, νάιν. Νάκα, που θα ’λεγε κι η Μαλβίνα. Είναι λίγο σα «riha ine, bite» -«ρηχά είναι, μπείτε» με… γερμανικό αξάν. Λιου-μπΌΦ, Λιου-μπΌΦ, -ΌΦ, -ΌΦ. Έτσι; 

Ενώ τα ΔΗΠΕΘΕ ΔΗΠΕΘαίνουν σα χώρα -κυριολεκτικά πια, όχι μόνο καλλιτεχνικά, βαράνε φαλιμέντο δηλαδή- κάτι πάει να γίνει στην Κοζάνη. Η ηθοποιός Ελένη Δημοπούλου, επί χρόνια στέλεχος της Πειραματικής Σκηνής της «Τέχνης», που ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση, προσπαθεί με πείσμα, με πάθος θα ’λεγα, απ’ ό,τι εισπράττω, για την αναβάθμιση του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Κι εκτός από δυο παραγωγές που θα σκηνοθετήσουν νέοι άνθρωποι -η Ελένη Ευθυμίου «Το νησί των σκλάβων» του Μαριβό, 
η Δήμητρα Χουμέτη το «Σήμερα ούτε Άμλετ» του Ράινερ Λεβαντόφσκι- για το καλοκαίρι -το δεύτερο ήδη έκανε πρεμιέρα-, μαζί με τη θεατρολόγο Σοφία Ευτυχιάδου που ’χει αναλάβει εισηγήτρια δραματολογίου και ΞΕΡΕΙ

-γυναικοκρατία στην Κοζάνη!-, ετοίμασαν, για Μάιο και Ιούνιο, «Μέρες Θεάτρου». Ήτοι ένα φεστιβάλ «με παραστάσεις χαρισματικών ελλήνων καλλιτεχνών του θεάτρου και των παραστατικών τεχνών, σε κλειστά θέατρα, σε αναπάντεχους χώρους στην Κοζάνη αλλά και σε πόλεις της περιφέρειας της Δυτικής Μακεδονίας». Όπου, εκτός απ’ τις δυο παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, θα παρουσιαστούν δεκατέσσερις ακόμα ευέλικτες παραστάσεις που οι περισσότερες ήδη ξεχώρισαν τα τελευταία χρόνια. Κι όλα αυτά όχι ως λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμμένα αλλά ενταγμένα μέσα σε μια φιλοσοφία, συνοδευόμενα από παράλληλες εκδηλώσεις και με λογικότατη πολιτική εισιτηρίων. Ποιος τη χάρη των Κοζανιτών! Ελπίζω να το εκτιμήσουν δεόντως. 

Είδα «Τρεις αδελφές» του Τσέχοφ -της ομάδας «Casus Belli», διότι, όπως σας έγραφα, είχαμε δυο ανεβάσματα του έργου παρακαλώ, ήτοι 3+3=6 αδελφές, αυτό κατάφερα να δω, στο «Από Μηχανής». Όπου βρέθηκα ενώπιον εκπλήξεων: ενώπιον προβιβασμών! Ο αντισυνταγματάρχης Βερσίνιν κι ο λοχαγός Σαλιόνιι του κειμένου είχαν προβιβαστεί! Και μάλιστα σκανδαλωδώς: και οι δυο είχαν υπερπηδήσει με άλματα άξιους συναδέλφους τους στην επετηρίδα και, αν και τοποθετημένοι σε περιθωριακή πυροβολαρχία, είχαν χρηστεί απ’ τις τρεις συν-μεταφράστριες στρατηγοί αμφότεροι. Στρατηγός Βερσίνιν, στρατηγός Σαλιόνιι. Πλάκα τα γαλόνια σας λέω! Μεγάλη τους τιμή: μετά από 114 χρόνια ν’ αναγνωρίζεται η αξία τους και μάλιστα στην Ελλάδα -ουδείς προφήτης δεκτός εν τη πατρίδι αυτού. 

«Προεκλογικό ντιμπέϊτ των υποψηφίων προέδρων της ΔΗΜΑΡ», λέει. Έλα, Παναγία μου! Κάτι σαν «αλβανός τουρίστας» που λέγαμε, ως σύντομο ανέκδοτο, προ 1990.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

ΠΡΟΣΟΧΗ! Θερμή παράκληση: Τα δελτία σας Τύπου στο totetartokoudouni@gmail.com, όχι στο inbox, δε μου είναι καθόλου πρακτικό.

Μέσω inbox μπορούμε να συνεννοηθούμε, όταν θέλετε να μου στείλετε κάποιο βιβλίο σας.