December 18, 2014

Το βραβευμένο με Όσκαρ «απόλυτο sex symbol» Βάνα Μπάρμπα και πάλι στη σκηνή

 

Το Τέταρτο Κουδούνι /18 Δεκεμβρίου 2014 


Διαβάζω στο δελτίο Τύπου που μου εστάλη για την παράσταση «Σινιόρα Μαλένα» η οποία ανεβαίνει απόψε στο θέατρο «Ορφέας» σε θεατρικό κείμενο, όπως αναφέρεται, και σκηνοθεσία Χάρη Βορκά, «σε παγκόσμια θεατρική πρώτη» και «με πρωταγωνίστρια την σούπερ σταρ Βάνα Μπάρμπα»:
«Η Βάνα Μπάρμπα, το απόλυτο sex symbol, εδώ και δύο και πλέον δεκαετίες, έχοντας στο ενεργητικό της αμέτρητες καλλιτεχνικές επιτυχίες κι ένα βραβείο Όσκαρ (για την ταινία ‘Mediterraneo’, στη οποία πρωταγωνιστούσε) ταυτίζεται με την δραματική ηρωίδα που μας σύστησε πρώτη η Monica Bellucci και δίνει, μέσα από την έντονη και μοναδική προσωπικότητα και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της, μια δική της εκδοχή τής Μαλένα, μέσα στα πλαίσια της θεατρικής πράξης, σε αντίθεση με την εκδοχή της Bellucci που ήταν άκρως κινηματογραφική».
Όχι! Δε θα σχολιάσω. Απλώς μια απορία: διάβασα και για «δεκαέξι ταλαντούχους ηθοποιούς που πλαισιώνουν την λαμπερή πρωταγωνίστρια». Τόσο ταλαντούχοι, κι ούτε ένα όνομα απ’ τα δεκάξι να μην υπάρχει στο δελτίο; Ή θαμπώθηκα απ τη λάμψη και δεν το δα;


Μετά απ’ όσα διάβασα στη συνέντευξη του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Σωτήρη Χατζάκη στην Έφη Μαρίνου, στην «Εφημεριδα των Συντακτών», κατέληξα πως στο Εθνικό λεφτά υπάρχουν. Δηλαδή, να φαν’ κι οι κότες...


Για το πόσο δίνεται στη σκηνή η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, για την γκάμα που διαθέτει, για την ικανότητά της να μεταμορφώνεται, για τη διαθεσιμότητά της να τσαλακωθεί, λίγο-πολύ είναι γνωστά. Για το πώς ξέρει να ερμηνεύει διαβάζοντας, όχι και τόσο. Ίσως μόνο σ’ όσους την ακούγαμε πριν από χρόνια στην εκπομπή του Ματθαίου Μουντέ στο Πρώτο Πρόγραμμα της τότε ΕΡΤ.
Την άκουσα και πάλι να διαβάζει. Μετά από αρκετά χρόνια. Στο «Tim Pan Alley» του Θησείου την ποιητική σύνθεση «Madre Dolorosa-Ο έρωτας» της Σόνιας Ζαχαράτου. Και ήταν συναρπαστική. Ένα ωραίο, κόκκινο φόρεμα, αυτοσυγκέντρωση, πάθος, ιδρώτας, μύξες, το κραγιόν που λέρωσε το πρόσωπό της... -«έφυγε» απ’ το χώρο. Ερμήνευσε. Αλλά ερμήνευσε γνωρίζοντας τον λεπτό διαχωρισμό ανάμεσα στο «παίζω» και στο «διαβάζω». Και μαζί με τον πορτογάλο τραγουδιστή Αντρέ Μάια που παρεμβαλλόταν με τραγούδια της πατρίδας του και τον τσελίστα Γιώργο Ταμιωλάκη - επίσης εξαιρετικοί και οι δυο- δέθηκαν απ’ τον Δημήτρη Καντιώτη που είχε τη σκηνοθετική επιμέλεια σ’ ένα καλοδουλεμένο, καλοζυγισμένο τρίο. Με έξοχα αποτελέσματα.
Τυχερή η Σόνια Ζαχαράτου. Που είδε κι άκουσε την ποίησή της -κυκλοφορεί απ’ τις Εκδόσεις «Μελάνι»- να ερμηνεύεται έτσι. Αλλά τυχερή κι η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Που της έτυχε αυτή η ποίηση -ένας έρωτας κρυμμένος «μέσα σε οκτώ λέξεις»- που εμένα συνειρμούς με Μαργκερίτ Ντιράς και Μπέκετ μου ’κανε. Συνειρμούς πολύ θετικούς. 


Εγώ είχα καταλάβει -και το ’χα γράψει στο «Τέταρτο Κουδούνι» απ’ τις 24 του περασμένου Ιανουαρίου- πως ο Νίκος Μαστοράκης θ’ ανεβάσει στο Δημοτικό του Πειραιά τα «Κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού. Και κανείς δε με είχε διορθώσει. Τώρα -εδώ και καιρό δηλαδή- διαβάζω στα δελτία Τύπου πως η παράσταση -έκανε χτες πρεμιέρα- έχει τον τίτλο «Παράνομα φιλιά-Κόκκινα φανάρια» και είναι σε «κείμενο, σκηνοθεσία, σκηνικά και μουσική επιμέλεια Νίκου Μαστοράκη» –τ’ όνομα του Αλέκου Γαλανού, συγγραφέα των «Κόκκινων φαναριών», που όλοι τα ξέρουμε πολύ καλά, πουθενά δεν αναφέρεται. Προφανώς, είπα, θα πρόκειται για καινούργιο έργο.
Διαβάζω, όμως, χτες στην ηλεκτρονική σελίδα του Δημοτικού τη διανομή και μένω έκπληκτος: Ντόρης, και Καπετάν Νικόλας, και Μαρίνα, και Μυρσίνη, και Μαντάμ Παρή, και Ελένη, και Μιχαήλος... Οι ίδιοι ρόλοι με τα «Κόκκινα φανάρια» του Αλέκου Γαλανού. Και βλέπω παραπάνω «Διασκευή-σκηνοθεσία-σκηνικά-μουσική επιμέλεια: Νίκος Μαστοράκης». Και κάτω απ’ τον τίτλο, «Διασκευή κειμένου-Σκηνοθεσία Νίκος Μαστοράκης». Τ όνομα, πάντως, του Αλέκου Γαλανού συνεχίζει ν’ απουσιάζει. Πολύ μπερδεύτηκα.


Ό,τι πιο σοβαρό και μετρημένο και ψύχραιμο και νηφάλιο έχω διαβάσει προερχόμενο απ’ τον συνδικαλιστικό χώρο του θέατρου -έκπληκτος έμεινα σε σχέση με την πρακτική του παρελθόντος...: η ανακοίνωση του σώματος των ηθοποιών του ΚΘΒΕ, απάντηση, ουσιαστικά, στην ανακοίνωση με την οποία ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Γιάννης Βούρος κατέστησε γνωστό πως έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση του υπουργού Πολιτισμού ρίχνοντας ευθύνες στο Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών.



«Ισμήνη και Καλυψώ» της Έφης Μεράβογλου σε σκηνοθεσία της. Το είδα στην «Αθηναϊκή Σκηνή Κάλβου-Καλαμπόκη» -στου Μακρυγιάννη. Ενδιαφέρον κείμενο -ένα μεγάλο μονόπρακτο-, με ιδιαίτερο, δυνατό θέμα, ψαγμένο, πυκνό, με αίσθηση της δραματικής οικονομίας, παράσταση στημένη με πολύ καλούς ρυθμούς, καλαίσθητη, καλά φωτισμένη και δυο νέες ηθοποιοί -η Κατερίνα Μπουζάνη κι η Ντένυ Αργυροπούλου- που τα ’διναν όλα. Ευχάριστη, εκτός mainstream (που λέμε πια...), έκπληξη.


Δεν ένοιωσα καλά. Καθόλου καλά. Άβολα ένοιωσα. Στο «Disabled Theatre». Που ετοίμασε ο χορογράφος Ζερόμ Μπελ με το ελβετικό Θέατρο «Hora» («Ώρα») -παιδιά, όλα, με διανοητικές αναπηρίες- και που είδα στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Δεν ένοιωσα καλά με τον εαυτό μου -όχι με τα παιδιά. Τα παιδιά αυτά ένοιωσα, αντίθετα, πως μπορεί να υπάρχουν και να προχωρούν και να βοηθιούνται όσο δεν πάει μέσα απ’ τη σκηνική τους εμπειρία. Και είδα πόσο το διασκεδάζουν, πόσο το ευχαριστιούνται. Εγώ όμως -όλοι εμείς που ήμασταν εκεί- ένοιωσα ότι πήγαμε για να παρακολουθήσουμε, γεμάτοι περιέργεια, ένα τσίρκο «τεράτων». Και ντράπηκα.
Αλλά ντράπηκα ακόμα περισσότερο όταν, μετά, στο σπίτι μου, διάβασα στη συνέντευξη του Ζερόμ Μπελ που δημοσιεύεται στο πρόγραμμα: «[...] θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι ηθοποιοί με διανοητικές αναπηρίες είναι ένα είδος ινδικών χοιριδίων που μου επιτρέπουν να προχωρήσω την έρευνά μου στο θέατρο και το χορό». Δεν ντράπηκα απλώς, το σωστότερο είναι σιχάθηκα.


Πολύ εκτιμώ τις φιλότιμες προσπάθειές της Δήμητρας Ματσούκα. Στο θέατρο. Να ξεφύγει απ’ την εικόνα της. Να κάνει κάτι «ποιοτικό». Και ποιοι δεν την έχουν σκηνοθετήσει! Κι ο Σταμάτης Φασουλής, κι ο Νίκος Μαστοράκης, κι ο Κωνσταντίνος Ρήγος, κι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, κι ο Γιώργος Κιμούλης, κι ο Δήμος Αβδελιώδης... Έως κι ο Ρόμπερτ Στούρουα! Αλλά, δεν... Αυτό που λέμε το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής. Κατά τη γνώμη μου, πάντα.
Τώρα την είδα στο «Rex» και μάλιστα σε μονόλογο -την «Μήδεια» του Ζαν-Ρενέ Λεμουάν- σκηνοθετημένη απ’ τον Λευτέρη Γιοβανίδη. Δεν αρκεί, όμως, να θέλεις αλλά και να μπορείς. Βρε, δεν πα’ και να χτυπιέσαι. Αν δεν έχεις την τεχνική, αν η φωνή σου δε φτάνει και -κυρίως- αν τίποτα δε μοιάζει να πηγάζει από κάπου πέρα απ’ τα χείλια σου, από κάπου πιο μέσα... Λυπάμαι που το λέω αλλά εγώ αυτό εισέπραξα και τις προηγούμενες φορές -λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω-, αυτό εισέπραξα και τώρα.


Κι έτσι, με τον συγκλονιστικό βραζιλιάνικο «Κήπο» του Λεονάρντο Μορέιρα και των «Hiato» του, που αντλούσε απ’ τον «Βυσσινόκηπο» και που είδαμε στην Στέγη, έγιναν δεκατρείς οι φετινές παραστάσεις Τσέχοφ -ή που αντλούν απ’ τον Τσέχοφ-, οι οποίες πέρασαν, περνούν ή θα περάσουν απ’ τις ελληνικές σκηνές -στο «Τέταρτο Κουδούνι», στις 23 Οκτωβρίου, σας τις είχα καταμετρήσει.
Αμέσως μετά διάβασα για την παράσταση /περφόρμανς «Βαρετή ομιλία» -θραύσματα απ’ τον «Θείο Βάνια», τις «Βλαβερές συνέπειες του καπνού» και την «Ανιαρή ιστορία» του Τσέχοφ συντεθειμένα σε μονόλογο- που παίχτηκε σε σκηνοθεσία κι ερμηνεία Μιχάλη Καλιότσου στο θεατράκι «Ειλισσός» κι οι... τσεχοφογενείς παραστάσεις έγιναν δεκατέσσερις -προς το παρόν, έχει ο Θεός, ακόμα το ένα τρίτο της σεζόν έχουμε διανύσει...


Αν υποψιαστώ τον Αντώνη Σαμαρά να φεύγει στο Παρίσι κρυφά, με πλαστό διαβατήριο στο ψευδώνυμο Τριανταφυλλίδης, για να ζήσει εκεί αυτοεξόριστος, ε, θα πεθάνω.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...


Ελπίζω να τα ξαναπούμε την επόμενη Πέμπτη. Και να μην επέλθει η Συντέλεια που μας προφητεύουν. Πριν απ’ τα Χριστούγεννα τουλάχιστον...
Όλος ο κόσμος -επιμένω εγώ (κι ο Σέξπιρ βέβαια...)-, μια σκηνή... 


Της τελευταίας στιγμής -στο τυπογραφείο που λέγανε: «Το ΠΑΣΟΚ-Δημοκρατική Παράταξη [...] θεωρεί βλαπτικές τις εκλογές αλλά δεν τις φοβάται» δήλωσε πριν από λίγο ο Ευάγγελος Βενιζέλος. 
Ε, όλος ο κόσμος, είναι (και πολύ, μα πολύ σας λέω) μια σκηνή...

No comments:

Post a Comment