December 4, 2014

Η Αρχόντισσα (Θησαυροφύλαξ) κι ο αλήτης ή Ιφιγένεια εν Χατζακιστάν


Το Τέταρτο Κουδούνι / 4 Δεκεμβρίου 2014

«Την Τρίτη 25η Νοεμβρίου ε.ε., εορτή της Αγίας Μεγαλομάρτυρος και Πανσόφου Αικατερίνης, η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ.Θεόδωρος Β΄ προέστη της Πανηγυρικής Πατριαρχικής και Συνοδικής Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Πατριαρχικό Ναό Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου Αλεξανδρείας [...].
Στην Ευχαριστιακή Σύναξη προσήλθαν η Ερ.(σ.σ. -ίτιμος;) Γενική Γραμματεύς του Υπουργείου Πολιτισμού κα Λ.(σ.σ. -ίνα) Μενδώνη [...], η διακεκριμένη δημοσιογράφος κα Ά.(σ.σ. -ννα) Παναγιωταρέα [...].
Προ του πέρατος της Ευχαριστιακής Συνάξεως ο Μακαριώτατος απένειμε το Πατριαρχικό Οφφίκιο της Αρχοντίσσης Θησαυροφύλακος στην κα Μενδώνη προς αναγνώριση της διαχρονικής της προσφοράς στην ανάδειξη των τιμαλφών του ελληνικού πολιτισμού όπου γης. Παράλληλα περιεκόσμησε (σ.σ. ε, καλά, την έριξε ο Μακαριώτατος μου φαίνεται, ως να επρόκειτο για τον τελευταίο αλήτη...) την κα Παναγιωταρέα διά του Χρυσού Λέοντος του Τάγματος του Λέοντος Αλεξανδρείας για την έμπρακτη συναντίληψή της προς το έργο του Θρόνου του Αγίου Μάρκου»: αυτά έγραφε η προ ημερών ανακοίνωση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας.
Άλαλα τα χείλη των ασεβών αλλά η γραφίς λελάληκεν: Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...


Απ’ τη συνέντευξη -άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε...- του Σωτήρη Χατζάκη στον Παύλο Η. Αγιαννίδη που δημοσιεύτηκε στα «Νέα» αποσπώ τα highlights:
«Στο Εθνικό, λέει, ‘είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, διοίκηση, εργαζόμενοι, συνδικαλιστές. Δεν είμαστε απολογητές της κυβέρνησης, ούτε του κράτους, αλλά διαχειριστές. Μακριά από μας, από μένα οι γονυκλισίες και οι επικύψεις» (σ.σ. OMG!).
«Δεν θα γίνουμε λοιπόν Ιφιγένειες της πολιτικής έντασης ούτε εμείς, ούτε το Φεστιβάλ, ούτε το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ούτε το Κέντρο Κινηματογράφου (σ.σ. ναι, συναξαρίζει, όλοι μαζί, του Λούκου συμπεριλαμβανομένου!). Ενωμένοι θα αντιμετωπίσουμε τον λαϊκισμό (σ.σ. ΝΑΙ, θα τρελαθώ, μέμφεται, ψέγει, εγκαλεί το ΛΑΪΚΙΣΜΟ!!!!) που επιμένει να μας κατονομάζει σαν δεξιούς ή αριστερούς. Να μας αφήσουν ήσυχους να κάνουμε τη δουλειά μας!».
Free Willy! 

«Μεγάλη οικογένεια»; Μωρέ, εμένα, όμως, γιατί κάτι μου λέει πως όταν o Σωτήρης Χατζάκης φύγει απ’ το Εθνικό, οι εργαζόμενοί του δε θ’ απλώσουν στα μπαλκόνια, α λα ΚουΘουΒουΕ, όταν έφυγε από ’κει για να κατηφορήσει στην Αθήνα και να κατακτήσει και το Εθνικό, κακογραμμένα κουρελόπανα του ανωτέρω τύπου «ευχαριστούμε για όσα έκανες» όπως οι «Ηθοποιοί ΚΘΒΕ»; Βράζει το Εθνικό, οι αριθμοί -πλίνθοι, κέραμοι ατάκτως ερριμένα....- που ο Σωτήρης Χατζάκης έριξε στη δημοσιότητα τον Οκτώβριο ως κέρδη τουμπάρουν ως χρέη με τα στοιχεία που προσκομίζουν οι εργαζόμενοι, απεργίες επαπειλούνται... Και να πείτε πως είναι όργανα του Χουβαρδά, ε, δε θα το έλεγα.


Ενεός, εμβρόντητος, όταν, στο δελτίο Τύπου για τα Βραβεία «Κάρολος Κουν» και τα Βραβεία Θεάτρου/Χορού και Μουσικής της Ένωσης Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, διάβασα πως για το Βραβείου Αρχαίου Δράματος μεταξύ των τριών υποψηφίων είναι ο Σάκης Ρουβάς «για το μέρος του Διονύσου στην τραγωδία ‘Βάκχαι’ του Ευριπίδου στο Θέατρο Βράχων ‘Μελίνα Μερκούρη’ (σ.σ. Γιατί ειδικά εκεί; Αφού παίχτηκε κι αλλού; Στον Βύρωνα ήταν καλύτερος;) σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη», πέρασα στο ντούκου τ’ άλλα δυο ονόματα σχολιάζοντας τη συγκεκριμένη επιλογή της «αρμόδιας» επιτροπής. Εν facebook φίλος, όμως, μου επεσήμανε πως συνυποψήφια με τον Σάκη Ρουβά (και με την Μάρθα Φριντζήλα για τη σκηνοθεσία των «Βακχών»), είναι, λέει, κι η Ελένη Μπούκλη «για τον ρόλο της Ιόλης στην τραγωδία ‘Τραχίνιαι’ του Σοφοκλέους, στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου».
Δεν τη θυμόμουνα απ’ το προπέρσινο καλοκαίρι που παίχτηκε η παράσταση. Έψαξα στο κείμενο που ’χα γράψει εδώ, στο totetartokoudouni.blogspot.com, στις 12 Αυγούστου του 2013 και διαβάζω: «Η βουβή Ιόλη της Ελένης Μπούκλη προσέθεσε στο αποτέλεσμα με την ευγενική παρουσία της».
Και θυμήθηκα: το κορίτσι που ο Θωμάς Μοσχόπουλος έβγαζε στο τέλος γυμνό! Αυτή ήταν η Ιόλη! Ναι, ο ρόλος είναι βουβός και ελάχιστος! Η κοπέλα μπορεί να ’ναι μια έξοχη ηθοποιός με λαμπρό μέλλον αλλά υποψήφια για το Βραβείο Αρχαίου Δράματος; Των κριτικών; Για την Ιόλη;
Δεν ξέρω η «αρμόδια» επιτροπή τι πίνει και δε μας δίνει αλλά να προορίζει για το Βραβείο Αρχαίου Δράματος τον Σάκη Ρουβά κι ένα κορίτσι που ’κανε σε παράσταση τραγωδίας έναν μικρό, ΒΟΥΒΟ -κάτι σαν Πυλάδης της «Ηλέκτρας» του Σοφοκλή...-  ρόλο, μαθήτρια, μάλιστα, ακόμα δραματικής σχολής, που μόλις είχε τελειώσει τότε το δεύτερο έτος, είναι απορίας άξιον. Τουλάχιστον. Ας προσέξουν μην και εξελιχθούν τα Βραβεία των Kριτικών σε Κορφιάτικα...




Το «Άνθρωποι και ποντίκια» του Τζον Στάινμπεκ είναι ένα ενδιαφέρον θεατρικό έργο- αρχικά νουβέλα- του 1937, με πολλές αρετές. Αλλά, πάντα, μέσα στα κάπως περιορισμένα όρια του «καλού αμερικάνικου θεάτρου» -ευκολομάσητο, σε σύγκριση με πλήθος άλλα του ευρωπαϊκού μεσοπολεμικού δραματολογίου.
Εν πάσει περιπτώσει, είδα στο Μέγαρο Μουσικής, στο πλαίσιο των μεταδόσεων του βρετανικού «National Live» -που φέτος «υιοθετεί» και μαγνητοσκοπεί και παραγωγές του Μπρόντγουέι- το νεοϊορκέζικο φετινό ανέβασμα του έργου απ’ την Άννα Ντ. Σαπίρο. Πολύ καλή δουλειά, με Τζορτζ τον σταρ Τζέιμς Φράνκο. Ωραίος, αρρενωπότατος, άψογη επιλογή για το ρόλο, ικανοποιητικός στα πρώτα δυο τρίτα της παράστασης, μέτριος, αμήχανος στην υπόλοιπη -εκεί έχει το έργο και τις μεγαλύτερες απαιτήσεις...-, τελικά, έτρωγε χώμα απ’ τον Κρις Ο’ Ντάουντ.
Και βέβαια ο Λένι είναι ο αβανταδόρικος ρόλος του έργου. Αλλά το θέμα είναι πως ο Ιρλανδός ΔΕΝ τον έπαιξε αβανταδόρικα. Σε τόνους χαμηλούς, χωρίς κορόνες και εντυπωσιασμούς και επίδειξη δεξιοτεχνίας, με χιούμορ όταν χρειαζόταν, με λεπτοδουλειά κεντήματος στην υποκριτική του, εκφραστικός, βαθιά ουσιαστικός έκανε μια ερμηνεία απολαυστική, αξιοθαύμαστη.





Τώρα, αυτό, που διάβασα στο «Αθηνόραμα» -εν όψει της καινούργιας παράστασής τους «Vanya. Δέκα χρόνια μετά» στο «Θέατρο Τέχνης» της Φρυνίχου- τη συνέντευξη των «Blitz» στην Ιλειάνα Δημάδη και εισέπραξα μια εσάνς έπαρσης, λάθος είναι;



Πάω στο «Bios» να δω το αγρινιώτικο «Από πρώτο χέρι» -πολύ καλή, συγκινητική παράσταση, σας τα ’γραψα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 6 Νοεμβρίου- και με το που σκάω στη λεγόμενη «Main» Σκηνή με πήρε απ’ τη μύτη η αποφορά: πρόβλημα στις αποχετεύσεις προφανώς. Να βλέπω θέατρο σε άβολο κάθισμα, να φεύγει η καρέκλα προς τα πίσω και να φεύγω μαζί της κι εγώ και να μ’ αρπάζουν στο τσακ οι από πίσω πριν ανοίξω το κεφάλι μου, να παρακολουθώ παράσταση από ασταθή, επικίνδυνη εξέδρα, σε υποθερμαινόμενη -ενίοτε και παγωμένη αίθουσα-, με βρώμικα πατώματα και τοίχους, παρέα με ζωύφια... όλα τα ’χω ζήσει. Αλλά με οσμές να... εμπλουτίζουν την ατμόσφαιρα, όχι.
Ιδού που επέστη ο χρόνος και γι αυτό. Η πρώτη φορά, πέρσι, στο «Bios» πάντα, όταν πήγα να δω το «Μινιόν, μια χριστουγεννιάτικη ιστορία». Μπόχα και των γονέων -χειρότερη απ’ τη φετεινή. «Βόθρο έχουν και γέμισε;» αναρωτιόμασταν φράζοντας μύτες οι θεατές. Τώρα μου συμβαίνει για δεύτερη φορά στον ίδιο χώρο.
Καλό το εναλλακτικό, αλλά μήπως πρέπει να ’χει και κάποια όρια; Μήπως πρέπει να το αντιμετωπίσουν το θέμα των αποχετεύσεών τους στο «Bios/Main»; Σοβαρά εννοώ.


Δηλαδή αυτό θα επαναληφθεί στην τρέχουσα σεζόν καμιά εικοσαριά φορές; Όσες κι οι παραστάσεις που ’χει προγραμματίσει ο Γιάννης Βούρος φέτος στο ΚουΘουβουΕ; Σ ΟΛΕΣ τις πρεμιέρες τους; Κουράστηκα -τ’ ομολογώ κι αμαρτίαν ουκ έχω. Ν’ ανοίγω δελτία Τύπου απ’ την Θεσσαλονίκη με τίτλους στιλ
«Λαμπερή πρεμιέρα για την παράσταση τάδε...» με συνημμένες φωτογραφίες όπως η ανωτέρω και λεζάντες, για παράδειγμα, τύπου «Θανάσης Μπίντας με τη σύζυγό του-Αντώνης Οικονόμου (Γ.Γραμματέας Υπουργείου Εθνικής Άμυνας) με τη σύζυγό του».
Ε, και; Αυτά, δημοσιευμένα σε στήλες ή σε περιοδικά -τα λεγόμενα «κοινωνικού σχολιασμού»- ενισχύουν τι; Τη σοβαρότητα του προφίλ του Θεάτρου; Ή την προσέλευση του κοινού; Που, υποτίθεται, θα σκεφτεί «ε, μα, αφού πήγε ο Μπίντας με τη σύζυγό του κι ο Οικονόμου με τη δικιά του στην παράσταση αυτή, τότε να τρέξουμε κι εμείς»; Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.


«Κανείς να μην υποβαθμίζει τις θυσίες των πολιτών»: το δήλωσε ο πρωθυπουργός μας Αντώνης Σαμαράς υψώνοντας (ΝΑΙ!) τη φωνή και τεντώνοντας απειλητικά το δάχτυλο στην Τρόικα. Και ήταν σοβαρός. Προφανώς, όταν λέει τέτοια, γελάει μετά, μόλις μένει μόνος στο γραφείο του.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...



«Πιθανή μικρή παράταση του Μνημονίου για τεχνικούς λόγους». Αυτό, πάλι, που το δήλωσε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αντιπρόεδρος της κυβέρνησής μας και υπουργός μας επί των Εξωτερικών; Σπαρταριστό, ε; -μας συγχωρείτε, διακοπή. Δεν λειτουργεί για τεχνικούς λόγους.
Επαναλαμβάνω: Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

No comments:

Post a Comment