Μπαγκέτα πολονική, άρπα ελληνική

Το θέμα της συναυλίας της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών τη φορά αυτή ήταν όχι και τόσο επιτυχημένο - πολύ «γενικό», όλα θα μπορούσε να τα χωρέσει: «Έρωτας και πεπρωμένο». Αλλά σημασία είχε το αποτέλεσμα. Άλλο ένα βήμα της ΚΟΑ μπροστά, άλλη μία επιτυχία, άλλη μία απόδειξη της σταθερής πορείας της. Με τον Μίχαλ Νασταρόβιτς αυτή τη φορά στο πόντιουμ.

Ο πανύψηλος Πολονός άνοιξε τη βραδιά με το Α΄ μέρος από το μπαλέτο «Έρως και ψυχή» (1997) του Γιώργου Ζερβού -το μπαλέτο ήταν παραγγελία του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών και πρωτοχορεύτηκε από την ομάδα «Sine Qua Non» σε χορογραφία της Αποστολίας Παπαδαμάκη. Μάλλον αδιάφορο, σε μία επαρκή, διεκπεραιωτική εκτέλεση έδωσε τη θέση του στο Κοντσέρτο για άρπα και ορχήστρα (1801) του Γάλλου Φρανσουά-Αντριάν Μπουαλντιέ. Το ενδιαφέρον μεγάλωσε, πόσω μάλλον όταν σολίστ ήταν η Α΄ Κορυφαία αρπίστα της ΚΟΑ Γωγώ Ξαγαρά. Η οποία τα έδωσε όλα -πόσες, άλλωστε, ευκαιρίες έχει ένας αρπίστας να παίξει ένα κοντσέρτο- σε μία εξαίρετη ερμηνεία,συνοδευόμενη από μία ορχήστρα σε φόρμα, σωστά καθοδηγημένη από τον πολονό αρχιμουσικό.

Αλλά ο Μίχαλ Νασταρόβιτς ανέπτυξε πλήρως τις δυνατότητές του στο δεύτερο μέρος δίνοντας στη συναυλία μία δυναμική κορύφωση. Έπιασε ένα έργο βαθύτατα συναισθηματικό, παθιασμένο, ένα έργο πνοής, έξοχο αλλά φθαρμένο από την πολλή χρήση -την Πέμπτη Συμφωνία (1888) του Πιοτρ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι. Και το ανανέωσε. Δίνοντας μία δική του, προσωπική ερμηνεία χωρίς να προδώσει το συνθέτη. Μία ερμηνεία που τη διαφορετικότητά της εντόπισα κυρίως στο πρώτο και στο τέταρτο μέρος και στους πολύ γρήγορους ρυθμούς που ο μαέστρος έδωσε. Η ορχήστρα, πεπεισμένη, τον ακολούθησε και, έστω κι αν οι ταχύτητες λίγο θόλωσαν το φινάλε, απέδειξε ότι Μπορεί. Στο τέλος αναρωτιόμουν αν στο παρελθόν είχα ποτέ ακούσει τα πνευστά της, ειδικά τα χάλκινα, τόσο δουλεμένα αλλά και τόσο αποδοτικά… Η απάντηση ήταν: ποτέ.

Το συμπέρασμα. Μία κερδισμένη, μουσικότατη βραδιά.

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 31 Ιανουαρίου 2014.