Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 251
Ένα απολογιστικό δελτίο Τύπου για μια εκδήλωση, για μια παράσταση, για ένα φεστιβάλ... είναι απολύτως λογικό, είναι απολύτως φυσιολογικό να είναι θετικό. Έως υπερθετικό. Αλλά το απολογιστικό δελτίο Τύπου του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου για την 70η επετειακή διοργάνωσή του το παράκανε. Κι εκτροχιάστηκε.
Απεχθάνομαι γενικώς την έπαρση. Σε κάθε είδος της και σε κάθε της μορφή. Και το συγκεκριμένο δελτίο Τύπου ξεχειλίζει από έπαρση: μεγαλοστομία, μεγαλομανία, αυταρέσκεια, κόρδωμα, αυτοθαυμασμός, κομπασμός, αλαζονεία… Όλα, μα όλα ήταν τέλεια. Δεν παρακολούθησα το Φεστιβάλ -εκτός απ’ το συγκλονιστικό ρεσιτάλ πιάνου του Τρίφονοφ-, όντως πολύ κόσμο συγκέντρωσαν οι περισσότερες εκδηλώσεις του, πολλούς ενθουσιαστικούς επαίνους για επιμέρους παραστάσεις ή συναυλίες διάβασα -που κάποιοι, βέβαια, έμοιαζαν διατεταγμένοι...-, αλλά κι αρκετές αντιρρήσεις διάβασα, μπορεί πράγματι το Φεστιβάλ να θεωρηθεί επιτυχημένο αλλά τόσο πολύ «βλογάω τα γένια μου» δεν είχα ξαναδιαβάσει. Λίγη σεμνότητα -λίγη- δε θα έβλαπτε. Η αποχωρούσα, επί εξαετία καλλιτεχνική διευθύντριά του, ικανή σε πολλές παραστάσεις της, σκηνοθέτρια Κατερίνα Ευαγγελάτου έδωσε το ok για ένα δελτίο Τύπου -μπορείτε να το διαβάσετε έως και αυτούσιο χωρίς διατυπωμένες αντιρρήσεις, είναι πολλοί που το έχουν αναδημοσιεύσει αυτούσιο...-, δελτίο που, παρά το ότι υποκρίνεται το αντικειμενικό -υπογράφεται απ’ την «ομάδα του Φεστιβάλ»...-, δεν είναι παρά ένα «gloria in excelsis deo», ένα «δόξα εν υψίστοις Θεώ», όπου το «Θεώ» αντικαθίσταται απ’ το «Κατερίνα», ένα «δοξάστε με!» για την ίδια.
Βέβαια αυτός ο τρόπος βρίσκει πολλά ευήκοα ώτα. Κι αυτός είναι που «πουλάει». Και προωθεί καριέρες Εμένα, προσωπικά με απωθεί και μόνο μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο μπορώ να τον αντιμετωπίσω διαβάζοντας μέσα απ’ τις γραμμές... Κι ας κατατάσσομαι, έτσι, στους «εχθρούς» έστω κι αν έχω γεμίσει τόνους χαρτί στο παρελθόν με επαίνους -ως γνωστόν ,«προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται»…. Αλλά αυτή ειν’ η εποχή μας. Ειδικότερα «η παρακμή μιας εποχής» που γράφει κι ο Ρίτσος στην «Σονάτα» του.
Απεχθάνομαι γενικώς την έπαρση. Σε κάθε είδος της και σε κάθε της μορφή. Και το συγκεκριμένο δελτίο Τύπου ξεχειλίζει από έπαρση: μεγαλοστομία, μεγαλομανία, αυταρέσκεια, κόρδωμα, αυτοθαυμασμός, κομπασμός, αλαζονεία… Όλα, μα όλα ήταν τέλεια. Δεν παρακολούθησα το Φεστιβάλ -εκτός απ’ το συγκλονιστικό ρεσιτάλ πιάνου του Τρίφονοφ-, όντως πολύ κόσμο συγκέντρωσαν οι περισσότερες εκδηλώσεις του, πολλούς ενθουσιαστικούς επαίνους για επιμέρους παραστάσεις ή συναυλίες διάβασα -που κάποιοι, βέβαια, έμοιαζαν διατεταγμένοι...-, αλλά κι αρκετές αντιρρήσεις διάβασα, μπορεί πράγματι το Φεστιβάλ να θεωρηθεί επιτυχημένο αλλά τόσο πολύ «βλογάω τα γένια μου» δεν είχα ξαναδιαβάσει. Λίγη σεμνότητα -λίγη- δε θα έβλαπτε. Η αποχωρούσα, επί εξαετία καλλιτεχνική διευθύντριά του, ικανή σε πολλές παραστάσεις της, σκηνοθέτρια Κατερίνα Ευαγγελάτου έδωσε το ok για ένα δελτίο Τύπου -μπορείτε να το διαβάσετε έως και αυτούσιο χωρίς διατυπωμένες αντιρρήσεις, είναι πολλοί που το έχουν αναδημοσιεύσει αυτούσιο...-, δελτίο που, παρά το ότι υποκρίνεται το αντικειμενικό -υπογράφεται απ’ την «ομάδα του Φεστιβάλ»...-, δεν είναι παρά ένα «gloria in excelsis deo», ένα «δόξα εν υψίστοις Θεώ», όπου το «Θεώ» αντικαθίσταται απ’ το «Κατερίνα», ένα «δοξάστε με!» για την ίδια.
Βέβαια αυτός ο τρόπος βρίσκει πολλά ευήκοα ώτα. Κι αυτός είναι που «πουλάει». Και προωθεί καριέρες Εμένα, προσωπικά με απωθεί και μόνο μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο μπορώ να τον αντιμετωπίσω διαβάζοντας μέσα απ’ τις γραμμές... Κι ας κατατάσσομαι, έτσι, στους «εχθρούς» έστω κι αν έχω γεμίσει τόνους χαρτί στο παρελθόν με επαίνους -ως γνωστόν ,«προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται»…. Αλλά αυτή ειν’ η εποχή μας. Ειδικότερα «η παρακμή μιας εποχής» που γράφει κι ο Ρίτσος στην «Σονάτα» του.
No comments:
Post a Comment