Οψόμεθα εκ Φιλίππων

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 256 

 

Άλλη μια έκπληξη μας πρόσφερε η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ήδη με την έναρξη της φετινή σεζόν της: «Το Φεστιβάλ Φιλίππων ταξιδεύει στην Εθνική Λυρική Σκηνή». Ήτοι τέσσερις παραστάσεις του φετινού Φεστιβάλ Φιλίππων, το οποίο οργανώνει το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καβάλας -καλλιτεχνική διευθύντριά του η έξυπνη, ευφάνταστη και ικανότατη Εύα Βαμβακά-Οικονόμου-,παραστάσεις σύντομες που ’χαν ανατεθεί σε νέους καλλιτέχνες, με άξονα το έργο και τη ζωή του καβαλιώτη αντιστασιακού και λογοτέχνη Χρόνη Μίσσιου -έριξε καλό σπόρο η Σοφία Καραγιάννη με το «...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» του Μίσσιου, που θεατροποίησε κι ανέβασε- και που παίχτηκαν οι τρεις σε δυο εναλλακτικούς χώρους του Φεστιβάλ στην Καβάλα και μια τους σε πλοίο της γραμμής Καβάλα-Θάσος-Καβάλα. Εδώ παρουσιάστηκαν οι τρεις τους μαζί, η μια μετά την άλλη, στο Παρασκήνιο της Εναλλακτικής, για τρεις μέρες, και η «εν πλω» σε πλοίο της γραμμής Πειραιάς-Αίγινα-Πειραιάς για δυο μέρες.  

Είδα τη δεύτερη και την τρίτη στο Παρασκήνιο: «Το αλάθητο μιας(1) μαργαρίτα(ς). Κάθε σπόρος έχει τη δύναμη να γίνει δέντρο», μια σύνθεση αποσπασμάτων από έργα του Μίσσιου αλλά κι ενός κειμένου της ομάδας, σε σκηνοθεσία Σόνιας Καλαϊτζίδου -η οποία και υπέγραφε, μαζί με την Ομάδα «Rodez» και τη δραματουργία- και Μάριου Κρητικόπουλου. Το κείμενο ήταν κάπως ανοικονόμητο, με αποσπάσματα που η σύνδεσή τους δεν ήταν πάντα επιτυχημένη -ανάμεσά τους, βέβαια, κι εκείνο το συγκλονιστικό από το «...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς», με το χορταράκι που ξεπετάγεται στον τοίχο του κελιού, ο έγκλειστος θανατοποινίτης το ποτίζει κι εκείνο ανθίζει και βγάζει μια μαργαριτούλα- αλλά η σκηνοθεσία το χειρίστηκε καλά κι οι ηθοποιοί -Νίκος Γιαλελής, Μάριος Κρητικόπουλος, Ανθή Σαββάκη, Ηλέκτρα Σαρρή- το υπερασπίζονταν θερμά. Οι εξαιρετικές μουσικές του Νίκου Κίσσονα, παιγμένες ζωντανά απ’ τον ίδιο, απογείωναν το αποτέλεσμα. 

Το «Πέτρα+Νήμα+Καρδιά=» είχε μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Ο Μιχάλης Αγγελίδης (σύλληψη, σκηνοθεσία, κείμενα, σχεδιασμός φωτισμών) έγραψε, με άξονα το Παγγαίο, κείμενα έξοχα συνδεμένα με τη φύση του βουνού, με την πανίδα του, στο πνεύμα του Μίσσιου- και με θρύλους του -αυτά τα «πορτρέτα» γυναικών του μύθου, συναρπαστικά- που, έστω κι αν δεν κατάφερε να βρει ένα αντάξιο φινάλε, τα συνέδεσε εικαστικά με υψηλή αισθητική (σκηνικό, κοστούμια, ειδικές κατασκευές Αφροδίτη Ψυχούλη) και ηχητικά (μουσική, ηχητικός συνδυασμός Νίκος Σωτηρέλης) -αυτός ο υπέροχος συνδυασμός της γυναίκας με το γοητευτικό κοστούμι στο αναπηρικό αμαξίδιο με το πειραγμένο «Αι γενεαί πάσαι» από τον Επιτάφιο Θρήνο να ακούγεται- σ’ ένα παραστασιακό αποτέλεσμα υψηλού επιπέδου, ερμηνευμένο απ’ τον ίδιο, τον Δημήτρη Γαλανάκη και βουβό αλλά άκρως συμμετοχικό Χορό γυναικών. Μια βραδιά πολύ ενθαρρυντική για το θέατρό μας (Φωτογραφίες: Γιάννης Αντώνογλου).