Στο Φτερό / Η γυναικοκτονία ως ποίηση σκληρή

 

«Ρέκβιεμ» του Θεόδωρου Τερζόπουλου / Σκηνοθεσία: Θεόδωρος Τερζόπουλος

 

Σκηνή -ένα παραλληλεπίπεδο «κουτί»- σχεδόν γυμνή. Τεντωμένες δύο στενές, λευκές οθόνες στις δύο μακρόστενες πλευρές. Δύο ξύλινα γλυπτά στις άκρες, στο βάθος. Στο κέντρο ένα φωτεινός κύκλος με μπηγμένα δύο κοφτερά μαχαίρια. Ένας μη τόπος, ένας μη χρόνος. Το επέκεινα; Μία

γυναίκα μπαίνει αργά στο χώρο. Κατευθύνεται προς τη μία άκρη ενώ στη σκηνή εισέρχεται και μία δεύτερη γυναίκα που πηγαίνει προς την άλλη άκρη. Τραγουδούν. Η πρώτη στα αγγλικά τη «Μουσική για λίγο» του Χένρι Πέρσελ, δεύτερο μέρος της μουσικής που ο άγγλος συνθέτης του μπαρόκ έγραψε για τον «Οιδίποδα» των Ντράιντεν και Λι. Η δεύτερη το «Μη μ αφήνεις, μη» του Ζακ Μπρελ. Τραγουδούν πειραγμένα. Η πρώτη πρέπει να έχει 

αποδεχτεί την κατάσταση. Προσπαθεί να εισαγάγει και την άλλη. Θα βρεθούν στον κύκλο, θα ξεκαρφώσουν τα μαχαίρια από το ξύλινο δάπεδο, θα χορέψουν ένα αργό τάνγκο -η τέλεια

δεμένη με την ατμόσφαιρα μουσική του Παναγιώτη Βελιανίτη, που επαναλαμβάνεται σαν λούπα-, θα απειλήσουν η μία την άλλη με τα μαχαίρια κολλημένα σύρριζα στο λαιμό, θα απομακρυνθούν πάλι στα δύο άκρα και από τα γλυπτά θα τραβήξουν δύο κόκκινες κορδέλες με τις οποίες θα τυλίξουν τους λαιμούς τους -κάτι σαν στραγγαλισμός. Πολύ αργοί, υπνωτικοί ρυθμοί, σιωπές, ελάχιστος λόγος -έντεκα λέξεις όλες κι όλες που επαναλαμβάνονται -θυμάσαι, θάλασσα, νύχτα, ζέστη, εκεί...-, παντού γίνεται κόκκινο φως, όλα βάφονται στο κόκκινο του αίματος... Είναι ο τρόπος, ο αφαιρετικός, ο υπαινικτικός με τον οποίο ο σκηνοθέτης

Θεόδωρος Τερζόπουλος, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο του αποτελέσματος, καθώς, όπως πάντα, υπογράφει τη σκηνική εγκατάσταση αλλά και το σχεδιασμό των φωτισμών, θέλησε να μιλήσει για τις διαρκώς αυξανόμενες γύρω μας γυναικοκτονίες αλλά και για την πρόσφατη απώλεια τριών αγαπημένων συνεργατών του -των ηθοποιών Σοφίας Μιχοπούλου και Ανέζας Παπαδοπούλου και του αδελφού του, εικαστικού Χαράλαμπου Τερζόπουλου στον οποίο οφείλονται 

και τα δύο γλυπτά της παράστασης. «Ρέκβιεμ» ο τίτλος της με τον απολύτως διαφωτιστικό υπότιτλο «Θραύσματα λέξεων, ήχων, εικόνων». Μία παράσταση λιτή, αφαιρετική, υπαινικτική αλλά εύγλωττη -τα μαχαίρια, οι κόκκινες κορδέλες, ο κόκκινος φωτισμός, οι επιλεγμένες λέξεις που ακούγονται, τα τραγούδια...-, ίσως εγκεφαλική αλλά και άκρως ποιητική -σκληρά ποιητική. Τα αέρινα, ονειρικά κοστούμια της Λουκίας συντελούν αποφασιστικά. Βέβαια το αποτέλεσμα πολλά χρωστάει και στις δύο ηθοποιούς. Έχοντας εμπεδώσει τη

μέθοδο Τερζόπουλου αλλά και με πλούσια προσόντα -φωνή, εκφορά του λόγου, κίνηση, εκφραστικότητα...-, η Σοφία Χιλλ και η Αγλαΐα Παππά αναδεικνύονται σε όργανα αλλά όργανα αυτεξούσια που υλοποιούν το όραμα του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Καθηλώνουν (Φωτογραφίες: Johanna Weber).

 

(Ένα διαφωτιστικό, καλόγουστο τρίπτυχο σε χαρτόνι είναι, όπως πάντα, το έντυπο πρόγραμμα της παράστασης)

 

«Θέατρο «Άττις», 14 Ιανουαρίου 2024.