January 10, 2023

Η αρχόντισσα που ’γινε πόρνη ή Ο τολμών νικά

 
Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 179 
 
Είναι όμορφη. Είναι καλλονή. Αλλά στο θέατρο υπάρχουν κι άλλες όμορφες. Πολλές. Υπάρχουν κι άλλες καλλονές. Η Μαρία Ναυπλιώτου, όμως, έχει, επιπλέον, μια αρχοντιά -class. Που σπανίζει. Αν δεν είναι μοναδική. Φέρει μια ποιότητα που παραπέμπει σε ξένες ηθοποιούς. Σε μένα την ευγένεια, τη φινέτσα, την ιδιαίτερη αύρα μιας Ντομινίκ Σαντά μου ’φερε. Απ’ την πρώτη στιγμή που την είδα -και το γραψα τότε. Σε μια ταινία μεσαίου μήκους της Μαρίας Ντούζα -«Από δω και πέρα». Την πρώτη της. Ακόμα χορεύτρια τότε. Που δούλευε και σε διαφημίσεις. Ήταν 1993. Έχουν περάσει
ακριβώς 30 χρόνια.  Ύστερα, η Μαρία Ναυπλιώτου αποφάσισε, απολύτως συνειδητά, να στραφεί στο θέατρο -να κάνει σπουδές υποκριτικής. Η -βουβή- Αντιγόνη στον «Οιδίποδα τύραννο» του Σοφοκλή που ανέβασε, το καλοκαίρι του 1996, ο Νίκος Χαραλάμπους στην Επίδαυρο για το «Σύγχρονο Θέατρο της Αθήνας» του Γιώργου Κιμούλη, πλάι στον ίδιο και στην Άννα Συνοδινού, ήταν η πρώτη της εμφάνιση -μαθήτρια της 
δραματικής σχολής ακόμα. Και η Κάθριν στο «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» του Τένεσι Γουίλιαμς, στην -τότε- Νέα Σκηνή του Εθνικού, με σκηνοθέτη τον Κοραή Δαμάτη, ο πρώτος της ρόλος -16 Ιανουαρίου 1999, η πρεμιέρα, 24 χρόνια πριν. Έκτοτε έκανε -πολύ- θέατρο, έκανε -λιγότερο- κινηματογράφο, έκανε τηλεόραση. Πολλοί ρόλοι, πολλές επιτυχίες. Αλλά δεν επαναπαύτηκε:  
να παίζει ρόλους που «της πηγαίνουν».
Φέτος τόλμησε ν αναλάβει, στο θέατρο «Δημήτρης Χορν», την Φιλουμένα στην «Φιλουμένα Μαρτουράνο» (1946) του Εντουάρντο ντε Φιλίπο: μια πουτάνα της Νάπολης, που ο λεφτάς έμπορος πελάτης της Ντομένικο Σοριάνο την παίρνει απ’ το μπορντέλο, τη σπιτώνει και συζεί μαζί της 26 χρόνια χωρίς να την κάνει επίσημα γυναίκα του. Οπότε, εκείνη στήνει ένα ψέμα, πως είναι, δήθεν, ετοιμοθάνατη, κι ο Σοριάνο 
-ο Ντουμί της- την παντρεύεται, ως τελευταία επιθυμία της, «πριν πεθάνει». Αλλά η Φιλουμένα «ανασταίνεται» και, μάλιστα, του εμφανίζει τρεις μεγάλους γιους της που τους είχε αποκτήσει νέα. Ένας ρόλος καθόλου συμβατός με την εμφάνιση, την ιδιοσυγκρασία, την αρχοντιά της Μαρίας Ναυπλιώτου. Κι όμως τον ανέλαβε και τον έχει σχεδιάσει με μεγάλη προσοχή -φωνή, κίνηση...
Δεν είναι η πρώτη φορά που αναλαμβάνει κάτι «έξω απ τα νερά της». Θυμάμαι μια «Κάρμεν», βασισμένη στο λιμπρέτο της όπερας του Μπιζέ αλλά και στη νουβέλα του Μεριμέ, που ’χε κάνει, το 2010, σε μια αυλή στο Μεταξουργείο και, κατόπιν,
τη μετέφερε στο «Κάππα» ο Στάθης Λιβαθινός. Όπου η Μαρία Ναυπλιώτου είχε επωμιστεί, επίσης με θάρρος και τόλμη, τον επώνυμο ρόλο. Και ο τολμών νικά.
Πλάι της, και τότε ως Χοσέ και τώρα ως Ντομένικο Σοριάνο, ο εξαίρετος Μελέτης Ηλίας -αρσενικό που δεν προβάλλει με χυδαιότητα και φτήνια τη ματσίλα του, όπως συνηθίζεται...- κι άλλοι ταλαντούχοι ηθοποιοί. 
Αλλά την παράσταση του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου τη βρήκα 
άνιση: μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες και στις σχέσεις των ηθοποιών απ’ τη μια, βαρυφορτωμένη και φλύαρη απ’ την άλλη, με «ευρήματα» που σα να θέλουν να τονίσουν απ’ το σκηνοθέτη την εντύπωση «είμαι εδώ» -εκείνη η υστερική Ντιάνα, σα βγαλμένη από κόμικς, πού κολλάει; Γιατί ένα έξοχο υπόδειγμα, ένα μοντέλο γνήσια λαϊκού, άμεσου έργου, μ’ εξαιρετική οικονομία γραμμένου, μια δραματική κωμωδία, που σοφά αρχίζει εκρηκτικά και κορυφώνεται δεξιοτεχνικά και τελειώνει με ύφεση, συγκινητικά, να τα χρειάζεται oλ αυτά; (Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή).

No comments:

Post a Comment