Η κόλαση, είναι «Ο άλλος»...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες. Τέτοια Λόγια... 183

 

Εν θερμώ. Πενήντα πέντε χρόνια -απ’ το 1968- βλέπω τις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Έχω δει περίπου το 95%. Τέτοιο «πράμα» σαν αυτό που ’δα απόψε, Σάββατο βράδυ -μόλις γύρισα- στην «Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», δεν έχω ξαναδεί: «Ο άλλος» Είμαι εμβρόντητος. Απ’ ό,τι άκουσα και απ’ ό,τι είδα. Από κάθε άποψη. Σοκ! Τραυματικό σοκ! Δηλαδή, κάποια στιγμή, σκέφτηκα πως το κάνουν επίτηδες...

Σημειώστε πως η «παράσταση», εκτός από συγγραφέα και σκηνοθέτρια, διαθέτει σύμβουλο δραματουργίας, καλλιτεχνική σύμβουλο σκηνοθεσίας, υπεύθυνους δραματουργικής επεξεργασίας και δραματολόγο παράστασης! Κανείς τους δεν πρόσεξε, δεν αναλογίστηκε, δε δίστασε για το αποτέλεσμα αυτού που θ’ ακούγαμε και θα βλέπαμε; Θα ’πρεπε. Διότι, έτσι, το Εθνικό Θέατρο εκτίθεται (Φωτογραφία:  P MAIDIS).

Ετών 80 αλλά ακούραστη

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 182 

Οι ρίζες της φτάνουν έως το 1893 -130 χρόνια πριν. Όταν ιδρύθηκε η Μαθητική Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών. Η οποία, μέσα στα χρόνια , μετεξελίχθηκε, άλλαξε ονόματα έως το 1942, οπότε και, μεσούσης της Κατοχής, απέκτησε δημόσια

υπόσταση και πήρε το όνομα Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. 28 Φεβρουαρίου του 1943 δόθηκε η πρώτη συναυλία της, με συνθέσεις αποκλειστικά ελλήνων συνθετών και με τους ζώντες εξ αυτών να διευθύνουν τα έργα τους και τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη, πρώτο καλλιτεχνικό διευθυντή της, στο πόντιουμ, για τα έργα αυτών που δε ζούσαν.

Συμπληρώνονται, σε λίγες μέρες, στρογγυλά ολόκληρα 80 χρόνια. Τα 55 απ’ αυτά -απ’ το 1968 που εγκαταστάθηκα στην Αθήνα- την έζησα την Κρατική από κοντά. Ως ακροατής. Στον εξώστη του Ρεξ» -φοιτητής ακόμα-, στον τότε «Ορφέα», στο «Παλλάς», στο Μέγαρο... Από τότε που συμφωνική μουσική, εμείς που 

την αγαπούσαμε, τους χειμώνες, μόνο εκεί μπορούσαμε ν’ ακούσουμε και το καλοκαίρι στο Ηρώδειο. Η ΚΟΑ ήταν που μας έθρεψε. Με τα πάνω της και τα κάτω της. Της το χρωστούμε. 

Φέτος τα γιορτάζει αυτά τα 80 χρόνια της, με καλλιτεχνικό διευθυντή της πια, απ’ το 2000, μετά τον Οικονομίδη και τους Θεόδωρο Βαβαγιάννη, Ανδρέα Παρίδη, Μάνο Χατζιδάκι, Γιάννη Ιωαννίδη, Αλέξανδρο Συμεωνίδη, Άρη Γαρουφαλή, Βύρωνα Φιδετζή, Βασίλη Χριστόπουλο και Στέφανο Τσιαλή που μεσολάβησαν, τον Λουκά Καρυτινό. Και με την αφορμή αυτή ανέθεσε στη διακεκριμένη ζωγράφο και γλύπτρια  Εριέττα Βορδώνη να ετοιμάσει μια καρφίτσα της οποίας είχε τη σύλληψη και την επιμέλεια της κατασκευής που την ανέλαβε το Εργαστήριο «Regina». Κομψότατο το αποτέλεσμα που το συνοδεύει το μότο της καλλιτέχνιδας «Η μουσική μας ταξιδεύει στο άπειρο».

Να ευχηθώ στην ΚΟΑ να τα χιλιάσει. Στο Μέγαρο θα είμαι την επόμενη Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου, με την καρφίτσα στο πέτο, για την επετειακή συναυλία της -αρχιμουσικός ο Λουκάς

Καρυτινός, σολίστες η ρουμάνα αλλά δική μας πια σοπράνο Τσέλια Κοστέα κι ο σπουδαίος ρόσος βιολονίστας Βαντίμ Ρέπιν που ζει στην Βιένη, έργα Τέιλορ, Τσαϊκόφσκι, Μάλερ.

Στάνκογλου the Greek

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 181

Έχω δει τον Γιάννη Στάνκογλου πολλές φορές. Ίσως και σ’ όλους τους ρόλους του στη σκηνή. Ποτέ δεν τον είδα τόσο μεστό, τόσο ώριμο, όσο στον «Ζορμπά» που παρουσιάστηκε στον «Ελληνικό Κόσμο». Να ερμηνεύει τον επώνυμο ρόλο -του Αλέξη Ζορμπά-, μ’ ελληνική γνησιότητα, κρατώντας ολόκληρη την παράσταση στους ώμους του. Ένα ρόλο που δεν του ταίριαζε κουτί αλλά τον σχεδίασε -φωνή, κίνηση...-, τον γέμισε, τον δούλεψε, τον υπερασπίστηκε μ’ όλη του την ψυχή κι όλο του το κορμί. 

Σίγουρα, αποφασιστική ήταν η στήριξη κι η καθοδήγηση του σκηνοθέτη Γιάννη Κακλέα που συνυπέγραφε, μαζί με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, την πολύ καλή θεατρική απόδοση κι επεξεργασία του μυθιστορήματος του Νίκου Καζαντζάκη. Με -πλάι στον Γιάννη Στάνκογλου- την πάντα σημαντική και με

χιούμορ Όλια Λαζαρίδου ως Μαντάμ Ορτάνς, τον καλό αλλά εδώ λίγο υποτονικό Αιμιλιανό Σταματάκη στο ρόλο του Συγγραφέα, την Ηλιάνα Μαυρομάτη ως Χήρα Σουρμελίνα κι έναν πολυμελή θίασο -μια παραγωγή που δεν τσιγκουνεύτηκε τα μέσα- απ’ τον οποίο ξεχώρισα τον Μαυραντώνη του Ιβάν Σβιτάιλο - ηθοποιός με μέγεθος και κύρος.

Ο Γιάννης Κακλέας είχε οργανώσει άριστα μια από τις καλύτερες «μεγάλες» παραστάσεις του -έληξε την Κυριακή, την τελευταία της είδα. Αλλά εκείνη τη

σκηνή στο καφέ σαντάν, με τις ημίγυμνες χορεύτριες στα ορια(ε)ντάλ και το σεξ στο σεπαρέ, τι την ήθελε; Φτήνυνε το σύνολο και κατέβασε το επίπεδο.