Πέθανε μια Σπουδαία Ηθοποιός

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 140

 

Πέθανε τον Απρίλιο. Στα 93 της χρόνια. Το μάθαμε μόλις χτες, τρεις μήνες μετά. Οι συγγενείς της δεν ειδοποίησαν. Το χειρότερο ήταν ο τίτλος με τον οποίο το ανάγγειλαν οι εφημερίδες κι οι ιστοσελίδες: «Πέθανε η Μάχη από τα ‘Εγκλήματα’». Λογικό απ’ τη μια -για να καταλάβει το μεγάλο κοινό ποια ήταν. Άδικο απ’ την άλλη για την Σούλα Αθανασιάδου. Ο τίτλος θα ’πρεπε να ’ταν «Πέθανε μια Σπουδαία Ηθοποιός». Γιατί αυτό ήταν η Σούλα Αθανασιάδου: μια Σπουδαία Ηθοποιός.

Γεννημένη το 1929 στον Πειραιά, απόφοιτη 1952 της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης, απ’ την ίδια χρονιά στη σκηνή, η Σούλα Αθανασιάδου, σύζυγος ενός επίσης εξαιρετικού ηθοποιού, του Γ. Δάνη, έπαιξε δεκάδες ρόλους στο θέατρο έως το 2006, λιγότερους στον κινηματογράφο, για να γίνει ευρύτερα γνωστή, μεγάλη σε ηλικία πια, απ’ την τηλεόραση και σειρές όπως τα «Εγκλήματα» ή το «Λόγω τιμής». Και ξεχώριζε πάντα. Σ’ ό,τι κι αν έκανε. Η Σούλα Αθανασιάδου κατατασσόταν στα «μπουντέλια» του θεάτρου, κατά τη θεατρική ορολογία -στους ηθοποιούς δεύτερων, κυρίως, ρόλων που, κάποτε, στηρίζουν την παράσταση περισσότερο απ’ τους πρωταγωνιστές: αθόρυβη, διακριτική. Και με χιούμορ.

Θέλω να καταθέσω τρεις προσωπικές στιγμές μου απ’ την επαφή μου με την ηθοποιό Σούλα Αθανασιάδου. Ως θεατής.

Καλοκαίρι του 1974. Στο τότε θερινό θέατρο «Αττικόν» της Κοδριγκτώνος: έχουν κάνει θίασο με τον άντρα της, τον Δάνη, κι έχουν ανεβάσει τον «Τύραννο», μια δραματική κομεντί των Άλκη Παπά και Βασίλη Ιμπροχώρη -ένα ήσσον έργο, κάτι από «Δεσποινίς ετών 39». Παίζει μια γεροντοκόρη. Την ανακαλύπτω. Και δε θα την ξεχάσω ποτέ.

Χειμώνας 1983/1984. Στο Υπόγειο του «Θεάτρου Τέχνης» ο Κάρολος Κουν έχει ανεβάσει την «Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη -έξοχο έργο, έξοχη παράσταση, Η Σούλα Αθανασιάδου παίζει την Βαγγελιώ. Έχει μια σκηνή που ξυπνάει κι αλαφιασμένη διηγείται ένα όνειρο που είδε. Δε θα την ξεχάσω ποτέ.

Καλοκαίρι του 1997. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ξεκινάει το «Θέατρο του Νέου Κόσμου με μια θεατροποιημένη σύνθεση απ’ τον «Κοινό λόγο» της Έλλης Παπαδημητρίου -καταγραμμένες μαρτυρίες απλών ανθρώπων από κρίσιμες στιγμές της ελληνικής ιστορίας. Μια παράσταση δυνατή. Με πέντε γυναίκες. Η Σούλα Αθανασιάδου, την κλείνει με το μονόλογο μιας ηλικιωμένης που έψαξε, ξέθαψε και βρήκε τα κόκαλα του αντάρτη γιου της, εκτελεσμένου στον Εμφύλιο και ριγμένου ανώνυμα σ’ έναν τάφο. Δε θα την ξεχάσω ποτέ.

Η παράσταση σώζεται, ευτυχώς, μαγνητοσκοπημένη στη σελίδα του «Θεάτρου του Νέου Κόσμου» απ’ όπου την παίρνω και την αναρτώ. Δείτε την! Και δείτε την Σούλα Αθανασιάδου στο μονόλογο αυτό (από το 1.22΄35΄΄ έως το 1 30΄44΄΄). Θα καταλάβετε. Ένα μάθημα!

Ας είναι αναπαυμένη η Σπουδαία αυτή η Ηθοποιός. Που ήταν και σπουδαίος άνθρωπος. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος μου μίλησε για μια κίνηση που ’χε κάνει για να τον βοηθήσει σε μια δύσκολη στιγμή του, όταν σχεδόν δεν τη γνώριζε κι όταν σχεδόν δεν τον γνώριζε.