«Enter Achilles» / Σύλληψη - σκηνοθεσία - χορογραφία (μαζί με τους ερμηνευτές, πρώην και νυν): Λόιντ Νιούσον (DV8 Physical Theatre).
Οκτώ άντρες. Ο πρώτος θα ξυπνήσει με ένα όνειρο κάπως αγριευτικό -άντρες απειλητικοί. Πλάι του, ξαπλωμένη, η σύντροφός του: μία φουσκωτή, πλαστική κούκλα, αντικείμενο του πόθου και του πάθους του αλλά και της τρυφερότητάς του -πόση μοναξιά.... Και, μετά, θα βρεθεί με την παρέα του στον κατεξοχήν αγγλικό αντροκρατούμενο χώρο: μία παμπ. Άντρες -πολύ άντρες..., πολύ Άγγλοι, έως εθνικιστές...-, της εργατικής τάξης, κάπου στην Βόρεια Αγγλία, που θα κανιβαλίσουν: βγαλμένοι από τα γυμναστήρια, επιδεικνύουν τα μούσκουλά τους, γυμνοί κορμοί, τατουάζ παντού, πίνουν -πίνουν πολύ, μπύρες, μπύρες και άλλες μπύρες, το ποτήρι στο χέρι συνέχεια, μπεκρουλιάζουν, μεθούν, παραπατούν...-, καπνίζουν σαν φουγάρα, κάνουν πλάκες -χιούμορ φτηνό, χοντρό, χυδαίο-, βρίζουν, λένε μαλακίες, φτύνουν, μιλούν για τα πουλιά τους, μιλούν περιφρονητικά για το γυναικείο φύλο, κατεβάζουν τα παντελόνια τους, κατεβάζουν τα βρακιά τους, δείχνουν τους κώλους τους, χουφτώνουν τα αρχίδια τους, κοροϊδεύουν τις «αδερφές», μιμούνται σεξουαλικές πράξεις μεταξύ τους, βία, επιθετικότητα, ασκήμια, χουλιγκανισμοί, ριψοκίνδυνες συμπεριφορές, παλεύουν, αρπάζονται, τσακώνονται, καυγαδίζουν, τα σπάνε, η τηλεόραση ανοιχτή, δείχνει ποδόσφαιρο βέβαια, απλώνουν παντού σημαιάκια 
της Εθνικής τους... Αντρίλα, ματσίλα, τεστοστερόνη που ξεχειλίζει. Ανάμεσά τους θα βρεθεί και ένας ξένος -κοντούλης και σκουρόχρωμος, οι άλλοι, πανύψηλοι, τον περνούν ένα κεφάλι. Ένας ξένος που χορεύει πιο «τρυφερά». Είναι, ίσως, γκέι; Είναι, ίσως, άντρας στρέιτ αλλά διαφορετικός από τα στερεότυπά τους; Θα του κάνουν μπούλινγκ, θα τον κράξουν, εκείνος θα πετάξει τα ρούχα του και θα μείνει με ένα κολάν αλλά Σούπερμαν, θα τους αιφνιδιάσει, θα τους τρομάξει αλλά, τελικά, θα τον πετάξουν από το παράθυρο. Ο ξένος, όμως, θα επανέλθει και, σιγά-σιγά, θα ενσωματωθεί μαζί τους. Και, ύστερα, κάποιος θα ανακαλύψει τη φουσκωτή κούκλα του φίλου τους. Θα τον λοιδορήσουν, θα την λοιδορήσουν, θα την κακομεταχειριστούν, ένα κορίτσι «από την πλατεία» θα τους πει ότι αυτό είναι σεξιστικό, αντιφεμινιστικό, «σκάσε» θα της φωνάξουν, θα βιάσουν την κούκλα, στο τέλος θα την σκίσουν, η κούκλα θα ξεφουσκώσει και αυτός που την είχε σύντροφό του θα τη θρηνήσει. Τραγούδια ποπ, έθνικ, ντίσκο..., από REM μέχρι Queen και «Bohemian Rhapsody», μέχρι Bee Gees και «Stayin’ Alive» και ένα φινάλε μελαγχολικό, αδιέξοδο, με το
δάπεδο να κλίνει, να γέρνει, οι καρέκλες και τα αντικείμενα να γκρεμίζονται, κάτι σαν «Τιτανικός», ο άντρας που έχασε την κούκλα του να προσπαθεί να ισορροπήσει ενώ ο ξένος, από ψηλά, τραγουδάει «To Dream the Impossible Dream» από τον «Άνθρωπο από την Μάντσα». Ο Αυστραλός Λόιντ Νιούσον, χορευτής και χορογράφος, ιδρυτής και εμψυχωτής του «DV8 Physical Theatre» δημιούργησε (1995), για την ομάδα του, την παράσταση «Enter Achilles» («Εισέρχεται ο Αχιλλέας») -τίτλος αινιγματικός, που παραπέμπει στην «Ιλιάδα» και σε ένα από τα πρότυπα αρρενωπότητας, τον Αχιλλέα-, παράσταση που είχε εξαιρετική επιτυχία, παίχτηκε, ξαναπαίχτηκε αναθεωρημένη... -μία παράσταση εμβληματική, η οποία κατατάσσεται στο χορό αλλά άμεσα σχετίζεται και με το θέατρο, άπτεται, μάλιστα, του «in-yer-face theatre» -του «θέατρου στα-μούτρα-σου», είδους θεάτρου σκληρότητας, το οποίο αναπτύχθηκε στην Βρετανία τη δεκαετία του ’90. Την παράσταση αυτή φέτος (2020) ο Λόιντ Νιούσον αναβίωσε για την ομάδα χορού «Rambert» προσθέτοντας εκσυγχρονισμούς, όπως το Brexit και, στην τηλεόραση, οι διαδηλώσεις γι αυτό και άλλα επίκαιρα στοιχεία. Αλλά αυτά δεν έκαναν τη διαφορά, πινελιές καινούργιες μόνον είναι. Το «Enter Achilles» δεν θα άντεχε στο χρόνο, αν δεν διέθετε τη δυναμική την οποία φέρει. Ο Νιούσον έχει σχεδιάσει μία παράσταση εξαιρετικά προσεγμένη στις λεπτομέρειες, εξαιρετικά ισορροπημένη, εξαιρετικά μετρημένη, εξαιρετικά σαφή, με εκρηκτική εσωτερική ενέργεια, μία παράσταση «ενοχλητική» αλλά και απολαυστικά αστεία, που δεξιοτεχνικά αφήνει, μέσα από ρωγμές, να διακρίνονται η ανασφάλεια, οι φοβίες, οι ευαισθησίες -γιατί όχι και ομοφυλόφιλα ψήγματα- αυτών των «τόσο αρσενικών» αλλά και τόσο ευάλωτων, οι καλά κρυμμένες κάτω από τις μάσκες της επιβεβλημένης
αρρενωπότητας και της κυρίαρχης εικόνας του ανδρισμού. Το φινάλε της δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Οι οκτώ χορευτές του, οι «καταπιεσμένοι» μέσα στο εμπνευσμένο πρωτότυπο σκηνικό του Ίαν ΜακΝιλ -αυτή η χαμηλοτάβανη παμπ με το τζουκ μποξ, που οι άντρες είναι ψηλότεροι από τους τοίχους της-, ιδανικά επιλεγμένοι, υπηρετούν αξιοθαύμαστα, υπό τους ήχους της πρωτότυπης μουσικής του Έιντριαν Τζόνστον, το όραμα του σκηνοθέτη/χορογράφου, προσφέροντας ένα συναρπαστικό, καθηλωτικό παραστασιακό αποτέλεσμα. Μία παράσταση ευφρόσυνη, ξεσηκωτική, αστεία αλλά και μελαγχολική, που είμαι σίγουρος ότι θα σας ενθουσιάσει. Να τη δείτε! (Φωτογραφίες: Miguel Altunaga).
(Απολύτως κατατοπιστικό, κυρίως μέσω μιας μεταφρασμένης συνέντευξης του Λόιντ Νιούσον που περιλαμβάνει, το δωρεάν, δίγλωσσο -ελληνικά και αγγλικά- έντυπο πρόγραμμα της παράστασης).
«Στέγη» Ιδρύματος Ωνάση / Κεντρική Σκηνή, Ομάδα Χορού «Rambert» / Θέατρο «Sadler’s Wells», 19 Φεβρουαρίου 2020.
της Εθνικής τους... Αντρίλα, ματσίλα, τεστοστερόνη που ξεχειλίζει. Ανάμεσά τους θα βρεθεί και ένας ξένος -κοντούλης και σκουρόχρωμος, οι άλλοι, πανύψηλοι, τον περνούν ένα κεφάλι. Ένας ξένος που χορεύει πιο «τρυφερά». Είναι, ίσως, γκέι; Είναι, ίσως, άντρας στρέιτ αλλά διαφορετικός από τα στερεότυπά τους; Θα του κάνουν μπούλινγκ, θα τον κράξουν, εκείνος θα πετάξει τα ρούχα του και θα μείνει με ένα κολάν αλλά Σούπερμαν, θα τους αιφνιδιάσει, θα τους τρομάξει αλλά, τελικά, θα τον πετάξουν από το παράθυρο. Ο ξένος, όμως, θα επανέλθει και, σιγά-σιγά, θα ενσωματωθεί μαζί τους. Και, ύστερα, κάποιος θα ανακαλύψει τη φουσκωτή κούκλα του φίλου τους. Θα τον λοιδορήσουν, θα την λοιδορήσουν, θα την κακομεταχειριστούν, ένα κορίτσι «από την πλατεία» θα τους πει ότι αυτό είναι σεξιστικό, αντιφεμινιστικό, «σκάσε» θα της φωνάξουν, θα βιάσουν την κούκλα, στο τέλος θα την σκίσουν, η κούκλα θα ξεφουσκώσει και αυτός που την είχε σύντροφό του θα τη θρηνήσει. Τραγούδια ποπ, έθνικ, ντίσκο..., από REM μέχρι Queen και «Bohemian Rhapsody», μέχρι Bee Gees και «Stayin’ Alive» και ένα φινάλε μελαγχολικό, αδιέξοδο, με το
δάπεδο να κλίνει, να γέρνει, οι καρέκλες και τα αντικείμενα να γκρεμίζονται, κάτι σαν «Τιτανικός», ο άντρας που έχασε την κούκλα του να προσπαθεί να ισορροπήσει ενώ ο ξένος, από ψηλά, τραγουδάει «To Dream the Impossible Dream» από τον «Άνθρωπο από την Μάντσα». Ο Αυστραλός Λόιντ Νιούσον, χορευτής και χορογράφος, ιδρυτής και εμψυχωτής του «DV8 Physical Theatre» δημιούργησε (1995), για την ομάδα του, την παράσταση «Enter Achilles» («Εισέρχεται ο Αχιλλέας») -τίτλος αινιγματικός, που παραπέμπει στην «Ιλιάδα» και σε ένα από τα πρότυπα αρρενωπότητας, τον Αχιλλέα-, παράσταση που είχε εξαιρετική επιτυχία, παίχτηκε, ξαναπαίχτηκε αναθεωρημένη... -μία παράσταση εμβληματική, η οποία κατατάσσεται στο χορό αλλά άμεσα σχετίζεται και με το θέατρο, άπτεται, μάλιστα, του «in-yer-face theatre» -του «θέατρου στα-μούτρα-σου», είδους θεάτρου σκληρότητας, το οποίο αναπτύχθηκε στην Βρετανία τη δεκαετία του ’90. Την παράσταση αυτή φέτος (2020) ο Λόιντ Νιούσον αναβίωσε για την ομάδα χορού «Rambert» προσθέτοντας εκσυγχρονισμούς, όπως το Brexit και, στην τηλεόραση, οι διαδηλώσεις γι αυτό και άλλα επίκαιρα στοιχεία. Αλλά αυτά δεν έκαναν τη διαφορά, πινελιές καινούργιες μόνον είναι. Το «Enter Achilles» δεν θα άντεχε στο χρόνο, αν δεν διέθετε τη δυναμική την οποία φέρει. Ο Νιούσον έχει σχεδιάσει μία παράσταση εξαιρετικά προσεγμένη στις λεπτομέρειες, εξαιρετικά ισορροπημένη, εξαιρετικά μετρημένη, εξαιρετικά σαφή, με εκρηκτική εσωτερική ενέργεια, μία παράσταση «ενοχλητική» αλλά και απολαυστικά αστεία, που δεξιοτεχνικά αφήνει, μέσα από ρωγμές, να διακρίνονται η ανασφάλεια, οι φοβίες, οι ευαισθησίες -γιατί όχι και ομοφυλόφιλα ψήγματα- αυτών των «τόσο αρσενικών» αλλά και τόσο ευάλωτων, οι καλά κρυμμένες κάτω από τις μάσκες της επιβεβλημένης
αρρενωπότητας και της κυρίαρχης εικόνας του ανδρισμού. Το φινάλε της δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Οι οκτώ χορευτές του, οι «καταπιεσμένοι» μέσα στο εμπνευσμένο πρωτότυπο σκηνικό του Ίαν ΜακΝιλ -αυτή η χαμηλοτάβανη παμπ με το τζουκ μποξ, που οι άντρες είναι ψηλότεροι από τους τοίχους της-, ιδανικά επιλεγμένοι, υπηρετούν αξιοθαύμαστα, υπό τους ήχους της πρωτότυπης μουσικής του Έιντριαν Τζόνστον, το όραμα του σκηνοθέτη/χορογράφου, προσφέροντας ένα συναρπαστικό, καθηλωτικό παραστασιακό αποτέλεσμα. Μία παράσταση ευφρόσυνη, ξεσηκωτική, αστεία αλλά και μελαγχολική, που είμαι σίγουρος ότι θα σας ενθουσιάσει. Να τη δείτε! (Φωτογραφίες: Miguel Altunaga).
(Απολύτως κατατοπιστικό, κυρίως μέσω μιας μεταφρασμένης συνέντευξης του Λόιντ Νιούσον που περιλαμβάνει, το δωρεάν, δίγλωσσο -ελληνικά και αγγλικά- έντυπο πρόγραμμα της παράστασης).
«Στέγη» Ιδρύματος Ωνάση / Κεντρική Σκηνή, Ομάδα Χορού «Rambert» / Θέατρο «Sadler’s Wells», 19 Φεβρουαρίου 2020.
No comments:
Post a Comment