Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής: συναυλία «Η μαγεία του Αντόνιο Βιβάλντι» / Μουσική διεύθυνση: Μάρκελλος Χρυσικόπουλος. Σολίστ: Ρομίνα Μπάσο, μέτζο σοπράνο.
Μία σπουδαία φωνή: η ιταλίδα μέτζο Ρομίνα Μπάσο. Ένας τσεμπαλίστας που εξελίχθηκε σε αρχιμουσικό ο οποίος εμφανίζεται όλο και ωριμότερος: ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος. Και ένα μουσικό σύνολο εξαιρετικά δεμένο και, παρά τις αντιξοότητες που έχει συναντήσει, διαρκώς εξελισσόμενο: η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής. Όλοι «ειδικευμένοι» -χωρίς να είναι «κολλημένοι» σ’ αυτό-, και με ήδη εξαίρετες επιδόσεις στο ενεργητικό τους, στο μπαρόκ και στον πρώιμο κλασικισμό. Ήταν επόμενο μία συναυλία αφιερωμένη στην «Μαγεία του Αντόνιο Βιβάλντι», του βενετσιάνου συνθέτη που το τάλαντό του κάρπισε στο πρώτο μισό του 18ου αιώνα, ενός από τους σημαντικότερους αν όχι του κορυφαίου εκφραστή του ιταλικού μπαρόκ, με τους συγκεκριμένους συντελεστές να έχει την αναμενόμενη επιτυχία. Όπερ και εγένετο. Μόνο που το αποτέλεσμα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Καταρχάς ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, εκτός από
την εξέλιξή του ως αρχιμουσικός, διακρίνεται για τις ιδιαίτερες επιλογές του στα προγράμματα των συναυλιών του. Αυτή τη φορά επέλεξε, ανοίγοντας τα αστείρευτα σεντούκια του πολυγραφότατου συνθέτη, ένα πρόγραμμα αποκλειστικά με Βιβάλντι και με σολίστα μία μέτζο με «ειδικότητα» στον Βιβάλντι όπου έχει διαπρέψει. Με την οποία συνεργάζεται εδώ και χρόνια σε όλες τις -πολλές- έως τώρα εμφανίσεις της στην Ελλάδα αλλά έχει συνεργαστεί και σε ηχογράφηση. Αυτή η όσμωση ήταν φανερή. Η Ρομίνα Μπάσο, κομψότατη -κοντοκουρεμένο μαλλάκι, μαύρο στενό παντελόνι έξοχα συνδυασμένο με ένα λαμπερό, στενό, μαύρο παγιετέ σακάκι στο πρώτο μέρος, με μία διάφανη μαύρη τουνίκ στο δεύτερο-, εκφραστικότατη, με φωνή σε πλήρη ακμή ακόμη, ζεστό φωνητικό μέταλλο, εξαιρετικούς εσωτερικούς ρυθμούς, τραγούδησε -ερμήνευσε είναι το ορθό- άριες του Βιβάλντι με σθένος, με κύρος, με γνώση, με βαθύ αίσθημα και με μία εκπληκτική τεχνική -εξαιρετικό φραζάρισμα με το τραγανιστό ρω της, να βγαίνουν από το λαρύγγι της ανεπαισθήτως, σαν σχεδόν
αδιόρατα νήματα, λεπτές ηχητικές αποχρώσεις και κατευθείαν, με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, να περνάει σε εκρήξεις συναρπαστικές: από την όπερά του «Φαρνάκη» (1727), απο το ορατόριο «Ιουδίθ θριαμβεύουσα» (περίπου 1716-1717), δύο από την όπερα «Ορλάνδος μαινόμενος» (1727), από τη σερενάτα-παστίτσο «Απελευθερωμένη Ανδρομέδα» (1727) και από την όπερα «Άργιπος» (1730), άρια με την οποία έκλεισε το κανονικό πρόγραμμα. Που το άνοιξε η ορχήστρα με την «Τρέλα», R.V. 63, προφανώς μεταγραφή για σύνολο δωματίου της Σονάτας για δύο βιολιά και μπάσο κοντίνουο, έργο 1, αρ. 12 (1705).
Στο πρώτο μέρος ακούσαμε από την Καμεράτα και το Κοντσέρτο για μαντολίνο R.V. 425 (1725), όπου ο Θεόδωρος Κίτσος άφησε τη γιγάντια θεόρβη του, το όργανο που παίζει στην ορχήστρα, και πέρασε στο προσκήνιο και στο αντιστρόφως αναλόγου μεγέθους μαντολίνο ως σολίστ, διαπρέποντας -με την αγαστή συνεργασία του μαέστρου που, απόλυτος γνώστης του ύφους, οδήγησε το σύνολο να αγκαλιάσει διακριτικά τον «μικρό» ήχο του μαντολίνου-, ενώ, στη συνέχεια, ο ίδιος συνόδευσε με το μαντολίνο του -ένα συναρπαστικό «ντουέτο» πλαισιωμένο από την Καμεράτα- και την μέτζο στην άριά της από το «Ιουδίθ θριαμβεύουσα» που ακολουθούσε. Το δεύτερο μέρος άνοιξε και πάλι η Καμεράτα με το κοντσέρτο για δύο βιολιά, R.V. 522, το αρ. 8 από τη συλλογή «Ο Αρμονικός Οίστρος», έργο 3 (1711) -αποτελεσματικότατοι σολίστες, ο εξάρχων της Καμεράτας Σέρτζιου Ναστάσα και η Οτίλια Αλιτέι, μέλος της- ενώ την ακούσαμε και στην Συμφωνία (Κοντσέρτο) για έγχορδα R.V. 127 (χρονολογείται μεταξύ 1717 και 1736). Η βραδιά -μία βραδιά κερδισμένη και καλαίσθητη, με την οθόνη στο φόντο να βάφεται με χρώματα και σχέδια αφηρημένα- ολοκληρώθηκε -η έκπληξη-«απιστία» στον Βιβάλντι- με Χέντελ: η υπέροχη πάντα Ρομίνα
Μπάσο, με «καβαλιέρο» τον Αλέξανδρο Οικονόμου της Καμεράτας και το μπαρόκ φαγκότο του και πλαισιωμένη από την ορχήστρα, τραγούδησε, ως ανκόρ, μία άρια από τον «Ρινάλντο» (1711) του Τζορτζ Φρίντερικ (Γκέοργκ Φρίντριχ) Χέντελ γοητεύοντας και πάλι (Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος).
(Ένα -δωρεάν- καλόγουστο έντυπο δίπτυχο με τα απολύτως βασικά συνόδευε τη συναυλία. Προσωπικά θα ήθελα περισσότερα στοιχεία για τα έργα και πιο εκτεταμένα βιογραφικά).
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» / Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος», 10 Φεβρουαρίου 2020.
την εξέλιξή του ως αρχιμουσικός, διακρίνεται για τις ιδιαίτερες επιλογές του στα προγράμματα των συναυλιών του. Αυτή τη φορά επέλεξε, ανοίγοντας τα αστείρευτα σεντούκια του πολυγραφότατου συνθέτη, ένα πρόγραμμα αποκλειστικά με Βιβάλντι και με σολίστα μία μέτζο με «ειδικότητα» στον Βιβάλντι όπου έχει διαπρέψει. Με την οποία συνεργάζεται εδώ και χρόνια σε όλες τις -πολλές- έως τώρα εμφανίσεις της στην Ελλάδα αλλά έχει συνεργαστεί και σε ηχογράφηση. Αυτή η όσμωση ήταν φανερή. Η Ρομίνα Μπάσο, κομψότατη -κοντοκουρεμένο μαλλάκι, μαύρο στενό παντελόνι έξοχα συνδυασμένο με ένα λαμπερό, στενό, μαύρο παγιετέ σακάκι στο πρώτο μέρος, με μία διάφανη μαύρη τουνίκ στο δεύτερο-, εκφραστικότατη, με φωνή σε πλήρη ακμή ακόμη, ζεστό φωνητικό μέταλλο, εξαιρετικούς εσωτερικούς ρυθμούς, τραγούδησε -ερμήνευσε είναι το ορθό- άριες του Βιβάλντι με σθένος, με κύρος, με γνώση, με βαθύ αίσθημα και με μία εκπληκτική τεχνική -εξαιρετικό φραζάρισμα με το τραγανιστό ρω της, να βγαίνουν από το λαρύγγι της ανεπαισθήτως, σαν σχεδόν
αδιόρατα νήματα, λεπτές ηχητικές αποχρώσεις και κατευθείαν, με απαράμιλλη δεξιοτεχνία, να περνάει σε εκρήξεις συναρπαστικές: από την όπερά του «Φαρνάκη» (1727), απο το ορατόριο «Ιουδίθ θριαμβεύουσα» (περίπου 1716-1717), δύο από την όπερα «Ορλάνδος μαινόμενος» (1727), από τη σερενάτα-παστίτσο «Απελευθερωμένη Ανδρομέδα» (1727) και από την όπερα «Άργιπος» (1730), άρια με την οποία έκλεισε το κανονικό πρόγραμμα. Που το άνοιξε η ορχήστρα με την «Τρέλα», R.V. 63, προφανώς μεταγραφή για σύνολο δωματίου της Σονάτας για δύο βιολιά και μπάσο κοντίνουο, έργο 1, αρ. 12 (1705).
Στο πρώτο μέρος ακούσαμε από την Καμεράτα και το Κοντσέρτο για μαντολίνο R.V. 425 (1725), όπου ο Θεόδωρος Κίτσος άφησε τη γιγάντια θεόρβη του, το όργανο που παίζει στην ορχήστρα, και πέρασε στο προσκήνιο και στο αντιστρόφως αναλόγου μεγέθους μαντολίνο ως σολίστ, διαπρέποντας -με την αγαστή συνεργασία του μαέστρου που, απόλυτος γνώστης του ύφους, οδήγησε το σύνολο να αγκαλιάσει διακριτικά τον «μικρό» ήχο του μαντολίνου-, ενώ, στη συνέχεια, ο ίδιος συνόδευσε με το μαντολίνο του -ένα συναρπαστικό «ντουέτο» πλαισιωμένο από την Καμεράτα- και την μέτζο στην άριά της από το «Ιουδίθ θριαμβεύουσα» που ακολουθούσε. Το δεύτερο μέρος άνοιξε και πάλι η Καμεράτα με το κοντσέρτο για δύο βιολιά, R.V. 522, το αρ. 8 από τη συλλογή «Ο Αρμονικός Οίστρος», έργο 3 (1711) -αποτελεσματικότατοι σολίστες, ο εξάρχων της Καμεράτας Σέρτζιου Ναστάσα και η Οτίλια Αλιτέι, μέλος της- ενώ την ακούσαμε και στην Συμφωνία (Κοντσέρτο) για έγχορδα R.V. 127 (χρονολογείται μεταξύ 1717 και 1736). Η βραδιά -μία βραδιά κερδισμένη και καλαίσθητη, με την οθόνη στο φόντο να βάφεται με χρώματα και σχέδια αφηρημένα- ολοκληρώθηκε -η έκπληξη-«απιστία» στον Βιβάλντι- με Χέντελ: η υπέροχη πάντα Ρομίνα
Μπάσο, με «καβαλιέρο» τον Αλέξανδρο Οικονόμου της Καμεράτας και το μπαρόκ φαγκότο του και πλαισιωμένη από την ορχήστρα, τραγούδησε, ως ανκόρ, μία άρια από τον «Ρινάλντο» (1711) του Τζορτζ Φρίντερικ (Γκέοργκ Φρίντριχ) Χέντελ γοητεύοντας και πάλι (Φωτογραφίες: Ανδρέας Σιμόπουλος).
(Ένα -δωρεάν- καλόγουστο έντυπο δίπτυχο με τα απολύτως βασικά συνόδευε τη συναυλία. Προσωπικά θα ήθελα περισσότερα στοιχεία για τα έργα και πιο εκτεταμένα βιογραφικά).
Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» / Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος», 10 Φεβρουαρίου 2020.
No comments:
Post a Comment