Ο Αρλεκίνος είναι ζωντανός και καλά και ζει στο Μπέργκαμο

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 1

Ξύπνησα απότομα σήμερα: «Λες; Απ’ το Μπέργκαμο δεν είναι;». Κατά εκατοντάδες πεθαίνουν κάθε μέρα στην Ιταλία απ’ τον ιό. Η Λομβαρδία έχει τα πρωτεία. Και το Μπέργκαμο έχει πληγεί όσο καμιά άλλη πόλη -«εξακόσιους ενταφιάσαμε ή κάψαμε απ’ την 1η Μαρτίου», λέει ο ιδιοκτήτης ενός γραφείου τελετών, χτες το διάβαζα. «Λες; Ο Αρλεκίνος μπεργκαμάσκικα δε μιλάει; Εκεί δεν είναι ‘Το Σπίτι του Αρλεκίνου’;». Ύστερα, όταν ξύπνησα εντελώς και στανιάρησα και το μυαλό καθάρισε, το καλοσκέφτηκα: «Τι λες τώρα; Τι λες; Να πέθανε ο Αρλεκίνος; Ο Αρλεκίνος που γεννήθηκε τον 11ο αιώνα, έγινε ο Αρλεκίνος που ξέρουμε απ’ τον 16ο, ο Γκολντόνι τον ονομάτισε Τρουφαλντίνο και τον δόξασε, τον εκτόξευσε στο διάστημα, στον ‘Αρλεκίνο, υπηρέτη δυο αφεντάδων’ απ’ το 1746; Ο Αρλεκίνος θ’ άφηνε έτσι, μόνη, την Κολουμπίνα του -που ο Γκολντόνι τη βάφτισε Σμεραλντίνα; Τι λες; Εδώ ζει -στα 91 του- ο υπέροχος Κύριος Φερούτσιο Σολέρι, ο δεύτερος, μετά τον Μαρτσέλο Μορέτι, Τρουφαλντίνο/Αρλεκίνος του Τζόρτζιο

Στρέλερ, που ευλογηθήκαμε να τον δούμε, εμβρόντητοι, το ’98, στην ιστορική (1947) παράσταση του «Πίκολο Τεάτρο», να ‘ίπταται’, να εκρήγνυται στο Ηρώδειο, στα 69 του, 42 χρόνια αφότου πρωτόπαιξε το ρόλο... Για να παραφράσω το μουσικό θέαμα «Jacques Brel Is Alive and Well and Living in Paris» («O Ζακ Μπρελ είναι ζωντανός και καλά και ζει στο Παρίσι»), ο Αρλεκίνος είναι ζωντανός και καλά και ζει στο Μπέργκαμο. Διότι ο Αρλεκίνος ποτέ δεν πεθαίνει. Όπως και το Θέατρο. Σύντομα θα ’ναι και πάλι κοντά μας. Και θα γελάμε μαζί του. Ίσως να μας βγάζει και κανένα δάκρυ, εκεί στην άκρη του ματιού.

(Αφιερωμένο στον Γιώργο Αρμένη και την Όλια Λαζαρίδου, τον πρώτο Τρουφαλντίνο/Αρλεκίνο και την πρώτη Σμεραλντίνα/Κολουμπίνα -υπέροχους- που είδα στη σκηνή, το μακρινό ’76, στο «Βεάκη» -«Λαϊκή Σκηνή» του «Θεάτρου Τέχνης» του Κάρολου Κουν-, στη σκηνοθεσία του Γιώργου Λαζάνη, και τους άλλους που ήταν μαζί τους. Και στον Μεγάλο Φερούτσιο Σολέρι).