Το Σύμφωνο Συμβίωσης το οποίο ψηφίστηκε τη νύχτα που πέρασε από 194 βουλευτές της Βουλής των Ελλήνων θα μπορούσε να είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Μηνά Χατζησάββα, που μας έφυγε λίγες μέρες πριν -στις 30 Νοεμβρίου. Και που ο σύντροφός του Κώστας Φαλελάκης, με τον οποίο συμβίωναν 25 χρόνια, δεν μπορούσε να παραλάβει τη σορό του γιατί «δεν του ήταν τίποτα».
Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» της Κυριακής 13 Δεκεμβρίου 2015, στη στήλη «1 Ερώτηση, 3 Απαντήσεις»
του ένθετου «Τέχνες και Γράμματα», την οποία είχε επιμεληθεί η Όλγα Σελλά που «ρωτούσε», μαζί με καλή συντροφιά: τις απαντήσεις της ηθοποιού Αμαλίας Μουτούση και του σκηνοθέτη Γιάννη Μόσχου.
Το αναρτώ με την ευκαιρία της σημερινής μέρας. Αφιερωμένο σε όσους «δεν μας είναι τίποτα».
Δεν θα θυμηθώ έναν από τους ρόλους που σημάδεψαν την καριέρα του Μηνά Χατζησάββα. Δεν θα θυμηθώ έναν από τους μεγάλους του ρόλους. Θα θυμηθώ το ρόλο με τον οποίο έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου. Ένα ρόλο που ούτε στο βιογραφικό του δεν υπάρχει. Τον τελευταίο του στο «Ανοιχτό Θέατρο» σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη: τον Κλέρκερ στην «Τελευταία κραυγή», ένα μονόπρακτο του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, που ο Μιχαηλίδης είχε ανεβάσει μαζί μ’ ένα ακόμα, το «Μετά την πρόβα», τον Ιανουάριο του 1998. Ένας αποτυχημένος σκηνοθέτης του -βωβού ακόμα- κινηματογράφου που εκλιπαρεί - Σουηδία του 1920 περίπου- έναν μεγαλοπαραγωγό να του δώσει μια τελευταία ευκαιρία. Μονόλογος, ουσιαστικά, ήταν, με τον απεγνωσμένο, ταπεινωμένο καλλιτέχνη να ταπεινώνεται ακόμα περισσότερο: να μιλάει ακατάπαυστα αλλά τα επιχειρήματά του σαν να χτυπάνε σε ντουβάρι.
Θυμάμαι ένα ρόλο που ισορροπούσε στην κόψη του ξυραφιού: ανάμεσα στο γελοίο και στο τραγικό. Τον Μηνά Χατζησάββα, με 29 χρόνια καριέρας, τότε, ήδη, στο ενεργητικό του, πενηντάρη πια, τον είχα δει σε όλους σχεδόν τους ρόλους του. Αλλά αυτός που έβλεπα στη σκηνή δεν ήταν ο Χατζησάββας που γνώριζα. Ήταν ένας άλλος. Γι αυτό και τον θεωρώ τον καλύτερο που έκανε.
No comments:
Post a Comment