To «Blitz» or not to «Blitz»?

Το Τέταρτο Κουδούνι / 22 Οκτωβρίου 2015 

Είδα και το «6 a.m. How to Disappear Completely» των «Blitz» στην «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών». Μαγεύτηκα απ’ το σκηνικό -«εικαστικό περιβάλλον» θα το χαρακτήριζα μάλλον- της Έφης Μπίρμπα -μεγάλο τάλαντο, θαύμασα πέρσι τη δουλειά της και στον «Σωσία» που παρουσίασε ο Άρης Σερβετάλης στις «Ροές», όπου υπέγραφε και τη σκηνοθεσία-, γοητεύτηκα απ’ τους φωτισμούς του Τάσου Παλαιορούτα, απόλαυσα το sound design («σχεδιασμός ήχου» δεν το λέμε στα ελληνικά; Πολύ αγγλοφωνία έχει πέσει στους «Blitz»…) και τη μουσική που υπέγραφαν ο Γιώργος Kωνσταντινίδης κι ο Coti K. Αλλά πέραν αυτών; Εγώ το απόλυτο κενό συνάντησα εντός του γοητευτικού περιβλήματος. Στίχοι του Χέλντερλιν -και μάλιστα παρατονισμένοι απ’ τους περισσότερους ηθοποιούς…-, ναι. Ε, και; Πού ήταν η δραματουργία; Εγώ δεν την πήρα μυρουδιά. Ούτε κατάλαβα τίποτα -πώς συνδέονται ολ’ αυτά.

Θ’ ακουστώ πιθανόν συντηρητικός και πασέ. Οι «Blitz» έχουν καταξιωθεί πανευρωπαϊκά, ίσως πρόκειται για το θεατρικό μέλλον αλλά -λυπάμαι- αυτό το θέατρο του φλου αρτιστίκ που δεν το βλέπω να διαφοροποιείται και να εξελίσσεται από παράσταση σε παράσταση τίποτα δε μου λέει. Και φοβάμαι μήπως απλώς μόδα είναι και ξεπεραστεί. Αφήστε μια έπαρση που νοιώθω να αιωρείται…

Οι τρεις «Blitz» -Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής- είναι ηθοποιοί ταλαντούχοι, το ’χω διαπιστώσει βλέποντάς τους να παίζουν -όχι στις παραστάσεις τους, όπου τα πάντα είναι ισοπεδωμένα, αλλά σε κάποιες άλλες. Ειδικά ο Χρήστος Πασσαλής είναι, νομίζω, μείζον τάλαντο της γενιάς του. Πίστευα πως οι «Blitz» τους είναι ένα στάδιο, μια «παιδική αρρώστια» που θα την ξεπερνούσαν, θα ανέρρωναν, θα την κρατούσαν ως εμπειρία λυτρωτική και θα πήγαιναν γι άλλα -νομίζω οι μεγάλοι ρόλοι ακόμα τους περιμένουν, ειδικά, επιμένω, τον Χρήστο Πασσαλή. 

Κι ότι δε θα κατέληγαν σε μανιέρα -στην οποία φοβάμαι πως έχουν καταλήξει. Πιθανόν, βέβαια, αυτός είναι ο θεατρικός τρόπος που τους εκφράζει και θα μου πούνε: «Και τι σε νοιάζει εσένα;». Απλώς μια διαπίστωση κάνω. Και περιμένω. Υπομονετικά. Να διαψευστώ. Μακάρι! Θα το χαρώ.

Τ’ είναι πια αυτό;! Και δε μιλάω για τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Και για δημοσιογράφους και παρουσιαστές. Εκεί πια, άσε... Μιλάω για ΘΕΑΤΡΟ! Και για ηθοποιούς. Οι οποίοι δεν ξέρουν πλέον να τονίσουν σωστά. Τα ελληνικά. Δεν ξέρουν πια πού ακούγεται κόμμα, πού τελεία, πού άνω τελεία. Και που δε λένε, για παράδειγμα -αν μπορώ να το μεταφέρω..., «μετά/πήγε» αλλά «μεταπήγε» ούτε «όταν/ήρθαν» αλλά «οτανήρθαν», ούτε «όλα/τα παλιά αγοράζω» αλλά «ολαταπαλιά αγοράζω». Και που οι σκηνοθέτες δεν ξέρουν -ή δεν μπορούν;- να τους διορθώσουν. Είναι που δεν τα διδάσκονται πια στις δραματικές σχολές; Γιατί μη μου πουν πως πρόκειται για «παραξένισμα» και συνειδητή επιλογή...

Όσο πάει και συχνότερα το βλέπω -ή μάλλον το ακούω- το φαινόμενο. Το καλοκαίρι οργίασε στις ορχήστρες των αρχαίων θεάτρων. Παραστάσεις, καλές κατά τα άλλα, όπου θα τον ακούσεις τον λάθος τον τονισμό. Ντρέπομαι. Ώσπου πήγα να δω και μια παράσταση κλασικού έργου, του 17ου αιώνα, μεταφρασμένου -άψογα- σε έμμετρο στίχο. Πειραματική παράσταση. Από νέα σκηνοθέτρια και νέους ηθοποιούς. Ε, κάθε δεύτερος στίχος ήταν λάθος τονισμένος. Εκεί πια έφριξα. Δηλαδή έλεος!(Για το «ΠΟΛΛΑ περισσότερα», ας μην επανέλθω. Καθιερώθηκε!!!).

Αυτό, που γράφουν νεκρολογίες και μιλούν για τον εαυτό τους περισσότερο παρά για τον εκλιπόντα δεν μπορώ να το χωνέψω. Με τίποτα.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Εμένα μου άρεσε ο «Macbeth» του Τζάστιν Κερζέλ -κι ας πέσετε να με φάτε. Όχι σίγουρα όσο «Ο θρόνος του αίματος» του Ακίρα Κουροσαουά αλλά περισσότερο απ’ του Όρσον Γουέλς και του Ρόμαν Πολάνσκι. Και μπορεί η Μαριόν Κοτιγιάρ που τη λατρεύω και που τη θεωρώ ηθοποιό υψηλού επιπέδου να μη μου φάνηκε η καταλληλότερη διανομή για Λαίδη αλλά τον Μάικλ Φασμπέντερ τον βρήκα εξαιρετικό. «Τα λέει μέσα απ’ τα δόντια του» διάβασα. Μα πολύ καλά κάνει! Κινηματογράφος είναι! Ολ’ αυτά που συμβαίνουν, ΜΕΣΑ στον Μακμπέθ συμβαίνουν. 

Μου άρεσε κι ο «Άμλετ» της Λίντσεϊ Τέρνερ στη ζωντανή μετάδοση απ’ το Λονδίνο της παράστασης του εκεί Εθνικού Θεάτρου που είδα στο Μέγαρο Μουσικής. Όχι χωρίς επί μέρους αντιρρήσεις αλλά -τελικά-, μια παράσταση με πρόσημο θετικό. Εκείνος, όμως, που με κατέκτησε πλήρως, ο Άμλετ του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς. Σπουδαίος ηθοποιός! Ενσωματωμένος, φυτεμένος στο ρόλο. Και, επιπλέον, στη συνέντευξη που μεταδόθηκε πριν απ’ την παράσταση, ένας άνθρωπος τόσο άμεσος και με τόσο χιούμορ και τόσο συμπαθητικός!

Αυτόν τον έρ’μο τον Vincent Lindon πότε θα μάθουν οι διανομείς, οι συνάδελφοι του κινηματογραφικού ρεπορτάζ κι οι κριτικοί να μην τον προφέρουν Βίνσεντ ή Βινσέν Λιντόν; Γάλ(λ, δυο λάμδα για όσους επιμένουν στην παράδοση)ος είναι κύριοι, Γάλ(λ)ος. Πηγαινοέρχεστε στις Κάννες, ακόμα δεν το ’χετε πιάσει; Βενσάν Λεντόν λέγεται ο άνθρωπος. ΒΕΝ-ΣΆΝ ΛΕΝ-(Ν)ΤΌΝ.

Τον Vincent Cassel κάπως τον έχετε κουλαντρίσει και το Βίνσεντ Κάσελ έχει υποχωρήσει. Ε, τους ίδιους κανόνες εφαρμόστε, μην πνίγεστε σε μια κουταλιά νερό: στα γαλ(λ)ικά in=εν, en=αν κι όλα τονίζονται στη λήγουσα -ε, τα στοιχειώδη…

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… 

Τα τέσσερα χρόνια του κλείνει σήμερα totetartokoudouni.blogspot.com. Μετρώντας, στα τέσσερα αυτά χρόνια, 776.575 επισκέψεις. Απ’ αυτές, οι 236.247 την τέταρτη χρονιά. Ήτοι, τη χρονιά αυτή, 647, κατά μέσο όρο, άτομα επισκέπτονταν το ιστολόγιο κάθε μέρα.

Όσους το τιμάτε, απ’ τις 22 Οκτωβρίου του 2011 που είδε το φως, χάρη στην παρότρυνση και στην υποστήριξη του LjA που το σχεδίασε και που συνεχίζει να το στηρίζει τεχνικά, σας ευχαριστώ θερμά. Προσπαθώ να σας σέβομαι αλλά πάνω απ’ όλα να σέβομαι τον εαυτό μου. Και να μη φοβάμαι να πω τις αλήθειες μου.