Το Τέταρτο Κουδούνι / 16 Οκτω(μ;)βρίου 2014
Ιδιοφυής -και καινοφανής…- κίνηση προβολής παράστασης: αυτά τα κοκορέτσα και τα σπληνάντερα και τ’ αρνιά -τσάμπα φάτε, τσάμπα πιείτε, ορ’ αδέρφια- στην Βουκουρεστίου -Βουκουρεστίου και κοκορέτσα, βέβαια, έννοιες εντελώς ασύμβατες, εγκεφαλικό θα του ’ρθε του Ζάχου Χατζηφωτίου, αν το ’μαθε…- επί τη «επισήμω πρώτη» του «Αγαπητικού της βοσκοπούλας» στο «Παλλάς». Αυτό θα πει προμόσιον! Το ευρύ, που λένε, κοινό, πιθανότατα θα εισέπραξε πως οι σούβλες στήνονται κάθε βράδυ και τρως τσάμπα ψησταριά μετά την παράσταση, οπότε ουρές στα ταμεία! Ε; (Οι φωτογραφίες του Βαγγέλη Μασιά απ’ την «Espresso»).
Είναι μια ηθοποιός που βαθιά εκτιμώ. Για το τάλαντο και τη στάση της στη ζωή και την τέχνη της: η Τάνια Παλαιολόγου.
Η ερμηνεία της στο έργο του Στέφανο Μασίνι «Ανεπίδεκτη διόρθωσης», ένα ενδιαφέρον κομμάτι θεάτρου-ντοκουμέντου -με θέμα τη δράση και τη δολοφονία της ρωσίδας δημοσιογράφου Άννας Πολιτκόφσκαγια η οποία αγωνίστηκε, παρά τους τεράστιους κινδύνους και τις εξοντωτικές αντιξοότητες, ασυμβίβαστη για την υπόθεση της Τσετσενίας, δεν έσκυψε το κεφάλι στον Ηγεμόνα Πούτιν και το πλήρωσε ακριβά- που παρουσιάζεται στο «Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων», στην Κυψέλη, σε σκηνοθεσία του συντρόφου της στη ζωή Μιχάλη Κοιλάκου ο οποίος παίζει επίσης πλάι της διάφορους ρόλους, ενίσχυσε γι’ άλλη μια φορά αυτό που πιστεύω για την ηθοποιό.
Τώρα, κακό προγραμματισμό να το πω; «John» -την πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση χορού (χοροθεάτρου θα ’ταν το σωστότερο) του Λόιντ Νιούσον- είδαμε απ’ τους «DV8 Physical Theatre» στην «Στέγη» απ’ την Κυριακή μέχρι χτες. «John» -την ίδια παράσταση- έχει προγραμματίσει το Μέγαρο Μουσικής στις 9 Δεκεμβρίου στο πλαίσιο των απευθείας μεταδόσεων του «National Theatre Live» -το βρετανικό Εθνικό Θέατρο είναι συμπαραγωγός. Μπορεί να υπάρχει ενδιαφέρον στον κόσμο για την ίδια παράσταση που παίχτηκε, ζωντανά μάλιστα, πριν από λιγότερο από δυο μήνες στην ίδια πόλη; Εκτός κι αν δημιούργησε προηγούμενο…
Όχι, δεν «πέρασαν πάνω από 20 χρόνια από την τελευταία τους σκηνική συνάντηση», όπως διάβασα. Μιλώ για τους κολλητούς Γιώργο Μιχαλακόπουλο και Γιώργο Μοσχίδη που συναντιούνται ξανά στη σκηνή -θα παίξουν και οι δυο στο «Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές» του Ρόμπερτ Μπολτ που ετοιμάζει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος για την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού, το Εθνικό του Σωτήρη Χατζάκη, βλέπετε, ανεβάζει ό,τι κι ο Κώστας Μουσούρης προς πεντηκονταετίας και βάλε… Έξι χρόνια πέρασαν. Το 2008/2009 ήταν που έπαιξαν για τελευταία φορά μαζί -δεύτερη σεζόν- στον «Τζον Γαβριήλ Μπόρκμαν» του Ίψεν (τον επώνυμο ρόλο ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος που ’χε σκηνοθετήσει κιόλας, τον Φόλνταλ ο Γιώργος Μοσχίδης). Στο «Άλμα» της Κατερίνας Μαραγκού.
Πολύς ντόρος έγινε για το θέμα -με τις διάφορες παλινδρομήσεις. Προσωπικά δεν το αντελήφθην και πολύ καλά. Το 55ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, θα γιορτάσει τα 100 χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου. «Στο πλαίσιο αυτό και με πρωτοβουλία του προέδρου του θεσμού κ. Γιάννη Σμαραγδή», διαβάζω στο σχετικό δελτίο Τύπου, «τιμά και βραβεύει τέσσερις καλλιτέχνες που έχουν προσφέρει σημαντικό έργο στον χώρο του πολιτισμού». Του πολιτισμού; Έτσι γενικά; Ποιος ο λόγος δηλαδή; Θα υπέθετε κανείς πως ένα φεστιβάλ κινηματογράφου με αφορμή τα 100 χρόνια του ελληνικού κινηματογράφου θα βράβευε καλλιτέχνες που έχουν προσφέρει στο χώρο ειδικά του κινηματογράφου. Γιατί, τότε, να μη βραβευτεί, για παράδειγμα, ο ζωγράφος Δημήτρης Μυταράς που, επίσης, «έχει προσφέρει σημαντικό έργο στον χώρο του πολιτισμού»; Ή η ποιήτρια και μεταφράστρια Τζένη Μαστοράκη που ωσαύτως «έχει προσφέρει σημαντικό έργο στον χώρο του πολιτισμού»; Ή η ποιήτρια Κική Δημουλά που κι αυτή «έχει προσφέρει σημαντικό έργο στον χώρο του πολιτισμού»;
Προφανώς αναζητήθηκαν(;) κάποιοι που να ’χουν και σχέση με τον κινηματογράφο. Οι καλλιτέχνες που πρότεινε ο Γιάννης Σμαραγδής να βραβευτούν είναι ο Παντελής Βούλγαρης, η Βούλα Ζουμπουλάκη, ο Λάκης Παπαστάθης κι η Άννα Συνοδινού. Ο Παντελής Βούλγαρης κι ο Λάκης Παπαστάθης, όντως, έχουν απόλυτη και ισχυρή σχέση με τον κινηματογράφο -ισχυρότερη δε γίνεται ούτε επί του θέματος συζήτηση γίνεται. Αλλά η Βούλα Ζουμπουλάκη που ’κανε στην καριέρα της με το ζόρι δέκα ταινίες και, κυρίως, η Άννα Συνοδινού που ’χει κάνει τρεισήμισι -και που ούτε καν έχει περιλάβει τη φιλμογραφία της στην αυτοβιογραφία που εξέδωσε- και που και οι δυο τους στο θέατρο -κι όχι στον κινηματογράφο- διέπρεψαν και με το θέατρο έχουν συνδεθεί και ταυτιστεί κι απ’ το θέατρο είναι γνωστές και που μπορεί να ’ναι πανάξιες άλλου είδους βράβευσης για ποιο λόγο να βραβευτούν ΕΔΩ; Γιατί να μη βραβευτεί, ας πούμε, ο Κώστας Βουτσάς; Ή η Μάρθα Βούρτση; Ή ο Νίκος Ξανθόπουλος; Ή ένας σκηνογράφος/ενδυματολόγος όπως ο Διονύσης Φωτόπουλος ή ο Γιώργος Ζιάκας; Ή ο διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Αρβανίτης; Ή η συνθέτρια Ελένη Καραΐνδρου; Που, οπωσδήποτε, με τον κινηματογράφο μεγαλύτερη σχέση έχουν…
Επιτρέψτε μου, πιο ανισόρροπη απόφαση βράβευσης δεν έχω ακούσει. Εκτός κι αν πρόκειται για εξυπηρέτηση προσωπικών σχέσεων. Οπότε…
«Μόνο για λίγες παραστάσεις» (σ.σ. δηλαδή;), «μόνο για είκοσι παραστάσεις», «μόνο για οκτώ παραστάσεις», «για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων» (σ.σ. δηλαδή;), «μόνο για λίγες μέρες» (σ.σ. δηλαδή;), «μόνο μέχρι το τέλος του μήνα», «τελευταία εβδομάδα παραστάσεων», «μεθαύριο λήγουν οι παραστάσεις», «τελευταία παράσταση απόψε»... Μα αυτά δεν είναι πια δελτία Τύπου, είναι απειλητικές επιστολές -για να μην πω εκβιαστικές. Ζω πια σε κατάσταση πανικού. Γιατρέ μου, μήπως εγώ είμαι που έχω πρόβλημα;
Δεν ξέρω αν σήμερα στο ελληνικό θέατρο θα μπορούσε να γίνει καλύτερη επιλογή για το ρόλο του Καποδίστρια. Ο Γιώργος Κροντήρης τον οποίο επέλεξε η Αναστασία Κουμίδου να φέρει το κύριο βάρος του επώνυμου ρόλου στην παράσταση «Capo d’ Istria» που ανέβασε πέρσι κι επαναλαμβάνει φέτος στο «104» δε μου θυμίζει απλώς τον Καποδίστρια που βλέπω σε διάφορους πίνακες και γκραβούρες. Φέρει μια κομψότητα, μια ευγένεια, μια αριστοκρατικότητα και, ταυτόχρονα, δημιουργεί μια αίσθηση μονήρους και αποστασιοποιημένου ατόμου, όπως φανταζόμουν τον Κυβερνήτη.
Η παράσταση, βασισμένη στο έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Καποδίστριας», στην αλληλογραφία του Καποδίστρια με την Ρωξάνδρα Στούρτζα και σε αρχειακό υλικό, σε διασκευή και σκηνοθεσία της Αναστασίας Κουμίδου, έξυπνα ξεκινώντας από μια δημοπρασία χειρόγραφου του Καποδίστρια έχει ατέλειες αλλά η παρουσία κι η ερμηνεία -η καλύτερή του- του Γιώργου Κροντήρη τη στερεώνει και την κάνει πραγματικά ενδιαφέρουσα.
Νέα δραματική σχολή -«σχολή υποκριτικής» τη χαρακτηρίζει-, το «Acting Anatomy Studio», ίδρυσε η μακρότατης πείρας στη διδασκαλία Ρούλα Πατεράκη. Αλλά εκείνο το «όλοι οι διδάσκοντες είναι εξειδικευμένου στοχοπροσδιορισμού στην τέχνη του θεάτρου» που διάβασα στο δελτίο Τύπου και στοχοπροσδιορίστηκα τι το ’θελε; Αχ, αυτή η εκζήτηση...
Τα κατάφεραν. Οι του Διεθνούς Καλλιτεχνικού Κέντρου «Athenaeum». Και μετά από δυο χρόνια σιωπής βρήκαν τους πόρους και διοργάνωσαν -και με μεγάλη επιτυχία κρίνοντας απ’ όσα διάβασα και απ’ τα ονόματα των μελών της επιτροπής που είδα-, εν μέσω της οικονομικής κρίσης, τον 38ο Διεθνή Διαγωνισμό «Grand Prix Μαρία Κάλλας» για Όπερα. Κι ετοιμάζουν για τον Μάιο του 2015 τον 39ο για Πιάνο. Αν υπάρχει μεράκι… Τους/τις θαυμάζω. Απεριόριστα.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…
«Το ξενύχτι», έργο του Γουάλας Σον, θα παρουσιαστεί στο «Beton7» προσεχώς. Ο αμερικανός -νεοϊορκέζος- συγγραφέας (και ηθοποιός) δεν «παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα», όμως, όπως διάβασα στο σχετικό δελτίο Τύπου. Έχει παρουσιαστεί ήδη απ’ τη σεζόν 1999/2000. Απ’ την ομάδα «Στιγμή» με το μονόλογο «Ο πυρετός» που ανέβασε η Βίκυ Γεωργιάδου σε μετάφρασή της και με την Λένα Κιτσοπούλου στην Κεντρική Σκηνή του -τότε- «Αμόρε». Κι έχει επίσης παρουσιαστεί απ’ το «Θέατρο Εξαρχείων». Με το έργο του «Το πένθος του αρουραίου» σε σκηνοθεσία Τάκη Βουτέρη και μετάφραση Αννίτας Δεκαβάλλα -τότε, μάλιστα, είχαν καλέσει το συγγραφέα που ήρθε αυτοπροσώπως στην Αθήνα. Ενώ «Ο πυρετός» παρουσιάστηκε άλλες δυο φορές: το 2005/2006 στο «Θέατρο της Ημέρας» με σκηνοθέτη τον Βασίλη Βαφέα σε μετάφραση Μαρλένας Γεωργιάδη, όπως με πληροφόρησε ο φίλος αναγνώστης κ. Τάσος Ράπτης, αλλά και στα αγγλικά -πρωτότυπος τίτλος «The Fever»- για τρεις βραδιές στο «Θέατρο Τέχνης» της Φρυνίχου σε σκηνοθεσία Τζίνα Λ’ Έστι τη σεζόν 2010/2011.
Τι γλυκό φθινόπωρο…
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή. Ή, μάλλον, ένα ωραίο φθινόπωρο…
No comments:
Post a Comment