Από φάουλ σε φάουλ το ΚουΘουΒουΕ…

Το Τέταρτο Κουδούνι / 10 Σεπτεμβρίου 2014

Κι άλλο φάουλ στο ΚουΘουΒουΕ μετά το «Δώδεκα», το «μεταμφιεσμένο» κι ανεβασμένο χωρίς να ’χουν πληρωθεί τα πνευματικά δικαιώματα -σας έγραφα τα σχετικά στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 7 και στις 28 Αυγούστου. «Godspell» θέλανε ν’ ανεβάσουνε το καλοκαίρι, το προγραμματίζανε κι ως εναρκτήριο της Νεανικής Σκηνής στους Λαζαριστές, στη μεγάλη Σκηνή «Σωκράτης Καραντινός», το ανεβάσανε στο Δημοτικό Θέατρο Κήπου, δώσανε και μερικές ακόμα παραστάσεις αλλά τα σανίδια της Νεανικής Σκηνής το χειμώνα, όπως είχε επίσημα ανακοινωθεί στη συνέντευξη Τύπου για το ρεπερτόριο της σεζόν 2014/2015, μηδεπώποτε θα τα δει το αμερικανικόν το μιούζικαλ. Γιατί; Διότι τους πήραν τα δικαιώματα πίσω. Και γιατί τα πήραν; Διότι η «προσαρμογή» του έργου που ανέβηκε απ’ τον Γιώργο Κιουρτσίδη -μέλος μάλιστα του Διοικητικού Συμβουλίου του Θεάτρου- και την οποία συνυπέγραφε ο ίδιος με την Ξένια Γεωργοπούλου και την Ρούλα Αγγελίδου καθόλου, λέει, δεν ικανοποίησε τους δημιουργούς (λιμπρέτο Τζον Μάικλ Τέμπελακ, μουσική-στίχοι Στίβεν Σουάρτς). Που έλαβαν τις πληροφορίες τους και, μέσω της ΣΟΠΕ, της εν Ελλάδι καθ’ ύλην αρμόδιας εταιρείας προστασίας συγγραφικού δικαιώματος, ανακάλεσαν τα δικαιώματα. 

Και το έρμο το ΚουΘουβουΕ τι να σου κάνει; Την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενο κατέβασε -σιωπηλά…- το μιούζικαλ προ της ώρας του, τα κουκούλωσε κι ούτε κουβέντα πια για χειμώνα.

Ε, δεν είναι σοβαρά πράματα αυτά. Έτσι φρονώ…Τόσα φάουλ και μάλιστα με καλλιτεχνικό διευθυντή -τον Γιάννη Βούρο- διατελέσαντα στα νιάτα του και ποδοσφαιριστή; Αλλά, βλέπετε, η ΑΕΚ -διότι στην ΑΕΚ έπαιζε- καθόλου δεν τα πάει καλά τελευταία. Γενικώς, φαίνεται.

Το θρίλερ του καλοκαιριού –του πέμπτου της Κρίσης, και τι έχουμ’ ακόμα να δούμε…- απεδείχθησαν οι «Θεσμοφοριάζοσες του Γιώργου Κιμούλη σε παραγωγή «Ακροπόλ» ήτοι Φάνη Κιρκινέζου: φήμες, επιστολές, εξώδικα, καταγγελίες στην Επιθεώρηση Εργασίας, ματαιώσεις παραστάσεων, βίαιη διακοπή τους, «χαμηλή ανταπόκριση του κοινού» δικαιολογείται ο Φάνης Κιρκινέζος, τον διαψεύδει ο Γιώργος Κιμούλης «απαντώντας καυστικά», «παραμένουμε απλήρωτοι» δηλώνει με επιστολή του ο Διονύσης Τσακνής που ’χε γράψει τη μουσική της παράστασης, «έχω εξοφλήσει όλους τους συνεργάτες» ανταπαντά ο Φάνης Κιρκινέζος, «περάσαμε μια Οδύσσεια» εκρήγνυνται σε δική τους επιστολή κορίτσια του Χορού… Μύλος.

Τέλος πάντων, αυτά θα τα βρουν -αν ποτέ τα βρουν…- και θα τα λύσουν τα δικαστήρια. Στην πιάτσα, λίγο-πολύ όλοι ξέρουμε περίπου τι συνέβαινε -αν η παράσταση δούλευε κι αν ο παραγωγός πλήρωνε. Εκείνο που προσωπικά με παραξένεψε ήταν η επιστολή Δημήτρη Πιατά -ο Ευριπίδης της παράστασης-, η υπέρ Κιρκινέζου αλλά ΚΑΙ υπέρ Κιμούλη…. Όχι τόσο γιατί φαίνεται σα δημόσια δήλωση μετανοίας, του τύπου «αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας τον κομμουνισμό και τας παραφυάδας αυτού», όχι τόσο γιατί αφήνει μια κάποια θλιβερή -έως μπλιαχ- εντύπωση αλλά γιατί είναι -δέκα αράδες, όλες κι όλες- τόσο, μα τόοοσο ασύντακτη…

Πέστε, τώρα, πως έρχεται στην Αθήνα ένας ξένος με θεατρικές ανησυχίες και ψάχνει να βρει ποια παράσταση ενός έγκυρου Θεάτρου παίζεται εδώ, αυτή τη στιγμή, για να τη δει. Τι πιο έγκυρο από ένα Εθνικό Θέατρο; Έστω, λοιπόν, πως πάει στο «Σχολείον της Αθήνας-Ειρήνη Παπά» να δει την παράσταση του Εθνικού, που παίζεται εκεί σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Σωτήρη Χατζάκη και με σκηνικά και κοστούμια Έρσης Δρίνη: «Fantastico-Δημιουργημένα συμφέροντα» του Χαθίντο Μπεναβέντε -έργο του ισπανού συγγραφέα (ο οποίος αγκάλιασε με θέρμη τον φρανκισμό κι έτυχε θερμού εναγκαλισμού απ’ αυτόν, γεγονός που επιμελώς αποσιωπάται απ’ το βιογραφικό του το οποίο δημοσιεύεται στο πρόγραμμα της παράστασης…). Ένα κείμενο που γιατί να το επιλέξεις αν δεν έχεις κάτι να πεις; Κι ο σκηνοθέτης Σωτήρης Χατζάκης φοβάμαι πως τίποτα δεν είχε να πει. (Ίσως κάτι να ’χε να πει ο νέος σκηνοθέτης που το πρότεινε προ μηνών στο Εθνικό για να το ανεβάσει ο ίδιος, το απορρίψανε και τον απορρίψανε κι ύστερα έκπληκτος ανακάλυψε πως τους φάνηκε, πάντως, χρήσιμος…: είδε το ίδιο έργο να το ανεβάζει, εντελώς συμπτωματικά προφανώς, ο ίδιος ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού κι άντε μετά να αποδείξει πως δεν ειν’ ελέφαντας…).

Αλλά το θέμα μας είναι τι θα πει ο τυχόν ξένος που θα δει την παράσταση. ΑΥΤΗ την παράσταση, μ’ ΑΥΤΑ τα σκηνικά και, κυρίως, μ’ ΑΥΤΑ τα κοστούμια. Και με τους ακαθοδήγητους αυτούς ηθοποιούς που ό,τι τους φώτισε ο Θεός πράττουν και είτε περιφέρουν την απειρία τους είτε αμηχανούν είτε παίζουν όπως έπαιζε η Κυβέλη. Αν τη βλέπατε την παράσταση -που δεν σας το συνιστώ ούτε σας το εύχομαι- θα καταλαβαίνατε καλύτερα τι εννοώ…

Το ξεχνώ κάθε χρόνο αλλά όταν ξαναπάω στο «Κατράκειο» της Νίκαιας -που όσο μπορώ προσπαθώ να το αποφύγω…- το ξαναζώ και το θυμάμαι. Αυτό, με τους φαρδιούς -βαρβαρικό μου ακούγεται αυτό το φαρδιούς της δημοτικής, το φαρδείς το προτιμώ…-, άνετους, καλοασφαλτοστρωμένους δρόμους που ’χει φτιάξει ο Δήμος -χωρίς και μεγάλη περίσκεψη…- έξω ακριβώς απ’ το θέατρο που κάποτε ήταν μέσα στο νταμάρι, ήσυχο κι ωραίο, και περπατούσαμε λίγο μέχρι να φτάσουμε. Κι όπου μαζεύεται η χρυσή νεολαία του προαστίου με τις μηχανές της και μόλις -μόλις όμως- αρχίσει μέσα η παράσταση (ή η συναυλία ή η εκδήλωση τέλος πάντων) -εκ προθέσεως; Εξ αμελείας; Από άγνοια;-, να οι κόντρες, και να οι σούζες, και να τα σπινιαρίσματα, και να τα άγρια φρεναρίσματα, και να οι πειραγμένες εξατμίσεις, και να τα ενδιάμεσα «σχολιαστικά» των παιδιών.

Ο Δήμος, πάντως, που ’χει κάνει την γκάφα τη χοντρή και που, αφού την έκανε, ούτε καν θα ’χει περάσει απ’ το μυαλό του, υποπτεύομαι, να περιφρουρήσει το θέατρο την ώρα των εκδηλώσεων, βαυκαλίζεται πως προσφέρει πολιτισμό… Η Κασσάνδρα σε έκσταση, μανικά να προφητεύει τα δεινά των Ατρειδών και βρρρρρούουουμ απόξω. Η Ανδρομάχη να σπαράζει και βζζζζζζζιιιιιννν απόξω. Η Εκάβη να θρηνεί πάνω απ’ το κορμάκι τον Αστυάνακτα και τα στεντόρεια «όχι, ρε μαλάκα», και τα «ναι, ρε μαλάκα», και τα «άντε και γαμήσου, ρε μαλάκα» κλπ κλπ απόξω να φτιάχνουν μέσα… ατμόσφαιρα. Είδα «Τρωάδες», όπως θα αντιληφθήκατε, και είδα τα δεινά των Τρωαδιτισσών να πολλαπλασιάζονται. Διότι εναντίον τους δεν είχαν μόνον τους (αρχαίους) Έλληνες να τις βασανίζουν αλλά και τα (σύγχρονα) μηχανάκια/-άρες…

Δε συμβαίνουν αυτά, βέβαια, μόνον στο «Κατράκειο» αλλά και σε πλείστα όσα θέατρα και «φεστιβάλ» ανά την ελληνική επικράτεια. Αλλά το «Κατράκειο» κι η Νίκαια είναι η επιτομή: ο ελληνικός πολιτισμός και η ελληνική παιδεία σ’ όλο τους το μεγαλείο. Απλώς αναρωτιέμαι: κανείς απ’ τους συμμετέχοντες ευαίσθητους καλλιτέχνες δεν ενοχλείται; Ούτε κανείς απ’ τους κάποιους Κοκκινιώτες που ασχολούνται με τις τέχνες και τα γράμματα και θα πρέπει, υποθέτω, να συχνάζουν στο «Κατράκειο»; Ή έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα με τις δημοτικές αρχές ως εντελώς μάταιο;…

Επικοινωνιακά στην αρχή μου φάνηκε έξυπνη η ιδέα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης -να γίνει ντόρος για την επέτειο των 100 χρόνων του ελληνικού σινεμά την οποία και θα γιορτάσει η φετινή 55η διοργάνωση. Όταν το καλοδιάβασα το σχετικό δελτίο Τύπου και το καλοσκέφτηκα, λάθος μου φάνηκε η «λίστα» αυτή με τις 200 ταινίες που διατρέχουν τα 100 ελληνικά κινηματογραφικά χρόνια και που καλούμαστε, όσοι θέλουμε, απ’ αυτές να ψηφίσουμε ηλεκτρονικά όσες «αγαπήσαμε και θέλουμε να ξαναδούμε στη μεγάλη οθόνη». Λάθος μεγάλο. Διότι δεν κατάλαβα -κατάλαβε κανείς, να με βοηθήσει;- με ποιο σκεπτικό συντάχτηκε.

«Η λίστα με τις 200 ταινίες δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση το αλφαβητάρι του ελληνικού σινεμά. Δεν περιλαμβάνει πλήρεις φιλμογραφίες ούτε το σύνολο των ελλήνων σκηνοθετών οι οποίοι συνέβαλαν ο καθένας με τον δικό του τρόπο στη διαδρομή του ελληνικού κινηματογράφου. Απ’ τους αναγνωρισμένους διεθνώς και αγαπημένους δημιουργούς του κοινού που απουσιάζουν απ’ τη λίστα είναι και ο Γιάννης Σμαραγδής, ο οποίος ως πρόεδρος του Δ.Σ. του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, δεν επιθυμεί κατά τη διάρκεια της θητείας του στο ΦΚΘ να προβάλλεται το έργο του στη διοργάνωση (σ.σ. αυτό δα έλειπε…). Από τη λίστα απουσιάζουν επίσης πολυβραβευμένες ταινίες σημαντικών σκηνοθετών αλλά και αγαπημένες ταινίες του κοινού που πραγματοποίησαν μεγάλη εμπορική επιτυχία καθώς ακόμη και σήμερα οι ταινίες αυτές προβάλλονται συχνά στη μικρή οθόνη», διάβασα. Το σκεπτικό αφορά δηλαδή μόνο τα «δεν»; Γιατί δε μας διευκρινίζει και τα «ναι»; Τους λόγους, δηλαδή, για τους οποίους επελέγησαν οι ταινίες αυτές κι όχι μόνον αυτούς για τους οποίους δεν επελέγησαν οι υπόλοιπες.

Διότι η «διευκρίνιση» -υποτίθεται- «η λίστα αποτελεί μια υποκειμενική καταγραφή με ταινίες που άφησαν το στίγμα τους είτε στην εποχή τους όταν προβλήθηκαν είτε στα μετέπειτα χρόνια» εμένα ΤΙΠΟΤΑ δε μου διευκρίνισε. Κι όταν λέμε «υποκειμενική», ποιο είναι το… υποκείμενο;

Όσο γι αυτό «τα φιλμ που θα συγκεντρώσουν τις περισσότερες ψήφους του κοινού θα προβληθούν στο επετειακό αφιέρωμα του 55ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης» πάλι δεν καταλαβαίνω -μήπως εγώ είμαι ο βλαξ;- τι εννοεί ο ποιητής. Διότι ούτε εδώ μας διευκρινίζει ΠΟΣΑ θα ’ναι αυτά. Τι σημαίνει «ΤΑ φιλμ» γενικώς και αορίστως;

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Η συνεκφώνηση του κειμένου στο Χορό της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας, που παλαιότερα, μετά Ροντήρην, την απέφευγαν στις παραστάσεις τους οι νεότεροί του σκηνοθέτες όπως ο διάβολος το λιβάνι -φτου κακά… -ως εκ Γερμανίας εισηγμένη -που ήταν- και ως τρόπο πεπαλαιωμένο, είχε ήδη δώσει δείγματα επιστροφής τελευταία. Αλλά φέτος το καλοκαίρι είναι που το κάποτε λεγόμενο «σπρέχκορ» εισέβαλε… βίαια και κατέκλυσε τα αρχαία θέατρα -κι όχι μόνο στα στάσιμα. Και, μάλιστα, μέσω παραστάσεων πειραματικών! Υπογραμμένων κι από νέους σκηνοθέτες. Ως σύμπτωμα το αναφέρω- όχι ως «χλαπάτσα», η λέξη είναι αλλουνού η αγαπημένη, πρώτη προτεραιότητά του… Ως σύμπτωμα που κατατάσσεται στην κατηγορία «η ζωή (κι η τέχνη, κι η μόδα, και…, και…) κύκλους κάνει».

Σήμερα: Το δωδέκατο επεισόδιο του επιτυχημένου οικογενειακού καθημερινού σίριαλ μυστηρίου «Τα μυστικά του τάφου». Γυρισμένο εξ ολοκλήρου στην Αρχαία Αμφίπολη. Το σασπένς κορυφώνεται. Ο Γκρούεβσκι κινείται ύποπτα στα πέριξ.

Περίληψη: Για την αφαίρεση των χαλαρών αμμωδών επιχώσεων απαιτήθηκε δομοστατική και γεωτεχνική μελέτη η οποία περιλαμβάνει πλήρη εγκιβωτισμό των διαφραγμάτων με ξύλινα στοιχεία, διαμόρφωση «παταριών» που επιτρέπουν την υποστήλωση της θόλου με τη δημιουργία κατάλληλου νάρθηκα και την ομαλή πρόσβαση από χώρο σε χώρο, ισχυρή αντιστήριξη του δεύτερου διαφραγματικού χώρου για την αντιμετώπιση των ισχυρών ωθήσεων από τις γαίες του επόμενου χώρου και εξωτερική αντιστήριξη της εισόδου με τις Σφίγγες, για την ασφάλεια του διαφράγματος και έδραση αντιστηρικτικών στοιχείων, που ενδεχομένως να απαιτηθούν, κατά την πρόοδο των ανασκαφικών εργασιών.

Πρωταγωνιστούν: Αντώνης Σαμαράς, Παναγιώτης Τασούλας, Λίνα Μενδώνη. Στο ρόλο-κλειδί της γραμματέα, η Άννα Παναγιωταρέα. Μαζί τους, σε ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο, η αρχαιολόγος Κατερίνα Περιστέρη. Γκεστ σταρ, η Αυτού Παναγιότης ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος.

Στο αυριανό: Ο διακεκριμένος καθηγητής Ρότζερ Πρέστον εικάζει στους έγκριτους Νιου Γιορκ Τάιμς πως πρόκειται για τον τάφο του Βουκεφάλα.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Θα τα ξαναπούμε την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου -μέσα απ’ «Το Τέταρτο Κουδούνι» εννοώ. Η στήλη θα λείψει τρεις βδομάδες. Ελπίζω μέχρι τότε στα μυστικά του τάφου να ’χει ριφθεί άπλετον φως. Πάντως, totetartokoudouni.blogspot.com είναι πάντα εδώ κι ανοιχτό για τα έκτακτα.